Από όλο σου το σώμα
απομόνωσα τη φωνή σου
και σου την έκλεψα.
Άφησα πίσω χέρια, πόδια,
τον κορμό και τον αργοσάλευτο
εγκέφαλο σου.
Ολιγαρκής καθώς είμαι, πλήρης
ένιωσα με της φωνής σου
την κρυστάλλινη πηγή δική μου.
Βρήκα εκεί όλες τις ψηφίδες
του αλφαβήτου που άδικα
μου στέρησες χωρίς να φοβηθείς.
Θυμήθηκα κάποιες Κυριακές
γύρω από το στρογγυλό
τραπέζι να απαγγέλλεις
ποιήματα από μια πολύ παλιά
ανθολογία κι εμείς ένα
άτακτο τσούρμο να σε κοιτάμε
ευθύβολα στα μάτια
και να εισχωρούμε βαθιά
μέσα στις κατακερματισμένες
σου λέξεις.
Πόσο πολύ αγάπησα εκείνα
τα απογεύματα ίσως κι αυτός
να ήταν ο λόγος που έφτασα
τη φωνή σου να κλέψω.
Μου τραγουδάς, μου μιλάς,
με συμβουλεύεις και με
προφυλάσσεις από τις κακοτοπιές.
Είσαι δικός μου με ένα
μοναδικό τρόπο μιας κι όταν
απάνω στις χορδές σου ακουμπώ
ξετυλίγεται όλο το σύμπαν
μπροστά μου σαν τριαντάφυλλο
κόκκινο, μαγιάτικο.
Κι εγώ δεν το κόβω, δεν το σκορπάω
παρά μόνο στο λευκό μάρμαρο
το ακουμπώ η καρδιά να ξυπνά,
να πάλλεται και να σε ακολουθεί
σαν το λαγωνικό τα ίχνη
του ελαφιού πάνω στο χιόνι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου