Οι μανάδες κάθε που
έπεφτε ο ήλιος
συγκεντρώνονταν κάτω
από το πυλύκλωνο δέντρο.
Ήταν φυρτωμένο στη μέση
μιας μικρής πλατείας.
Γύρω ερείπια, κλαυθμοί
και βογκητά από ένα πλήθος
που αδυνατούσε να κρατήσει
τα δάκρυα του καθώς ξέθαβε
μια ανάπηρη κούκλα μέσα
απ' τις τραχιές πέτρες.
Κάθε δείλι στο δέντρο
υποδοχέα έρχονταν τα
πουλιά για να απαγκιάσουν.
Σμήνη οι παιδικές ψυχές
έπαιρναν τη μορφή των
πουλιών κι έρχονταν εκεί
να βρουν ανάπαυση.
Ούτε ένα κλαδί δεν έμενε
αδειανό, ούτε μία μάνα
χωρίς μνήμα και θρήνο.
Τα αλλόκοτα αυτά πουλιά
δεν ήξεραν να κελαηδούν
παρά μόνο να σωπαίνουν.
Κυρτές οι μανάδες
μοιρολογούσαν
χτυπώντας τα στήθη
και τις ρίζες πότιζαν
με αρμυρό δάκρυ.
Φορούσαν μαύρα μακριά
φορέματα κι είχαν
ξελυμένα τα μαλλιά τους.
Το δέντρο αδυνατούσε να
απορροφήσει όλους αυτούς
τους ποταμούς δακρύων.
Ασυγκράτητος ο πόνος
ξεχείλιζε ολοτρόγυρα.
Η πλατεία μεταμορφώνονταν
σε πλωτή λίμνη.
Έβγαινε με τη βάρκα
χαιρέκακος κι αιμοδιψής
ο χάρος και θέριζε ανηλεώς.
Διάλεγε κατά το πλείστον
τις μικρομάνες με τα
σκισμένα μάγουλα.
Κλαδεύτηκαν όλες.
Μόνο η Φατμέ γλίτωσε
το διωγμό είχε βλέπεις
ασπρίσει μέσα σε μια ώρα
όταν έχασε και τα τρία
της σπλάχνα στον τελευταίο
τυφλό βομβαρδισμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου