Το αόρατο ρινγκ

Σε αποδιώχνω κι εσύ έρχεσαι.

Χαλκέντερη γίνομαι και σε απωθώ 

κι εσύ με στιλέτα διπλά με πλησιάζεις. 

Αμύνομαι σθεναρά και στις ορέξεις σου

δεν υπακούω. 

Μπαίνεις στο σώμα μου σαν το νερό 

που σταγόνα σταγόνα διαβρώνει 

την πέτρα. 

Δεν το βάζω κάτω. 

Φράζω τις αρτηρίες και τους πόρους 

μου κλείνω άπαρτο να γίνω κάστρο 

για να μην το παραβιάζεις ανοικτά. 

Με βρίσκουν τα φιλιά σου μα εγώ 

κλειδώνω τις πόρτες της ψυχής 

και με χέρια τρεμάμενα σε σπρώχνω 

μακριά. 

Τιτάνιος ο αγώνας μου.

Φωνάζω. 

Διαμαρτύρομαι 

Σε εκτινάσσω από το πλάι μου.

Ακτίνες πετούν τα μάτια μου που

με δόρατα μοιάζουν και σε λαβώνω. 

Ποτάμι γίνεται ο ιδρώτας μου και

σε πνίγει. 

Θύσανοι αγκαθωτοί τα μαλλιά μου

σε αγκιλώνουν βαθιά στην καρδιά, 

τρέχει ρυάκι το αίμα κι εγώ σεχείμαρρο μεταβάλλομαι και σε εξαφανίζω. 

Δεν χαλαρώνω στιγμή 

Δεν αφήνομαι λεπτό. 

Δεν κοιμάμαι, μόνη με τα αστέρια ξαγρυπνώ,

μιας κι εσύ σαν αιμοδιψής στρατηλάτης 

δεν παραιτείσαι ούτε συνθηκολογείς. 

Από λόγια δεν λογιάζεις. 

Σε ένα αόρατο ρινγκ παλεύω.

Με ανεβάζεις πάνω στο σταυρό και με δικάζεις

μα εγώ επίλεκτη του πλήθους καθώς είμαι 

σε διαρκή ανάσταση βρίσκομαι και κερδίζω πόντους από τη ζωή.

Θα νικήσω και τραγούδια θα γράψω,

παιάνες, για την τελική σου εξόντωση.

Οι ημιτελείς ιστορίες

Δε θέλω τίποτε άλλο παρά να μιλήσω 

απλά, να μου δοθεί ετούτη η χάρη.

                                    Γιώργος Σεφέρης 

Τις νύχτες που πέφτει η σιωπή

και οι θόρυβοι από τα αυτοκίνητα 

λιγοστεύουν στο ελάχιστο τότε είναι 

που διαστάσεις των ανθρώπων και των 

πραγμάτων αλλάζουν προς το πρέπον. 

Οι ανώφελες συζητήσεις σταματούν

ή κόβονται στη μέση, τα πουλιά 

και οι άνθρωποι κοιμούνται μέσα ένα 

πλαίσιο ανυπαρξίας και χαύνωσης. 

Τότε έρχεται η ώρα που στασιάζουν

οι νεκροί που ακοίμητοι παραμένουν 

για χρόνια κι ας μην στο δείχνουν. 

Έρχονται εδώ κοντά -παρέκει σου

στέκονται- με τα καινούργια ρούχα 

τους, τα γυαλισμένα παπούτσια, τα

μελωδικά τους τραγούδια και με

τους τόμους των βιβλίων που δεν 

πρόλαβαν να διαβάσουν ως το τέλος. 

Μείνε ξάγρυπνος κι αφουγκράσου. 

Δεν θα τους δεις μα θα τους ακούσεις

καθαρά.

Αρέσκονται να λένε ιστορίες με μάγισσες, 

με ξωτικά και με σκοτεινούς έρωτες 

με τη φωνή στομφώδη.

Αγάπησε τους, νοιάξε τους μόνο πρόσεξε 

μην πάρεις τίποτα από τα χέρια τους 

θα σε τραβήξουν κοντά τους για πάντα. 

Αυτές τις ιστορίες που θα ακούσεις από 

το στόμα τους κάνε τες μουσική, τραγούδι,

ποίημα, γραπτά της καρδιάς.

Μολύβι πάρε ύστερα και ξεσήκωσε τα 

βιβλία που αγάπησαν και δεν αξιώθηκαν 

να μάθουν το τέλος τους.

Δείξε τους συμπάθεια και συνέχισε τις

ημιτελείς σελίδες για να ξεκουραστούν

λίγο γιατί οι νεκροί δεν ξαποσταίνουν 

ποτέ είναι πάντα απασχολημένοι 

με τα γήινα που εγκατέλειψαν κι από 

εσένα ζητούν να μην τους αγνοήσεις 

πέφτοντας σε πιο βαρύ ύπνο τον χωρίς 

ξυπνημό. 

Σενρούι χάικου και ζαππάι 17σύλλαβα

Βαρύς χειμώνας 

τράβηξε την κουρτίνα 

τη ζώνη λύσε.

Ψηλό το όρος 

ανάμεσα στα πεύκα- 

ροζ μανιτάρια.

Μικρή νυφίτσα 

Η γούνα σου έγινε 

κασκόλ στο λαιμό. 

Βραδινοί ήχοι 

τριζόνια και τσακάλια 

σε απαρτία. 

Το σαμιαμίδι 

τα προϊστορικά όντα 

φέρνει στο μυαλό.

Ταμπουράς ηχεί 

παντρεύεται η κόρη 

γέρο φαφούτη.

Μέσα στον κήπο 

οι νάρκισσοι άνθισαν 

φέρε καθρέφτη.

Κρότος πιστολιού 

κι ο φοβιτσάρης λαγός 

λάσπη έκοψε. 

Γλεντζές ο παπάς 

πετά τα πετραχήλια 

στη πίστα γυμνός. 

Στο μανουάλι 

καίγονται οι λαμπάδες 

των μυστηρίων. 

Κρύο δειλινό 

Ο κατεργάρης ήλιος 

το 'σκασε πάλι. 

haibun ( περιηγητικό είδος συνοδευόμενο με ποίηση χαϊκού)

Απόδραση

Διαβαινε ένα φιδίσιο μονοπάτι με βοηθό την γκλίτσα του προπάππου της που στα παλαιά χρόνια υπήρξε τσέλιγκας μεγάλος.Με την αιχμή του ξύλου παραμεριζε βάτα, ασπαλαθιες και φουντωτά σκίνα. Ματωθηκαν τα χέρια της και το στενό παντελόνι που φορούσε γέμισε αγκάθια και ξεροχορτα.

Χορδές πουλιών

ο κούκος πρωτοβγηκε-

στη σκηνή μπροστά. 

Λαχανιασε λίγο μα δεν ήταν μακριά ο προορισμός της. Ένα πέτρινο καταφύγιο που σέρβιρε τσάι, καφέ και αχνιστη σούπα. Τώρα πήγαινε σχεδόν ψηλαφητα μιας και το μονοπάτι δυσδιάκριτο ήταν. Επεσε σε ένα δασυ ρουμάνι με ψηλούς θάμνους και αιωνόβια δέντρα. Διψούσε και το νερό στο παγούρι ήταν ελάχιστο.

Πλατάνια πυκνά 

εαρινή η βόλτα-

ρυάκια τρέχουν. 

Ήπιε μια μικρή γουλια νερό, την ανακάτεψε στο στόμα της για να περιορίσει όσο το δυνατόν την δίψα της. Ο χάρτης έδειχνε μια κοντινή πηγή. Αναθάρρησε και ταχυνε το βήμα της. Μπροστά της ξεπετάχτηκε μια αλεπού που σαν την είδε κρύφτηκε φοβισμένη πίσω από τα αγριοαγκαθα.

Ρανιδες αίματος πρόδιδαν πως ήταν λαβωμένη.

Στενό πέρασμα

άγριες μαργαρίτες-

κλείνουν τον δρόμο.

Έφτασε στην πηγή ξεδίψασε και γέμισε τα δυο της παγούρια. Το μονοπάτι ήταν τώρα πιο βατό. Απογευματινή ώρα και τα πουλιά καλαηδωντας ζωηρά κρύβονταν στις φωλιές αποχαιρετώντας την μέρα. Έβαζαν τα δυνατά τους και διαλεγαν τις πιο γλυκές κι αιθεριες νότες.

Ψηλές οι οξιές

βερβεριτσες ξέγνοιαστες-

άνθη στο χώμα.

Μετά απο μια συστάδα μαύρης πεύκης αντίκρυσε το καταφύγιο Λίγο και θα έφτανε. Πήρε βαθιά ανάσα ανακούφισης. Δυο περιηγητές την καλωσορισαν. Ήπιε δυο γενναίες γουλιες καφέ κι αποσύρθηκε στο δώμα. Μια κόκκινη φλοκάτη τύλιξε το σώμα της. Το κρύο εδώ δεν ήταν παίξε γέλασε. Το ανθογυαλι με τις λιλά και κίτρινες ορχιδέες του δάσους γλυκαιναν το χώρο.

Σκύβει χαμηλά 

κόκκινη παπαρούνα -

βροχή τη βρήκε.

Σενρούι 17σύλλαβα

Στον άλλο κόσμο 

αφειδώς μοιράζουνε 

συγχωροχάρτια.

Μέσα στον τάφο 

πίνε το χαμομήλι 

ακμαίος να' σαι.

Καιρός σκεπτικός 

η κλούβα δεν τραβάει 

στην ανηφόρα.

Πετούν ορτύκια

αν πιάσεις μόνο ένα 

ήρωας θα 'σαι.

Δεν μετανιώνεις 

στραβά φόρεσες πάλι 

το καπελάκι. 

Μες στην ερημιά 

πάρε ένα υπνάκο 

σιμά στην πέτρα. 

Ζεστή η φωλιά 

κακαρίζει η κότα 

δίκροκα τ' αυγά. 

Δεμάτια στάχυα 

ξανθά σαν τα μαλλιά σου

στην πρώτη νιότη. 

Βράζει ο χυλός 

πρόσεξε μην σε κάψουν 

οι πιτσιλιές του

Τρως αγουρίδες 

ξινίστηκε το μούτρο 

και δεν σου πάει.

Ουρά γαϊδάρου

ξεσκονίζει το πιάνο 

στάβλος το σπίτι. 

Ο ερχομός

Είχες δυο μάτια κάρβουνα 

μες στη μελαγχολία 

κι είπα κοντά σου να σταθώ 

στερνή μου αμαρτία 

Μάζεψα τα κομμάτια σου

έδεσα τις πληγές σου

αγκάλιασα το σώμα σου 

ήπια απ' τις πηγές σου

Ήρθες και δεν σε γνώρισα 

ντυμένος στην πορφύρα 

μα εσύ δεν ήσουν βασιλιάς 

σου έδωσα σου πήρα

Από τις νεφέλες πρόβαλλες 

μ' άτακτα τα μαλλιά σου 

σε φίλεψα ένα φιλί 

σου φώναξα φυλάξου 

Είναι ο έρωτας καρφί 

πληγώνει φαρμακώνει 

σφυρίζει σαν τον άνεμο 

θαύματα καταστρώνει 

Ήρθες και δεν σε γνώρισα 

ντυμένος στην πορφύρα 

μα εσύ δεν ήσουν βασιλιάς 

σου έδωσα σου πήρα. 

Οι δολιοφθορές

Απ' όταν έφυγες η σκιά σου

με ακολουθεί σαν ένα πάθος θαρρείς 

του έρωτα μας αδυσώπητο.

Μαζί με τη δικιά μου βαδίζει στα σοκάκια 

της πόλης και στις αποβάθρες των αναχωρήσεων.

Θέλησα ένα δειλινό να την φωτογραφήσω 

μα δεν ανταποκρίθηκε, ήταν κι ο ήλιος 

που είχε πέσει χαμηλά και δεν βοηθούσε. 

Η σκιά σου είναι αθέατη από τον κόσμο 

γύρω μόνο εγώ με τα μάτια της ψυχής 

την βλέπω. 

Με κατευθύνει, με απαγκιστρώνει 

από τον πόνο, μου χαμογελά όταν

πικραίνομαι, με καθοδηγεί κι όταν χάσω 

τον δρόμο πυξίδα μου γίνεται. 

Τις νύχτες είναι η μόνιμη μου συντροφιά. 

Πλαγιάζει στο κρεβάτι μου, με νανουρίζει,

με συνεπαίρνει και με πάει στου έρωτα 

τα απάτητα μέρη με τα ανοιχτά της φτερά. 

Είναι αυστηρή κι απόλυτη μαζί μου.

Μια φορά που πήγα να πλαγιάσω 

με έναν άλλο άντρα συνεπαρμένη 

από του έρωτα το άστρο η σκιά σου θύμωσε.

Με σκούντηξε, με πέταξε μακριά, 

μου απαγόρευσε την επαφή.

Έκπληκτος ο σύντροφος μου θυμάμαι 

με εγκατέλειψε φωνασκώντας. 

Διαμαρτυρήθηκα, της φώναξα, δεν 

έπαιρνε από λόγια μάλιστα σαν να 

ένιωσα το βαρύ της χέρι στο μάγουλο μου.

Μετά από αυτό το συμβάν είναι που της 

δόθηκα ολοκληρωτικά. 

Δεν είμαι το πειθήνιο όργανο της απλά 

έγινε ο δίδυμος μου κόσμος, ο άξονας 

που γύρω του κινούμαι, υπάρχω και δρω

διαπράττοντας τις καθημερινές μου

δολιοφθορές υπό την σκέπη της πάντα. 

Σμιλεύω την πέτρα

Πριν έρθεις έγραφα ποιήματα 

που σε καλούσαν εδώ. 

Χωρίς εσένα δεν μπορούσα. 

Τώρα που ήρθες ασκούμαι αποκλειστικά 

στην αποτύπωση της μορφής σου 

πάνω στην πέτρα. 

Μου φτάνει που είσαι δίπλα μου 

κι ας νοσταλγώ τις ώρες που η μούσα 

μου πρόσφερε την ευρύστερνη 

παρηγοριά της μέσα από τα πρωτόλεια

στιχάκια μου.

Με παρρησία τα διάβαζες κι έλεγες:

"Άδοξα κλείνουν κάποτε οι κύκλοι 

κι ένδοξα ανοίγουν οι νεκροί τις θύρες

για να μας καλοδεχτούν."

Μην σφυρίζεις δυνατά σε ακούει 

ο θυμός μου κι η πέτρα που σμιλεύω.

Το καφενείο

Το καφενείο αντίκρυ στη θάλασσα 

-βουβό σαν το βλέμμα του γλάρου-

σερβίριζε αχνιστούς καφέδες 

φτιαγμένους με θαλασσόνερο, 

αχνιστούς έρωτες και πάθη με 

την οσμή της θύελλας και της τρικυμίας.

Ο σερβιτόρος αναδυόμενος μέσα 

από μια μετέωρη θάλασσα 

σε πλησίασε και κάτι σου μουρμούρισε 

στο αφτί. 

( Μην ήταν το μήνυμα για την επικείμενη 

εκστρατεία;)

Εσύ κρυφογέλασες, έσιαξες το σακάκι σου 

και βγήκες από την πόρτα. 

Κάτι έγνεψες προς στη θάλασσα 

κι έφυγες σιωπηλός κρατώντας 

το μαχαίρι και το σύννεφο στο ζερβί 

σου χέρι σαν μια υπόσχεση προς το μέλλον. 

2012

Μια αλλιώτικη καταιγίδα

Τους στάβλους του Αυγεία τους σκορπίσαμε 

στα σύννεφα ώσπου ήρθε μια μέρα 

που ξέσπασε μια ισχυρή καταιγίδα 

όλο βρωμιά και αποφορά. 

Χτυπήθηκε η πόλη με τα δίπατα 

σπίτια δεν είχες πουθενά μαρκίζα 

να σταθείς. 

Η βροχή διαπέρασε τους τοίχους

έφτασε στα κρεβάτια μας, στα σώματα 

μας κι έσβησε τα τελευταία κεριά που

μας είχαν απομείνει από τον περσινό 

χειμώνα. 

Μες στο σκοτάδι ζούσαμε έναν διπλό 

εφιάλτη. 

Αυτόν της ασυγκράτητης μανίας του

νερού μα και της δυσωδίας που το

διακάτεχε.

Βγήκαμε στην ύπαιθρο με το στόμα 

ανοιχτό σαν πηγάδι παραμελημένο. 

Αντικρίσαμε τα μποστάνια μας 

κατεστραμμένα ολοσχερώς, τα δέντρα 

μας πεσμένα στη γη και τα ζωντανά μας

αφηνιασμένα να σκούζουν.

Ανυπεράσπιστοι στρέψαμε τα μάτια προς

τα δυτικά από εκεί που ήρθε το κακό. 

Σταυροκοπηθήκαμε μα ο αέρας μας

τίναξε μακριά και μας έφτασε ως 

την κεντρική πλατεία. 

Εκεί κάτω από τον εκατόχρονο πλάτανο

μας βρήκε το βόλι του κεραυνού. 

Έσβησε ο πλάτανος με ένα εφιαλτικό 

τρίξιμο και με ένα ρόγχο εκρηκτικό. 

Απροστάτευτοι κι ενώ το κακό καταλάγιαζε 

επιστρέψαμε στις οικίες μας.

Μόνο η πιατοθήκη είχε μείνει άθικτη

με τρία πιάτα μέδουσες. 

Ανάψαμε φωτιά ζεσταθήκαμε.

Όλα θα ξεκινούσαν τώρα από την αρχή. 

Μόνο που εμείς δεν είχαμε μείνει ίδιοι. 

Η καταιγίδα μας δίδαξε την προσωρινότητα 

με έναν τρόπο απόλυτο και μας έμαθε 

πως να αποτινάσουμε κάθε τι κακό

με μειλιχιότητα πρωτόφαντη κι απίστευτη 

τελετουργία. 

Ο λεκές

Κουβαλούσε πάντα ένα βιβλίο 

στη μεγάλη της τσάντα. 

Πότε μια ποιητική συλλογή

κι άλλοτε πάλι ένα ανθολόγιο. 

Τα διάβαζε στις στάσεις 

των λεωφορείων, στις αποβάθρες,

στις διαβάσεις των πεζών 

και στα παγκάκια τις Κυριακές. 

Κάποτε κι ενώ τον περίμενε 

σε ένα κεντρικό καφέ της πόλης 

φρέσκια σαν αγουροξυπνημένος

έφηβος, από απροσεξία χύθηκε 

όλος ο καφές και λέκιασε το

ανθολόγιο του αγαπημένου της 

εκείνη την εποχή ποιητή. 

Εκείνος που περίμενε δεν ήρθε 

και μάλιστα για πολλοστή φορά

την άφησε μόνη να βυθίζεται 

σε λάγνα φιλιά κι αγκαλιές κάτω 

από το φεγγάρι.  

Ως τα σήμερα εκείνος ο λεκές 

τον θύμιζε (και μόνο αυτός) καθώς 

είχε ξεχάσει ολοσδιόλου τα

χαρακτηριστικά του όπως και

τη φθίνουσα αγάπη του που

έμελλε να γίνει παντοτινή

μέσα από μια αστοχία. 

Μεταμόρφωση

Ξεντύθηκε κι έβγαλε τελευταίο το πουκάμισο.

Πήρε τα χρυσά μανικετόκουμπα και

τα ακούμπησε πάνω στο κομοδίνο. 

Αποσταμένος κοίταξε γύρω του. 

Όλα τακτοποιημένα. Όλα στη σειρά τους.

Το βλέμμα του σταμάτησε στα

μανικετόκουμπα. Απόρησε, σαν ταριχευμένα 

έντομα έμοιαζαν τώρα. Κάτι σαν προνύμφες 

ή σαν χρυσαλλίδες. Σαστισμένος τα έκλεισε

μέσα σε ένα κουτί. Τα χέρια του έτρεμαν. 

Το πρωί όταν ξύπνησε κι άνοιξε το κουτί 

είδε πως ήταν άδειο. 

Πήρε να ντύνεται για τη δουλειά. 

Όταν φόρεσε το πουκάμισο διαπίστωσε 

πως τα μανικετόκουμπα ήταν εκεί. 

Μόνο που το σχήμα τους τώρα ήταν αλλιώτικο. 

Είχαν μεταμορφωθεί σε δυο μικρές πεταλούδες

με πορτοκαλί φτερά. 

..................................................................................

Ξαφνικά ένιωσε να χάνει σταδιακά το βάρος του.

Πραγματικά μπορούσε τώρα να πετάξει. 

Ένα εντυπωσιακό έντομο κι αυτός που θα

ξέφευγε άπαξ δια παντός από την κλεισούρα 

ενός ψεύτικου κουτιού. 

Παραγγελιά

Χτύπησε το κουδούνι. Ανοίξαμε. 

Ήταν αυτός με ένα καλάθι κόκκινα 

κεράσια. 

Τα έφερα για το άρρωστο κορίτσι 

μας είπε. 

Γείραμε τα μάτια. "Το κορίτσι πέθανε"

τον πληροφορήσαμε.

Ένευσε καταφατικά. "Το ξέρω" είπε

"ήρθε στο όνειρό μου και μου ζητούσε 

κεράσια."

"Κάθε βράδυ λέει βγαίνει από τον τάφο

και ψάχνει στον προαύλιο χώρο του 

κοιμητηρίου την κερασιά."

Ανεβαίνει πάνω μα δεν βρίσκει τίποτα. 

"Αυτά τα κεράσια" επανέλαβε αυτός

τραυλίζοντας λίγο "είναι γι αυτό το κορίτσι."

"Αποθέστε τα στο μνήμα, είναι το μόνο 

πράγμα που του λείπει από τον απάνω 

κόσμο." Αυτό μου τα παρήγγειλε 

"Έχετέ μου εμπιστοσύνη" είπε σκυφτός

κι έφυγε.

"Μόνο τα κόκκινα κεράσια του λείπουν

κι ίσως εγώ"

Ακούστηκε απόμακρα η φωνή του. 

Οι κερασιές που φυτρώνουν στα κοιμητήρια 

πληρώνουν τους φόρους της αρνησιάς γι αυτό 

μένουν για πάντα απεριποίητες χωρίς λίπασμα

και σκάλισμα.

 

Του ήλιου το αλώνι

Σε γνώρισα μια χαραυγή 

χειμώνα κι είχε χιόνι 

τυφλά με ακολούθησες 

σαν αύρα που κυκλώνει 

Το σώμα μου αγάπησες 

κλειδί του έρωτα μου

μες στον βυθό μου κύλησες 

ξυπνώντας τ' όνειρα μου 

Είσαι η γλυκιά μου ξεγνοιασιά 

και της φωλιάς αηδόνι 

είσαι το ρόδο π' αγαπώ 

και του ήλιου το αλώνι 

Εγώ σε υποδέχτηκα 

με σκήπτρα μες τα χέρια 

και βασιλιά σε όρισα 

μ' έφτασες ως τα αστέρια 

Εκεί ψηλά που κατοικώ 

και δίπλα μου σε έχω 

όλα του κόσμου τα καλά 

τα 'χω και τα προσέχω 

Είσαι η γλυκιά μου ξεγνοιασιά 

και της φωλιάς αηδόνι 

είσαι το ρόδο π' αγαπώ 

και του ήλιου το αλώνι. 

Ανέμου παραθύρι

Πάνω σε τόξα αστραπής 

κοιμήθηκες κι εχάθης 

έλαμψες μόνο μια στιγμή 

κι ύστερα εμαράθης 

Σε ζήτησα σε γύρεψα 

με δυο καρφιά στο χέρι 

ήθελα την εικόνα σου

του φόβου το μαχαίρι

Κατοίκησες το άγνωστο 

ανέμου παραθύρι 

βγήκες ψηλά στους ουρανούς 

κι έστησες πανηγύρι 

Κάνω σταυρό κι ορκίζομαι 

να μην σε λησμονήσω 

τα άλικα τα χείλη σου

χρυσάφι να τα ντύσω 

Παράπονο έχω κρυφό 

απαντοχή μεγάλη 

να φτάσω εκεί που κατοικείς 

να γίνω κάποια άλλη 

Κατοίκησες το άγνωστο 

ανέμου παραθύρι 

βγήκες ψηλά στους ουρανούς 

κι έστησες πανηγύρι.

Τα πάντα εσύ

Έχεις το φως των αστεριών 

που 'χουν προτού να πέσουν 

έχεις σβελτάδα στο κορμί 

χρώματα που μ' αρέσουν

Σε κράτησα στα χέρια μου 

κι έλαμψε η αγκαλιά μου 

σου έδωσα δεν ζήτησα 

γλυκιά αστροφεγγιά μου

Εσύ κινείς τους ποταμούς 

και τα νερά μερεύεις 

εσύ ανέμους κυβερνάς 

και με θεούς χορεύεις

Εκεί ψηλά που κατοικείς 

στον ανθισμένο κήπο 

ανέβηκα για να σε βρω

και μου 'πες πως σου λείπω 

Άνθη σε τριγυρίζουνε 

λουλούδια της μανόλιας

πετούμενα σε προσκυνούν 

σαν μπαίνεις στα περβόλια 

Εσύ κινείς τους ποταμούς 

και τα νερά μερεύεις 

εσύ ανέμους κυβερνάς 

και με θεούς χορεύεις

Της λησμονιάς

Τα χείλη σου με πλήγωσαν 

μ' έκαψε το φιλί σου 

πάνω σε άσπρο μάρμαρο 

σμίλεψα τη μορφή σου

Στιλέτα έχεις στα χέρια 

μες στη φαρέτρα βέλη 

δεν βρίσκω λόγια να σου πω

σώμα που να σε θέλει 

Ξέφυγα πήγα μακριά 

σε δάσος στοιχειωμένο 

μα εσύ με ακολούθησες 

με μυαλό σαλεμένο 

Βρήκα πηγή μα το νερό 

γλυφό ήταν και διψούσα 

κι εσύ με περιφρόνησες 

δεν νοιάστηκες πως ζούσα 

Στη γέρικη βελανιδιά 

χάραξα τα αρχικά μας

είχα κοπίδι δάχτυλα 

σαν τον παλιό έρωτα μας

Ξέφυγα πήγα μακριά 

σε δάσος στοιχειωμένο 

μα εσύ με ακολούθησες 

με μυαλό σαλεμένο. 

Βροχή έγινε το αί­μα

Βροχή έγινε το αί­μα στην καρδιά μου 

και χτυπάει αμείλικτα τα τοιχώματα της.

Άκουσε τους χτύπους τι θόρυβο 

δυνατό κάνουν.

Σφυριές πάνω σε μεταλλικό έλασμα

επαναλαμβανόμενες.

Ρυάκια πολλά σχηματίστηκαν και αιφνίδιοι 

κατακλυσμοί με δέρνουν.

Βυθίζομαι σταδιακά σε μια λίμνη με πλούσιο 

πλαγκτόν και διαρκώς απομακρύνομαι 

από την επιφάνεια της. 

Κάνω να κρατηθώ από καλαμιές, λυγαριές 

και ιτιές μα δεν τα καταφέρνω. 

Ξεχερσώνω με τα νύχια τους βυθούς 

για να υπάρχω. 

Πάλλεται το σώμα με ρυθμούς γρήγορους

σαν το κορμί του τζίτζικα στο στέρνο 

του κάλεσμα. 

Το αίμα χείμαρρος ασυγκράτητος γίνεται 

και με πνίγει. 

Ένα σκλήθρο σκληρό αποκρουστικό με διαπερνά.

Αστραπές βγαίνουν μέσα από τα μάτια μου 

και με πολιορκούν.

Βροντές δυνατές ξεχύνονται από όλους 

τους πόρους μου.

Παραδίδομαι στην καταιγίδα γιατί 

τρόπο άλλο δεν βρίσκω να την παλέψω. 

Πως να αντιπαρατεθώ;

Δάκτυλα δεν μου έμειναν για να αναμετρηθώ 

με τα αιχμηρά βέλη της που ίσα καταπάνω 

μου έρχονται. 

Τίποτα άλλο δεν μου απομένει. 

Λέω να ενδώσω και να πνιγώ μέσα στα 

σκοτάδια σαν μία βάρκα σάπια κι ακυβέρνητη 

στη θαλασσοταραχή το καταχείμωνο. 

Το πένθος ή η σημειολογία του μαύρου

Ο άνθρωπος είναι η απάντηση 

οποία κι αν είναι η ερώτηση 

Αντρέ Μπρετόν 

Έχεις δει ποτέ μαύρο περιστέρι;

Όχι κι αυτό γιατί το μαύρο χρώμα 

είναι δηλωτικό του πιο βαθιού πένθους. 

Τέτοιου που μόνο στον πόλεμο 

συναντάς όταν έρχονται τα βαριά 

φέρετρα τυλιγμένα με τις σημαίες

και σταματούν μπροστά στις μανάδες 

με τα ξέμπλεκα μαλλιά που αρνούνται 

τις τυμπανοκρουσίες της νίκης

και τις αήθεις περγαμηνές ηρωισμού

από φαύλα μισητά στόματα. 

Κανάκεψε τα άσπρα περιστέρια και ζήσε

αυτός είναι ο μεγαλύτερος ηρωισμός. 

Οι μανάδες θέλουν να βλέπουν τους γιους 

τους να ψαλιδίζουν το μουστάκι τους αμέριμνα 

και τις κόρες τους να βάφουν τα μάγουλα 

τους με χρώματα του δειλινού πριν κινήσουν 

για το πρώτο ραντεβού. 

Ένας άλλος ύπνος

Ήταν τόση πολλή η πίκρα της

που έπινε σκέτο καφέ 

και γλυκαίνονταν. 

Άνοιγε το βήμα της 

και πήγαινε στα μέρη εκείνα 

που στους βυθούς τους

δεν συναντάς κοράλλια 

και θαλάσσιες ανεμώνες 

παρά μονάχα 

σκελετούς νεαρών 

βατραχανθρώπων. 

Τόση ήταν η πίκρα της μεγάλη

που δεν επέστρεφε και

σιμά με τους νεκρούς 

κοιμούνταν παραλυμένη 

ολάκερη από τις θωπείες τους.

Πνιγμός

Μου φέρνεις το θάνατο 

χυδαίο ερπετό με την απόφραξη 

των αεροφόρων οδών μα εγώ 

κόντρα στις αποφάσεις σου

επιμένω να ζω εκτινάσσοντας 

το σώμα και παίρνοντας βαθιές 

αναπνοές με πείσμα ακλόνητο,

ζωογόνο. 

Δεν σε φοβάμαι. 

Σε πολεμάω.

Σε καταγγέλλω. 

Είσαι το μίασμα που κοιμάται κάτω 

από τα πόδια μου αλλά εγώ θα σε

εκπορθήσω πετάγοντας σε στο κενό

σαν το μπαλόνι που χάνει τον

αέρα του και ξεφούσκωτο πέφτει 

στις λάσπες. 

Εκεί κι ο κόσμος σου χυδαίο ερπετό.

Λάσπη και χαμέρπεια.

Όνειδος και ευτέλεια.

Περιττώματα και πανουργία. 

Θα σε πολεμήσω και θα σε νικήσω 

και το δίκιο θα θριαμβεύσει όπως 

νομοτελειακά γίνεται πάντα. 

Κρατώντας αστραπές στα χέρια 

σαν άλλος Θεός θα σε εκδικηθώ 

και στα τάρταρα θα πέσεις εκεί 

που ανήκει κι η φάρα σου όλη. 

Δεν σε φοβάμαι, έχω περάσει 

τις Συμπληγάδες Πέτρες. 

Σε πολεμάω.

Σε καταγγέλλω.

Δεν θα με σκοτώσεις, φίδι στα χέρια 

θα σε πνίξω. 

Τυμβωρύχος

Από όλο σου το σώμα 

απομόνωσα τη φωνή σου 

και σου την έκλεψα. 

Άφησα πίσω χέρια, πόδια,

τον κορμό και τον αργοσάλευτο 

εγκέφαλο σου.

Ολιγαρκής καθώς είμαι, πλήρης 

ένιωσα με της φωνής σου

την κρυστάλλινη πηγή δική μου. 

Βρήκα εκεί όλες τις ψηφίδες 

του αλφαβήτου που άδικα 

μου στέρησες χωρίς να φοβηθείς. 

Θυμήθηκα κάποιες Κυριακές 

γύρω από το στρογγυλό 

τραπέζι να απαγγέλλεις 

ποιήματα από μια πολύ παλιά 

ανθολογία κι εμείς ένα 

άτακτο τσούρμο να σε κοιτάμε 

ευθύβολα στα μάτια 

και να εισχωρούμε βαθιά 

μέσα στις κατακερματισμένες 

σου λέξεις. 

Πόσο πολύ αγάπησα εκείνα 

τα απογεύματα ίσως κι αυτός 

να ήταν ο λόγος που έφτασα 

τη φωνή σου να κλέψω. 

Μου τραγουδάς, μου μιλάς,

με συμβουλεύεις και με 

προφυλάσσεις από τις κακοτοπιές. 

Είσαι δικός μου με ένα 

μοναδικό τρόπο μιας κι όταν 

απάνω στις χορδές σου ακουμπώ 

ξετυλίγεται όλο το σύμπαν 

μπροστά μου σαν τριαντάφυλλο 

κόκκινο, μαγιάτικο. 

Κι εγώ δεν το κόβω, δεν το σκορπάω 

παρά μόνο στο λευκό μάρμαρο 

το ακουμπώ η καρδιά να ξυπνά,

να πάλλεται και να σε ακολουθεί

σαν το λαγωνικό τα ίχνη 

του ελαφιού πάνω στο χιόνι. 

Ο χρησμός

Πάνω στο κύμα το πικρό 

ήρθα να κατοικήσω

τον πόνο που χω στην καρδιά 

στα πέλαγα να αφήσω 

Στη χαίτη τους γαντζώθηκα 

με πήγαν σ' άλλα μέρη 

εκεί που το φιλί ανθεί 

κι η αγάπη βρίσκει ταίρι 

Βγήκα σε άγονο νησί 

φυλάκιο δικό σου 

στα κάστρα σου με έκλεισες 

έλυσα το χρησμό σου

Πολλές μου έδωσες χαρές 

σε σφαλιστά δωμάτια 

κι εγώ ελεύθερο πουλί 

σκορπούσα σε κομμάτια 

Όλα της γης σου έδωσα 

στολίδια και καλούδια 

το ακριβό μου όνομα 

την πίστη του Ιούδα 

Βγήκα σε άγονο νησί 

φυλάκιο δικό σου 

στα κάστρα σου με έκλεισες 

έλυσα το χρησμό σου

Η αιώνια άνοιξη

Είσαι η αιώνια άνοιξη 

γι αυτό και τα χελιδόνια 

δεν εννοούν να φύγουν φέτος,

έρημα θα απομείνουν τα 

ηλεκτροφόρα σύρματα

σαν τα χέρια των μανάδων 

τις νύχτες. 

Τα χελιδόνια δεν θα ταξιδέψουν.

Δίπλα στις φωλιές τους

θα ταΐζουν τους νεοσσούς τους

με αίμα και σάρκα 

από το σώμα σου.

Είσαι η αιώνια άνοιξη 

γι αυτό πάνω στην παγωμένη 

επιφάνεια της λίμνης 

προβάλλουν ολόφρεσκα  

νούφαρα χωρίς να ραγίζουν 

Ψάρια περπατούν καμαρωτά 

κι ύστερα μπαίνουν 

στο χάρτινο χωνί 

για να ταΐσουν τα σκελετωμένα

παιδιά των πολέμων

και τους τρελούς ποιητές. 

Είσαι η αιώνια άνοιξη 

γι αυτό και οι χείμαρροι 

και οι παραπόταμοι 

καθρεφτίζουν στα νερά τους

τις πυκνές φυλλωσιές 

των πλατάνων. 

Φυλλαράκι δεν έπεσε φέτος.

Κίτρινα χαλιά δεν έστρωσε η γη.

Η αειθαλή σου φύση 

θα καταργήσει τους κανόνες 

και νέα θα δώσει βλαστάρια

και σωτήριες σκιές. 

Είσαι η αιώνια άνοιξη 

γι αυτό και οι κορυφές 

των βουνών 

πανάλαφρες θα μείνουν 

χωρίς μια ιδέα χιονιού.

Εντελβάις θα φυτρώσουν 

και αλπικά φυτά 

θα ξεπροβάλλουν 

στις απάτητες χαράδρες.

Τα αγριοκάτσικα θα περπατούν 

ανέμελα χωρίς το φόβο της 

παγωμένης πίστας και

του παραπατήματος. 

Ταχταρίσματα

Έβλεπε τη σιλουέτα της στο τζάμι 

της κουζίνας. 

Θα ήταν δεν θα ήταν δεκαπέντε 

χρονών, χαριτωμένη με μακρύ μαλλί. 

Φορούσε ένα πράσινο εφαρμοστό 

μπλουζάκι που έκλεινε μπροστά 

με σούστες. 

Κοιτάζονταν σείοντας το σώμα της. 

Είχε μια ελαφριά κύφωση, την ενοχλούσε 

ίσιωνε την πλάτη, κορδώνονταν. 

Αδημονούσε...φταίει το στενό μπλουζάκι

έλεγε. 

Την είδε η μάνα της και πήγε και

στάθηκε απέναντι της στο σκαμνί. 

Την καμάρωνε. 

Αυτή σταμάτησε την επίδειξη. 

Ντράπηκε.

Προχώρησε και κάθισε στα γόνατα της.

Έγινε πάλι παιδί. 

Η μάνα της την ταχτάρισε.

"Ελένη μου καλέ Ελενιώ"

Πήρε να λυγίζει η καρδιά της.

"Ελένη μου στα αλώνια σου και μες στα

περιβόλια σου."

Είχε γλυκιά φωνή η μάνα της και λίγο 

τσιριχτή. 

Την χάιδεψε στο μάγουλο συνεχίζοντας 

το τραγούδι. 

"και μες στα περιβόλια σου."

Της έφτιαξε πλεξίδα τα μαλλιά, ξέχασε 

την κύρτωση για λίγο. 

Ξεκίνησε άλλο τραγούδι. 

"..και γίνε γυφτοπούλα Λενιώ μου και

πούλα κόσκινα."

Ύστερα κοίταξε γύρω συνωμοτικά δεν 

τους έβλεπε και δεν τους άκουγε κανείς. 

"Βγάλτα τα μαύρα βγάλτα και φόρα κόκκινα."

Αφού χόρτασε τραγούδι την κοίταξε 

βαθιά στα μάτια και της είπε. 

"Όμορφη βλέπω πως είσαι 

κι αν δεν χαλάσεις καρδιές θα κάψεις."

Από εκείνη τη μέρα δεν την ξαναφόρεσε 

την εφαρμοστή μπλούζα που της τόνιζε τη γραμμή και για πολύ καιρό διάλεξε μια πλεκτή γαλάζια ευρύχωρη που ξετρύπωσε μέσα από 

ένα αμερικάνικο δέμα. 

Έχει ως τα σήμερα μια φωτογραφία με το 

ρούχο αυτό.

Η γιαγιά Τρίσω

Η γιαγιά μάς πήγαινε βόλτα κάποια 

απογεύματα σε μια φίλη της στον πέρα

μαχαλά, μακριά από το πέτρινο ρολόι. 

Την φίλη της Τρίσω την έλεγαν από 

το βαφτιστικό Τρισεύγενη.

Δεν είχε παιδιά γι αυτό το σπίτι της

ήταν πάντα καλοσυγυρισμένο με 

χασεδένια τραπεζομάντηλα και βαριά 

μπαούλα με προικιά. 

Μας έφτιαχνε καφέ από κριθάρι σε 

κεραμικό φλιτζανάκι.

Μετά ακολουθούσε το λουκουμάκι 

με το νερό. 

Μας άρεσε η παρέα της κι η γιαγιά 

την αγαπούσε. 

Σαν άγουρη ροδιά έμοιαζε. 

Όταν την επισκέφτηκα χρόνια μετά 

με θυμόταν. 

"Τι να σε ταρτάρω;"μου είπε. 

"Εκείνο τον κριθαρένιο καφέ πεθύμησα"

της απάντησα "στο παλαιϊκό σερβίτσιο."

"Κοριτσάκι μου τελέψανε οι φτώχειες"

αντέτεινε "τώρα έχουμε μηχάνημα που

τα φτιάχνει όλα."

"Μου πέταξαν οι συγγένισσες και τα

φλιτζανάκια και το μπακιρένιο μπρίκι."

"Τώρα έχουμε ποτήρια κολωνάτα."

Ένα δάκρυ μου ξέφυγε.

Αχ! γιαγιά Τρίσω να 'ξερες πόσο φτώχυνε 

το σπιτικό σου.

Αδιαμαρτύρητα θα σε ξαναφιλήσω

Τα χείλη σου απαλά είναι σαν τα πέταλα 

ενός ρόδου που μια κόρη απ' το δημόσιο 

κήπο έκοψε και το κάρφωσε στο στήθος. 

Το ρόδο των χειλιών σου έκρυβε αγκάθια 

που αρκούντως με λάβωσαν. 

Δεν κατηγόρησα κανέναν ούτε εσένα, 

ούτε την κόρη μα ούτε την άνοιξη που 

γέννησε το ρόδο. 

Υπέμεινα τον πόνο όπως μια μάνα 

υπομένει τις σκανδαλιές και τις τσιρίδες 

του βλαστού της.

Έκανα στην άκρη να περιποιηθώ την πληγή. 

Απόρησα πως λίγα αγκάθια επέφεραν  

ένα τέτοιο τραύμα. 

Εσύ έφυγες αμέσως. 

Φοβήθηκες. 

Τρέχοντας σχεδόν απομακρύνθηκες

Το αίμα επέτεινε το άγχος σου ήξερα από

παλιά πόσο πολύ το τρόμαζες. 

Ίσως γι αυτό δεν αγάπησες ποτέ σου

τα ρόδα που σου έφερνα.

Γνώριζες καλά την κρυφή απειλή. 

Γρήγορα τα τακτοποιούσες στο βάζο. 

Έλα όμως που τα ζήλεψαν τα χείλη σου

και τα αντέγραψαν.

Πήραν το άρωμα τους, την απαλότητα τους,

την καλλιέπεια τους μα κι αυτή τους την 

επικινδυνότητα .

Δικό μου το φταίξιμο. 

Όταν θα σου ξαναφέρω ρόδα θα τα έχω 

κόψει πολύ ψηλά στο μίσχο, αγκάθια να μην

φέρνουν που με ηδύτητα τα χείλη σου

θα αντιγράφουν. 

Έτσι μια φορά να σε φιλήσω χωρίς να λαβωθώ. 

Εγκιβωτισμένη

Ζω σε ένα σπίτι χωρίς πόρτες και 

παράθυρα μόνο ένας φεγγίτης μου

έχει απομείνει για να βλέπω και να 

τρυγώ το φως.

Ελάχιστο πάντα.

Άνθρωποι μετά από εσένα δεν με 

πλησιάζουν κι ούτε κι εγώ τους μπορώ. 

Παρέα μοναδική μου τα πουλιά που 

έρχονται κάθε κονταυγή και με ξυπνούν 

από το λήθαργο. 

Έχουν μουδιάσει τα άκρα μου από την

αχρηστία και τα μάτια μου έχουν στενέψει

απελπιστικά. 

Τη μορφή μιας αλλόκοτης φυλής 

έχω πάρει. 

Πολλοί οι καθρέφτες και με βλέπω. 

Απορώ πως ακόμα δεν τους έσπασα.

Η μόνη μου παρηγοριά είναι τα βιβλία .

Μια μέρα σκάλα θα τα κάνω να βγω 

στον φεγγιτη κι ίσως τοτε απελευθερωθώ 

από τα εσωτερικά δαιμόνια. 

Ίσως ποιος ξέρει μπορεί να σε συναντήσω 

και να σε καλέσω για μια παρτίδα σκάκι 

στο διπλανό καφενείο. 

Εσύ ή απαρχή όλων και το σφυρί 

παρά πόδας το κρατώ.

Φτάνει να το θελήσεις. 

Οι μέρες σου

Κάθε βράδυ κούρδιζε το ρολόι του

στις έντεκα η ώρα ακριβώς ούτε 

λεπτό διαφορά.

Μια φορά ξέχασε να το κουρδίσει

Το πρωί οταν το αναζήτησε για να 

το φορέσει στο χέρι ανέλπιστα 

διαπίστωσε πως δεν είχε σταματήσει. 

Περίμενε φαίνεται κι αυτό την ώρα του 

θανάτου του να τον συντροφέψει στο 

ταξιδι να μην μείνει μόνος του στα 

ασφοδίλια χωρίς ίχνος ήχου που να τον 

παρηγορεί. 

*

Απαρηγόρητος την έκλαψε.

Του είπαν πως έφυγε πάνω στην 

άνθιση της κι αυτός συμπλήρωσε 

πως έφυγε ακριβώς την ίδια μέρα 

που στον κήπο τους έσκασε μπουμπούκι 

η αγαπημένη της εκατόφυλλη

τριανταφυλλιά από όπου μάζευε 

τα πέταλα για να φτιάξει το γλυκό

του κουταλιού. 

*

Το σπίτι ήταν σκαρφαλωμένο πάνω

σε έναν λόφο. 

Λίγο παραπάνω ξεκινούσε ένα πυκνό 

πευκοδάσος ως εδώ ερχόταν η ανάσα του. 

Εκεί στο πευκοδάσος εδώ και χρόνια 

είχαν στήσει τη φωλιά τους ένα ζευγάρι γερακιών.

Κατέβαιναν χαμηλά σχεδόν κάθε μέρα

για να αναζητήσουν τροφή. 

Τα έβλεπε να ζυγιάζονται στον αέρα και 

να κόβουν βόλτες πάντα μαζί. 

Πόσο τα ζήλευε η άδεια της αγκαλιά!

Πέρασε μια δεκαετία χωρίς τον ίσκιο του

κι όμως η πληγή νωπή εξακολουθούσε 

να είναι σαν το αί­μα του ενός από τα 

γεράκια που βρήκε μια μέρα στην πόρτα 

της μπροστά σκοτωμένο.

Λυπήθηκε το ταίρι του πιότερο. 

Ο χτύπος του ρολογιού

Σου 'δωσα πρώτη το φιλί 

μια μέρα που 'χε χιόνι 

ήμουνα άβγαλτο παιδί 

κι εσύ μικρό τρυγόνι

Σταθήκαμε για μια στιγμή

στη λεύκα αποκάτω 

γύρω σφύριζε ο βοριάς 

ο κόσμος άνω κάτω 

Με ζέστανε η ανάσα σου

μ' έθρεψε ο έρωτας σου

έγειρα στην αγκάλη σου

στην άσπρη φορεσιά σου 

Γενάρης ήτανε θαρρώ 

μεσάνυχτα με κρύο 

και το φεγγάρι φώτιζε 

το άγνωστο πεδίο 

Γύρω στην πόλη ερημιά 

χτύπησε το ρολόι 

κι εσύ πήρες τις πίκρες μου

χάντρα σε κομπολόι

Με ζέστανε η ανάσα σου

μ' έθρεψε ο έρωτας σου

έγειρα στην αγκάλη σου

στην άσπρη φορεσιά σου

Η δίψα του περιπατητή

Πολλές φορές αισθάνομαι πως είμαι 

μια μαριονέτα κι εσύ από ψηλά κινείς 

τα νήματα. 

Χάνω την αυτοτέλεια μου και σου

παραδίδομαι όπως ο ασθενής στον

χειρουργό του.

Αμαχητί και χωρίς εξηγήσεις.

Ο νους ζει επίσης τότε μια παροιμιώδη 

ενάργεια.

Διάφανη σαν γυαλί νιώθω και φοβάμαι 

μην σπάσω στα δυο.

Για να το αποφύγω γράφω ποιήματα,

συνθέτω στίχους, σκιτσάρω πρόσωπα 

πάνω στον πάγο. 

Περιοδικά οδηγούμε στη φάση της

νωχελικότητας.

Όλα γύρω ακινητοποιούνται.

Αδρανής σαν πέτρα θέλω να παραδωθώ 

στον βαρκάρη που με το τσιγκελωτό 

μουστάκι με καλεί στην ακτή. 

Μόνο που με θέλει ολόγυμνη χωρίς 

ποιήματα, σκίτσα και μουσικές. 

Είναι λέει μικρή η βάρκα, οι πόνοι 

μεγάλοι που κουβαλάει και δεν χωράνε

πολυτέλειες. 

Τον απορρίπτω. 

Ανυπομονώ να φτάσω πάλι στη φάση 

της κίνησης.

Και τώρα σε ρωτώ. 

Αν σου γράψω το καλύτερο ποίημα,

το ωραιότερο θα κόψεις τα σκοινιά 

που με θέλουν δέσμια σου;

Εσύ άλλωστε αγαπούσες τα ποιήματα 

και δη τα ερωτικά και τα γευόσουν 

με ένα τρόπο μοναδικό με τη δίψα 

του περιπατητή.

Επιλογή

 Επιλογή 

Παραδίπλα στα καρνάγια βρίσκεις 

παροπλισμένα κάποια πλοία

με σκουριασμένα τα όκια.

Πέρασαν θύελλες 

Χτυπήθηκαν από κύματα βουνά 

Συνάντησαν σειρήνες, συνομίλησαν 

με γοργόνες και θαλάσσια όντα. 

Αν τα αφουγκραστείς, τα κατανοήσεις

και στήσεις το αυτί σου

στα ύφαλα τους δεν μπορεί παρά 

να ακούσεις τη λαλιά τους.

Τις διαταγές του καπετάνιου δυνατά 

" όρτσα τα πανιά "

και το άλλο " πόντισε την άγκυρα"

Μένει εσύ να διαλέξεις.

Νεφέλες 

Μες στις νεφέλες θα σε βρω

κάπου είσαι κρυμμένος 

σιγά πατάς μην ακουστείς

στα όνειρα δοσμένος 

Στους κόσμους σου μέσα θα μπω

κλειδί κρατώ στο χέρι 

μ' αναμαλλιάζει  ο άνεμος 

τα δάκτυλα για χτένι 

Θέλω να ρθω καί νά με δεις

τους ώμους σου ν' αγγίξω

στην αγκαλιά σου ναυαγός 

άγκυρα για να ρίξω 

Είμαι πουλί χωρίς τροφή 

ρυάκι χωρίς κοίτη 

θε να πετάξω εκεί ψηλά 

μπρος στον αποσπερίτη 

Πολλά ζητώ μα θα σε βρω

ολόγυμνος να βγαίνεις 

απ' τα ουράνια νερά 

στη σκήτη μου να μπαίνεις

Θέλω να ρθω καί νά με δεις

τους ώμους σου ν' αγγίξω 

στην αγκαλιά σου ναυαγός 

άγκυρα για να ρίξω 

Το αερόστατο 

Κλείστηκες σ' αερόστατο 

να πας ψηλά στα νέφη 

άφησες πίσω ότι αγαπάς 

κι ότι σε μένα πέφτει

Από ψηλά τώρα θωρείς 

του έρωτα τις πίκρες 

σφυρίζεις μάγκικο σκοπό 

κι αποσιωπείς τις ήττες 

Εγώ σου λέω σ' αγαπώ 

κι εσύ κοιτάς τ' αστέρια

χρυσό πετάω το σκοινί 

να σε κρατώ στα χέρια 

Εκεί που μένεις δεν κρατά 

κι ο έρωτας πεθαίνει 

βουβή περνάει η χαρά

κανέναν δεν προφταίνει 

Βγάλε το μαύρο απ' τη ζωή 

κι έλα εδώ να ζήσεις

μες στα πυκνά μου τα μαλλιά 

έλα να κατοικήσεις 

Εγώ σου λέω σ' αγαπώ 

κι εσύ κοιτάς τ' αστέρια

χρυσό πετάω το σκοινί 

να σε κρατώ στα χέρια 

Δώσε πνοή 

Φύσηξα στο ποτήρι σου

θάμπωσε το γυαλί σου

θάμπωσαν όλα τα όνειρα 

μαζί και η ζωή σου 

Έφυγες πήγες μακριά 

να σώσεις τη μορφή σου

στα σύννεφα που κατοικείς

βρήκες την ύπαρξη σου

Έλα εδώ να δεις ξανά 

πόσο σε αγαπάω 

μες στα μελτέμια όπου ζω

για σένανε μιλάω 

Βουκέντρα εμέ με μάτωσε

τα λόγια που χρωστούσες 

με έσυρες στον θάνατο 

κι είπες πως μ' αγαπούσες

Δώσε πνοή να σε χαρώ 

λίγο να αναπνεύσω 

παγώσανε οι φλέβες μου

φοβάμαι δεν θ' αντέξω

Έλα εδώ να δεις ξανά 

πόσο σε αγαπάω 

μες στα μελτέμια όπου ζω

για σένανε μιλάω

Το τσέλο 

Σ' είχα Θεό μα έφυγες 

μια του Σαββάτου νύχτα 

γι' άλλα περβόλια κίνησες 

για τ' ουρανού την πίστα 

Μην με μαλώνεις κάθομαι 

κι αναπολώ τις μέρες 

που'χες στους ώμους σου φτερά 

στις κνήμες σου αιθέρες 

Ψηλά πετούσες μα εδώ 

στεκόσουν με κοιτούσες 

μ' ένα μολύβι έγραφες 

όσα από με ζητούσες 

Μην με μαλώνεις κάθομαι 

κι αναπολώ τις μέρες 

που'χες στους ώμους σου φτερά 

στις κνήμες σου αιθέρες 

Τώρα που πήγες μακριά 

αχ πιότερο σε θέλω 

ακούω τις φτερούγες σου

και ήχους από τσέλο 

Μην με μαλώνεις κάθομαι 

κι αναπολώ τις μέρες 

που'χες στους ώμους σου φτερά 

στις κνήμες σου αιθέρες 

Οι ήχοι αυτοί με φέρνουνε

κοντά σε ό,τι αγαπούσα 

δεν είν' στροβίλισμα του νου

μα αυτό που αποζητούσα 

Μην με μαλώνεις κάθομαι 

κι αναπολώ τις μέρες 

που'χες στους ώμους σου φτερά 

στις κνήμες σου αιθέρες 

Κρυφό μαργαριτάρι 

Με τα δοξάρια της βροχής 

ήρθα κοντά σου απόψε 

τα μαύρα τριαντάφυλλα

της γης μου έλα και κόψε 

Σ' είχα Θεό και προσευχή 

κλειστό μαργαριτάρι 

με μια λεπίδα τ' άνοιγα 

στο φόραγα γιορντάνι 

Είν' ο λαιμός σου ποταμός 

κι όλα τα παρασέρνει 

στη βουερή τη θάλασσα 

και στους βυθούς με φέρνει 

Σ' είχα Θεό και προσευχή 

κλειστό μαργαριτάρι 

με μια λεπίδα τ' άνοιγα 

στο φόραγα γιορντάνι 

*

Αγγέλου μορφή 

Το όνομα σου ύμνησα

το άγιο σου το σώμα 

όμορφα το ξετύλιγα

χρυσό του 'σταζα χρώμα 

Να φέγγεις ν' αστραποβολάς

να μοιάζεις του αγγέλου

χρυσή ρομφαία να κρατάς 

γλυκό κρασί αμπέλου 

Μέθυσα με τα λόγια σου 

σταλιά σταλιά σε ήπια

τους φόβους σου πολέμησα

της λήθης τα τερτίπια 

Να φέγγεις ν' αστραποβολάς

να μοιάζεις του αγγέλου

χρυσή ρομφαία να κρατάς 

γλυκό κρασί αμπέλου 

Αντιήρωας 

Τσιγάρο πίνεις και καφέ 

δεν λογαριάζεις ώρες 

ταξίδια κάνεις με το νου 

γυρνάς σε άλλες χώρες. 

Δεν ξέρω πως σε αγάπησα 

πως έγινες συνήθεια

ξέρω μονάχα πως βραχνάς 

μου έγινες στα στήθια. 

Ρούχα φοράς αλλόκοτα 

βραχιόλια και κολιέδες 

βάφεις τα νύχια μελανά 

τραβάς και ναργιλέδες 

Δεν ξέρω πως σε αγάπησα 

πως έγινες συνήθεια

ξέρω μονάχα πως βραχνάς 

μου έγινες στα στήθια. 

Στην αγκαλιά σου ναυαγός 

έρχομαι κάθε βράδυ 

βουτιές κάνω στο σώμα σου 

στο δικό σου το σκοτάδι 

Δεν ξέρω πως σε αγάπησα 

πως έγινες συνήθεια

ξέρω μονάχα πως βραχνάς 

μου έγινες στα στήθια

Μαντεψιές

Μάγισσα είσαι κι ήρθα 'γω

μαντεψιές να ζητήσω 

το βόλι που 'χω στην καρδιά 

με βοτάνια να σβήσω  

Πολιορκία στην καρδιά 

Ο έρως έχει στήσει 

κάνω να πάρω το σπαθί 

αλλά δεν βρίσκω λύση 

Η λαβωμένη μου καρδιά 

έμεινε δίχως ταίρι 

συντρίμμια μπρος στα πόδια σου

να με φυσά τ' αγέρι 

Πολιορκία στην καρδιά 

Ο έρωτας έχει στήσει 

κάνω να πάρω το σπαθί 

αλλά δεν βρίσκω λύση 

*

Οβίδες 

Βουρκώσανε οι ουρανοί 

κι εφάνη καταιγίδα 

μα των ματιών οι κεραυνοί 

χτυπούν δίχως ελπίδα 

Σε δρόμους βγήκα ανοιχτούς 

κι οι μπόρες σου μ' επλήξαν 

τη λήθη είχες αρχηγό 

και οι λαβές εξείχαν

Με χτύπησες αλύπητα 

και το παιδί δεν είδες 

που είχα μέσα στη καρδιά 

το σκότωσες μ' οβίδες 

Σε δρόμους βγήκα ανοιχτούς 

κι οι μπόρες σου μ' επλήξαν 

τη λήθη είχες αρχηγό 

και οι λαβές εξείχαν

Παλικαράκι 

Αντάρτισσα έχεις καρδιά 

θύελλα στα μαλλιά σου

στύβεις την πέτρα στο λεπτό 

λεπίδι η λαλιά σου.

Μπροστά διαβαίνεις προχωράς 

τον έρω­τα κατέχεις 

ορθόπλωρα τα στήθη σου

σκαρί εσύ π' αντέχεις.

Στο παραθύρι σου μπροστά 

παλικαράκι λιώνω 

δυο μέρες έχω να σε δω

λευκό πανί σηκώνω 

Μπροστά διαβαίνεις προχωράς 

τον έρω­τα κατέχεις 

ορθόπλωρα τα στήθη σου

σκαρί εσύ π' αντέχεις.

*

Παντοκράτωρας 

Τρεις μέρες έχω να σε δω

και μοιάζουν με αιώνες 

ήρθαν τα καλοκαίρια μας

μα στη καρδιά χειμώνες. 

Σε προσκαλώ να 'ρθεις εδώ 

τους πάγους για να λιώσεις 

με ήλιο παντοκράτωρα 

έλα να με γλυτώσεις 

Ο έρωτας για σένανε 

στο κομπολόι χάντρα 

ρίξε μου μόνο μια ματιά 

κι έλα πίσω στη μάντρα 

Σε προσκαλώ να 'ρθεις εδώ 

τους πάγους για να λιώσεις 

με ήλιο παντοκράτωρα 

έλα να με γλυτώσεις.

Αφίσα 

Σάββατο βράδυ έφυγες 

προτού ανάψουν φώτα 

το τρένο δίπλα κύλαγε 

κι είχες αλλάξει ρότα 

Είσαι του Μάη λάγγεμα 

κάνεις δεν παραβγαίνει 

στολίδι είσαι στο λαιμό 

που το κορμί μαθαίνει.

Ανέλπιστα σε έχασα 

σκοτάδι τώρα πίσσα  

σε ζήτησα σε έψαξα 

σε έκρυψε μι' αφίσα 

Είσαι του Μάη λάγγεμα 

κάνεις δεν παραβγαίνει 

στολίδι είσαι στο λαιμό 

που το κορμί μαθαίνει.

*

Τρωικός πόλεμος 

Ελένη της πικρής ζωής 

γυναίκα και υφάντρα

έφτιαξες το πουκάμισο 

φόρεσες μαύρη χάντρα 

Η Τροία ήταν μέσα σου

την φύλαγες στο αίμα 

χτυπούσαν τα βραχιόλια σου

σαν είπες φεύγω τέρμα. 

Δυο έθνη εσύ πλάνεψες 

βουκέντρα τα δυο χείλη 

μόνη στο τέλος έμεινες 

κι αναπολείς το δείλι 

Η Τροία ήταν μέσα σου

την φύλαγες στο αίμα 

χτυπούσαν τα βραχιόλια σου

σαν είπες φεύγω τέρμα

Η μπαλαρίνα 

Χαρούμενα σε κοίταξα 

με θέρμη στη ματιά μου 

ποσώς εσένα σ' ένοιαξε 

κι ας σ' είχα άγκυρα μου

Στον άνεμο εμήνυσα 

ο χρόνος μας να τρέξει 

σε δυο τροχούς ανέβηκα 

μια ώρα πριν να φέξει 

Μια πεταλούδα πέταξε 

διάφανα τα φτερά της

η μπαλαρίνα κοίταξε 

σκληρή 'ταν η ματιά της

Στον άνεμο εμήνυσα 

ο χρόνος μας να τρέξει 

σε δυο τροχούς ανέβηκα 

μια ώρα πριν να φέξει 

*

Η φήμη 

Καυτά μου φύγαν δάκρυα 

τότε που 'πες αντίο 

τίναξες τα ιμάτια 

σου φάνηκε αστείο 

Εγώ δεν σε ξεπέρασα 

χαράκτηκες στη μνήμη 

τα χρόνια κι αν επέρασαν

αβυσσαλέα φήμη 

Κρατώ σφιχτά το σκίτσο σου

βλέπω το πρόσωπό σου

πότε μου δεν σ' αρνήθηκα

δεν σβήστει τ' όνειρο σου

Εγώ δεν σε ξεπέρασα 

χαράκτηκες στη μνήμη 

τα χρόνια κι αν επέρασαν

αβυσσαλέα φήμη 

Το ρήγμα 

Ανέμου ζώνη φόρεσες 

και πέταξες στα ύψη

με ουρανούς συγγένεψες 

δάκρυ να μη μου λείψει. 

Σ' ακολουθώ και χάνομαι 

μες στο κενό θα τρέξω 

βαθύ το ρήγμα πιάνομαι 

στη φυλακή σου απέξω 

Γιορτής μαντήλι φόρεσα

σανδάλια για παπούτσια 

μακριά να ζω δεν μπόρεσα 

δικά σου τα καπρίτσια 

Σ' ακολουθώ και χάνομαι 

μες στο κενό θα τρέξω 

βαθύ το ρήγμα πιάνομαι 

στη φυλακή σου απέξω 

*

Η άπτερος νίκη 

Πένθιμοι είναι οι στίχοι μου

κι αγκάθια έχουνε σώμα

άπτερος είναι η νίκη μου 

βλασταίνει σ' άλλο χώμα 

Σε γύρεψα στα πέρατα 

στης γης το περικάρπιο 

μούμιες παντού και τέρατα 

άργησε να ρθει τ' αύριο. 

Ανάθεμα την, τη στιγμή

που στη σκηνή εστάθης 

σώμα μου πήρες και ψυχή 

με πλάνεψες κι εχάθης 

Σε γύρεψα στα πέρατα 

στης γης το περικάρπιο 

μούμιες παντού και τέρατα 

άργησε να ρθει τ' αύριο. 

Χωρίς αποφάσεις 

Θα βγω ψηλά σ' ένα βουνό 

τα σύννεφα να πιάσω 

μέσα στις ελατοκορφές 

πνοές για να μοιράσω 

Ξοδεύτηκα μες τη ζωή 

σε δρόμους να γυρίζω 

κι είπα να πάρω ένα στρατί 

χωρίς να αποφασίζω 

Ανώφελα όλα γύρω μου

τρένο που δεν τσουλάει 

ράγες που μείναν ορφανές 

κέρμα που δεν μετράει

Ξοδεύτηκα μες τη ζωή 

σε δρόμους να γυρίζω 

κι είπα να πάρω ένα στρατί 

χωρίς να αποφασίζω 

*

Του απαρνημένου 

Στ' απαρνημένου την αυλή 

συχνάζουν κορασίδες 

που 'χουν τα στήθη τους στητά 

και φέρνουν καταιγίδες 

Χωρίς φωτιά να καίγομαι 

σπινθήρας να πετιέμαι 

να καίω και να φλέγομαι 

καπνός και να λυγιέμαι

Ήρθα κι εγώ μια χαραυγή 

προσκύνημα να κάνω 

να δω κορίτσια σαν νερά

την ομορφιά να υφάνω 

Χωρίς φωτιά να καίγομαι 

σπινθήρας να πετιέμαι 

να καίω και να φλέγομαι 

καπνός και να λυγιέμαι

Στρατιώτης λιποτάχτης 

Διπλόχορδα σου έφερα 

μπουζούκια κουρδισμένα 

τον πόνο για να τραγουδάς

της καρδιάς τα καμμένα 

Με καις στάχτη γίνομαι 

στρατιώτης λιποτάχτης 

μες στα όνειρα πνίγομαι 

ξέθωρος ένας χάρτης 

Πλαγιάζω μες στα κύματα 

στους βυθούς κατεβαίνω

κοράλλια βουτώ αναθήματα 

της αγάπης όρκο σβησμένο 

Με καις στάχτη γίνομαι 

στρατιώτης λιποτάχτης 

μες στα όνειρα πνίγομαι 

ξέθωρος ένας χάρτης 

*

Του φεγγαριού καδένα 

Έριξα απόψε τα χαρτιά 

για σένανε αγάπη 

πολλά βρήκα ανομήματα 

βλαστήμια και απάτη 

Καλά δεν σε λογάριασα 

χελι γλιστράς και φεύγεις 

το δάκρυ που σου άφησα 

μια σκιά που αποφεύγεις 

Αμάρτησαν τα χέρια μου

σε χάδια πληρωμένα 

απλώθηκε το βλέμμα μου 

σε φεγγαριού καδένα 

Καλά δεν σε λογάριασα 

χελι γλιστράς και φεύγεις 

το δάκρυ που σου άφησα 

μια σκιά που αποφεύγεις 

Ο βυθός 

Σ' αγαπώ κι είναι άπειρα 

τα χιλιόμετρα που τρέχω.

αχάραγα σαν το πουλί 

κελαηδώ για να αντέχω 

Στις μουσικές χαρίζομαι 

εισβάλω στο βυθό σου

είμαι κοντά στ' ορκίζομαι 

παραμύθι μαγικό σου

Η μοίρα για εμάς έπλεξε 

δίχτυ σφιχτό κι υφάδι 

Η καρδιά μας ανέπτυξε 

ταχύτητα που τα σπάει 

Στις μουσικές χαρίζομαι 

εισβάλω στο βυθό σου

είμαι κοντά στ' ορκίζομαι 

παραμύθι μαγικό σου

*

Το όστρακο 

Σε θέλω είναι αχαλίνωτος 

ο πόθος που σου κρύβω 

το κορμί σου περίπατος 

σ' εξοχή κι όλο στρίβω 

Πλαγιάζω στα λουλούδια σου

καρπίζω στη ψυχή σου

γεννιέμαι μες τα λόγια σου

θάλασσα η φωνή σου

Σε θέλω όστρακο γίνομαι 

να παίζεις με το κύμα 

στο άγγιγμα σου αφήνομαι 

κάνε κι εσύ ένα βήμα 

Πλαγιάζω στα λουλούδια σου

καρπίζω στη ψυχή σου

γεννιέμαι μες τα λόγια σου

θάλασσα η φωνή σου

Τρελή σερπαντίνα 

Σβήνεις ξανθό αστέρι μου 

στον ουρανό πεθαίνεις

απόψε γίνε ταίρι μου

εξαρχής με μαθαίνεις 

Σε κράτησα στα χέρια μου 

τρελή μου σερπαντίνα 

δεν χώρας είσαι έννοια μου

αστείρευτη πομπίνα 

Στα ύψη πας και χάνεσαι 

ανεμόπτερο στα χάη 

σε κυνηγώ δεν πιάνεσαι

κι η καρδιά σταματάει 

Σε κράτησα στα χέρια μου 

τρελή μου σερπαντίνα 

δεν χώρας είσαι έννοια μου

αστείρευτη πομπίνα

*

Λυγαριά

Απόψε εγώ σου δίνομαι 

σε πλάγιασα στο χώμα 

αετός και παραδίδομαι 

στο αφίλητο σου στόμα 

Λυγίζεις το κορμάκι σου

σαν λυγαριά σκορπιεσαι 

γίνομαι το μεράκι σου

μα όσο πας μ' αρνιέσαι 

Χρόνια μακριά σου χάνομαι 

λουλούδι σε υγρό τάφο

σε αγγίζω και πιάνομαι 

στίχους πρόχειρα γράφω 

Λυγίζεις το κορμάκι σου

σαν λυγαριά σκορπιεσαι 

γίνομαι το μεράκι σου

μα όσο πας μ' αρνιέσαι.