Εκ βαθέων

Στην όχθη του ποταμού

κάθονταν δυο βάτραχοι
και κόαζαν με τη βραχνή
φωνή τους.
Πλησίασες, σε αντιλήφθηκαν
και φοβισμένοι ρίχτηκαν
στα νερά.
Στην επιφάνεια του νερού
σχηματίστηκαν πολλοί
ομόκεντροι κύκλοι.
Τους παρατηρούσες σιγά-σιγά
να σβήνουν.
Έκανες μια σκέψη σύννομη
με τη μοναξιά σου.
Το άγος της ψυχής πολλοί
ομόκεντροι κύκλοι που
απλώνονται και δεν υπακούν
στην αρμονία της φύσης
κι έρχονται σε αντίθεση
και σε αντιπερισπασμό με
τα πεπραγμένα.

*
Στο μυαλό σου έρχονταν
καθαρά χρόνια τώρα ένα
σοκάκι με πυγολαμπίδες
που το βάδισες νεαρή ακόμα.
Τόσες πολλές μαζί δεν είχες
ξανασυναντήσει.
Η πόλη με τα χρόνια ξεχάστηκε.
Αυτό δεν ξεχάστηκε, αντιθέτως
μάλιστα έρχονταν κατ' επανάληψη
και φώτιζε τα όνειρα σου.
Στο στοίχημα με τη μνήμη
πρόδωσες τελικά μια πόλη
αλλά ανταμείφθηκες
με μια ονειρική εικόνα
που κάποτε θα κατακτήσει
τις φωταγωγημένες πόλεις
του μέλλοντος σου.
*
Ξημερώματα στη βόλτα με τον

σκύλο σου συναντούσες
πάντα έναν γείτονα που τάιζε
τις γάτες.
Τσούρμο αυτές γύρω του.
Άλλες χαϊδεύονταν στα πόδια του
κι άλλες πάλι νιαούριζαν ανυπόμονα.
Ποτέ δεν είχατε ανταλλάξει
κουβέντα.
Ώσπου μια μέρα σου ζήτησε
φωτιά. Έψαξες την τσέπη σου
αλλά δεν είχες τίποτα άλλο παρά
ένα κουτάκι βρεγμένα σπίρτα.
Παρόλα ταύτα σε ευχαρίστησε.
Από εκείνη τη στιγμή και
πέρα είχες πάντα μαζί σου
στεγνά σπίρτα και μια
πρόθυμη καλημέρα στα χείλη.