Οι απόντες

haibun

Φόρεσε το μεταξωτό της φόρεμα. Πετρόλ το χρώμα του έδενε απόλυτα με το σμαραγδι των ματιών της, οφειλή ακριβή απ' τον προπάπου της. Το βρήκε στο βάθος της ντουλάπας, όταν έκανε ένα ξεκαθάρισμα, ξεχασμένο και τσαλακωμένο. Μύριζε όμορφα καθώς νοικοκυρικά τοποθετούσε στα συρτάρια της αποξηραμένα άνθη λεβάντας.

Ανοιχτοί κήποι

χρυσάνθεμα μυρίζουν -

κίτρινοι ήλιοι.

Η πολυκαιρία δεν βίασε το ζωηρό χρώμα του αλλά ούτε προδοσε την εξαίσια του γραμμή. Το φρέσκαρε με πράσινο σαπούνι, το στέγνωσε στο λιακωτό και με προσεκτικές κινήσεις το σιδέρωσε. Είχε πολλές πτυχώσεις  και το σίδερο κυλούσε πάνω του τρυφερά σαν χάδι μωρού. Της πήρε πολλή ώρα για να το κάμψει και να το φέρει στην πρωτινή του μορφή.

Φθινοπώριασε

μπουρίνι καταφτάνει-

χορός των φύλλων.

Ζάρα δεν έβλεπες πουθενά, χρησιμοποίησε προστατευτικά ύφασμα για να μην πληγώσει την ευαισθησία του. Της πήγαινε κουτί καθώς διατηρούσε επί χρόνια το ίδιο βάρος. Ανάλαφρα έπεφτε και χάιδευε το σώμα της. Μόνο το πρώτο κουμπί έλειπε που αποκάλυπτε το πλούσιο στήθος της. Έβαλε τα δωδεκάποντα που υπογράμμιζαν το ρούχο αλλά και τις λεπτές της γάμπες.

Μυρίζει η γη

ήρθαν τα πρωτοβρόχια-

γέννα της χλόης.

Είχαν συνάντηση οι παλιοί συμφοιτητές μετά το πέρας μιας εικοσαετίας. Ήρθαν λίγοι οι υπόλοιποι είτε ξεχάστηκαν είτε έφυγαν νωρίς. Ο χρόνος είχε βάλει πάνω τους βαθιά την πατίνα του. Μόνο αυτή διατηρούσε αισθητά την ομορφιά της. Ίσως να βοηθούσε και το φόρεμα που αναδείκνυε το αγέραστο κορμί αλλά και τα βαθυπράσινα μάτια που δεν είχαν χρωματικά σχεδόν καθόλου ατονήσει.

Στέγαστρο σπιτιού

τρύπια τα κεραμίδια -

άντρο σπουργιτιών.