Εμείς τους νεκρούς μας δεν τους
στέλνουμε απεριποίητους κι
απροστάτευτους στο χώμα.
Και δεν εννοώ τον ρουχισμό τους
που πάντα είναι ιδιαίτερος αλλά
και για τον οπλισμό που μαζί τούς δίνουμε.
Ένα ζευγάρι σπαθιά τοποθετούμε πάντα
στην κάσα τους και λάμες αστραφτερές
για τον αγώνα που θα δώσουν
στο σύνορο του ποταμού με τα
κακά πνεύματα και τα ύπουλα
δαιμόνια.
Με ηρεμία κοιμόμαστε τις νύχτες
ποντάροντας στη νίκη τους.
Στα όνειρα μας έρχονται τροπαιοφόροι
και μας φιλεύουν πολλά ορεκτικά,
κρύες σούπες και ψητά της γάστρας.
Το πρωί την ώρα που ξυπνάμε
αισθανόμαστε την παρουσία τους
στους ολόσωμους καθρέφτες της
εισόδου.
Μας παρακολουθούν μειδιώντας
κι εμείς εξετάζουμε τα μάτια τους
αν έχουν κάποια πίκρα ή διάφορο
με κανέναν.
Τους καθησυχάζουμε χώνοντας
στη τσέπη τους κέρματα για τσιγάρα.
Χορτάτοι όπως είμαστε δεν
πιάνουμε καν μες στη μέρα τα τσουκάλια.
Η μόνη μας τροφή ρόδια και κυδώνια
απ' τον κήπο εκεί που μικρή σκάρωνες
παιχνίδια με τις πάνινες κούκλες σου
υπό την επιτήρηση της μάνας σου.
Όταν το απόγευμα πηγαίνουμε
στα μνήματα δεν τους πάμε λουλούδια,
ούτε λιβάνι, ούτε καρβουνάκια
παρά μόνο δύο μερίδες κυδωνόπαστο
και ζεστό ψωμί να έχουν να θυμούνται
κάτι από τις γήινες γεύσεις και τον
ιδρώτα της μάνας πάνω στο μαντήλι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου