Κοντά σου δεν αχούν άγρια οι ανέμοι...*

Κοντά σου έβλεπα αστέρια

εκεί που δεν υπήρχαν. 

Λαμπροί αστερισμοί 

καταδικασμένοι στην αφάνεια

για τους άλλους σε εμένα

πλούσια δίνονταν. 

Έτσι να έκανα να απλώσω

τα χέρια και θα τους έπιανα.

Αυτοί να στολίζουν 

την ποδιά μου και τον μπούστο

μου. 

Στα μαλλιά μου να στέκουν

σαν στέμμα βασιλικό και σαν

τιάρα πάμφωτη. 

Ο θρόνος μου μια ριζιμιά

πέτρα που αλμυρό νερό 

δεν την γλύφει. 

Επιτελείς είχα κοντά σου πολλούς.  

Μια ολόκληρη στρατιά από

μικροσκοπικούς ανθρώπους. 

Αυτοί να καλλωπίζουν το σπίτι

μου, να βουρτσίζουν τα άλογα

και να κινούν για μυθικές 

εκστρατείες. 

Η Ελένη στην άκρη να κεντά

μαντήλια και να ράβει ντάνες 

από πουκάμισα μεταξωτά. 

Η Ελένη η καλύτερη μου

φίλη, η μπιστική μου παρέα. 

Αυτή κι εγώ ξεχωριστές 

μέσα από τα αλαλάζοντα 

ευήθη πλήθη, με τους 

πιο ωραίους επιβήτορες 

και με τα πιο όμορφα

στρογγυλοπρόσωπα παιδιά. 

Ο κόσμος μου μια απέραντη

επικράτεια που κανείς άλλος

στρατηλάτης δεν αξιώθηκε

να κατέχει. 

Κοντά σου έβγαινα στα πιο 

γόνιμα κι εύχαρη μέρη, 

σ' αυτά που μόλις με τα ακρόνυχα 

μου στο μέτωπο τα χάιδευα 

μού αντιγύριζαν φιλιά. 

Εκεί οι δροσιές, 

οι στριφογυριστοί ποταμοί, 

οι κρουνοί από νερό αναβλύζον

και τα αφύλακτα πηγάδια. 

Οι αποθήκες μας γεμάτες

σιτηρά κανείς να μην πεινάσει. 

Πεταλούδες και άνθη τριγύρω 

να πνίγομαι στην ομορφιά

και δυο μικρές παρθένες

να βγαίνουν στο φως και

να νυμφεύονται τον ήλιο. 

Εσύ ο ουρανός κι εσύ η χώρα μου. 

Εσύ οι αστερισμοί και τα ανοιχτά πηγάδια. 

Εσύ ο καλός ο σίτος και η σπιρτάδα του νου. 

Εσύ το μόνο φιλί καρδιάς

που άλλος κανείς δεν γνώρισε. 

*Ο τίτλος είναι στίχοι της Μαρίας Πολυδούρη.