Ταχταρίσματα

Έβλεπε τη σιλουέτα της στο τζάμι 

της κουζίνας. 

Θα ήταν δεν θα ήταν δεκαπέντε 

χρονών, χαριτωμένη με μακρύ μαλλί. 

Φορούσε ένα πράσινο εφαρμοστό 

μπλουζάκι που έκλεινε μπροστά 

με σούστες. 

Κοιτάζονταν σείοντας το σώμα της. 

Είχε μια ελαφριά κύφωση, την ενοχλούσε 

ίσιωνε την πλάτη, κορδώνονταν. 

Αδημονούσε.

Την είδε η μάνα της και πήγε και

στάθηκε απέναντι της στο σκαμνί. 

Την καμάρωνε. 

Αυτή σταμάτησε την επίδειξη. 

Ντράπηκε.

Προχώρησε και κάθισε στα γόνατα της.

Έγινε πάλι παιδί. 

Η μάνα της την ταχτάρισε.

"Ελένη μου καλέ Ελενιώ"

Πήρε να λυγίζει η καρδιά της.

"Ελένη μου στα αλώνια σου και μες στα

περιβόλια σου."

Είχε γλυκιά φωνή η μάνα της και λίγο 

τσιριχτή. 

Την χάιδεψε στο μάγουλο συνεχίζοντας 

το τραγούδι. 

"και μες στα περιβόλια σου."

Της έφτιαξε πλεξίδα τα μαλλιά, ξέχασε 

την κύρτωση για λίγο. 

Ξεκίνησε άλλο τραγούδι. 

"..και γίνε γυφτοπούλα Λενιώ μου και

πούλα κόσκινα."

Ύστερα κοίταξε γύρω συνωμοτικά δεν 

τους έβλεπε και δεν τους άκουγε κανείς. 

"Βγάλτα τα μαύρα βγάλτα και φόρα κόκκινα."

Αφού χόρτασε τραγούδι την κοίταξε 

βαθιά στα μάτια και της είπε. 

"Όμορφη βλέπω πως είσαι 

κι αν δεν χαλάσεις καρδιές θα κάψεις."

Από εκείνη τη μέρα δεν την ξαναφόρεσε 

την εφαρμοστή μπλούζα που της τόνιζε 

τη γραμμή και για πολύ καιρό διάλεξε μια πλεκτή γαλάζια ευρύχωρη που ξετρύπωσε 

μέσα από ένα αμερικάνικο δέμα. 

Έχει ως τα σήμερα μια φωτογραφία με το 

ρούχο αυτό.