Απόψε σε βρήκα
στη σέλα του ποδηλάτου
μου ανεβασμένο
ορθοπεταλιές να τραβάς
και στην ανηφοριά
της ζωής μου αέναες
διαδρομές να κάνεις.
Απορούσα πώς και δεν
κουραζόσουν πως κι η
κάθετη ανηφόρα δεν σε
πρόδιδε ούτε στιγμή.
Ακμαίος πατούσες το πετάλι,
λαμπαδηδρόμος σε γιορτή
με γάμπες δυνατές
δρόμους άνοιγες.
Σταματημό δεν είχες
κι ας γδερνόσουν
πλάι στις βατομουριές,
και τα ασπαλάθια που
σε κύκλωναν.
Χαμογελαστός πήγαινες
και κρατούσες στα χείλη σου
σχηματισμένο το τραγούδι μας.
Μιλούσε για τον έρωτα μας,
ωραίον σαν απριλιάτικο ξημέρωμα,
που μια νυχτιά
τον σεργιανίσαμε στην
υγρή χλόη πέρα και πάνω
από τις λεύκες που
ένας βοριάς αντάρτης
τις ερωτοχτυπούσε
κι αυτές πλάνταζαν
σε ρυθμούς τρελούς.
Είσαι εδώ κι είσαι καλά
κι εγώ σου παραχωρώ
της ζωής μου τις δύσκολες
στράτες.
Σκίζω τις κουρτίνες
για να σε βλέπω καλύτερα
κι εσύ το μόνο που έχεις
να κάνεις είναι να έρχεσαι
και να λειαίνεις της ζωής μου
το κακοτράχαλο παρόν
με το επίμονο τραγούδι σου.
Μην φοβηθείς δεν θα σου
κλέψω το τραγούδι.
Έμαθα τους στίχους του απέξω
και δικό μας το έκανα
οι στάχτες μην το βρουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου