Καρτερία

Αγαπώ τη ζέστα του κορμιού σου

την διαφυλάττω, απεγνωσμένα διατρέχω 

κόκκινα ποτάμια ευρύκοιτα. 

Μούσκλια με πνίγουν και μια πέτρα σκληρή 

σημαδεύει την αγωνία μου. 

Περπατώ  παρακολουθώντας το πετάρισμα 

μιας μικρής χρυσόμυγας, την ακολουθώ 

πιστά κι αδιαμαρτύρητα ακροπατώντας 

με σύνεση μη και πατήσω το γούνινο γάντι

της αγριοσυκιάς ή τη σκληράδα του μαρμάρου. 

Ψηλαφίζω τις ίνες του κορμιού σου, 

απεγνωσμένα να διαβάσω τη μυστική γραφή.

Τα ψηφία όμως άγνωστα,  περίτεχνα ωσάν 

γραμμένα από σεπτά χέρια  βυζαντινών μοναχών. 

Αδυνατώ να βγάλω το όποιο νόημα. 

Θυμώνω κλωτσώντας τους κλώνους 

μιας νάρκισσης φτέρης, την ξεφυλλίζω 

με μανία - άδεια κλαδιά με δακρυσμένα 

γόνατα- κι η ανάγκη ακόρεστη.

Στέκομαι απόμερα πλάθοντας με φύλλα 

και χυμούς φτέρης μπάλες - οβίδες για το 

τελικό χτύπημα.

Σε διάσελα φτανω και στήνω εξέδρα σημαδεύοντας με ακρίβεια τη σφυρηλατημένη μάσκα του θανάτου.

Αγαπώ τη ζέστα του κορμιού σου. 

20/9/2003