Σφετεριστής ήσουν του έρωτα
και της αγάπης.
Ήρθες ασθμαίνοντας από ηδονή
για να πάρεις μονάχα και να φύγεις
σαν τον καβαλάρη που καταλύει δίπλα
στην πηγή με το άλογο του
τσαλαπατώντας τα ξερά χόρτα
χωρίς κανέναν δισταγμό.
Δεν ήθελες να δεις και δεν είδες.
Δεν ήθελες να ακούσεις και δεν άκουσες.
Εγώ πόσα πολλά σου είχα ετοιμάσει!
Απορω αν καθόλου τα ειδες.
Ένα ανάκλιντρο στρωμένο
με ρόδα για να σταθείς, να πιεις
και να δειπνήσεις.
Έναν ίσκιο βαθύ και μία λεκάνη στη μέση
με αιθέρια έλαια τα πόδια σου
από τους δρόμους να ξεκουράσεις.
(Αγέρωχος έτεινες το χέρι
στο ακλάδευτο μου δέντρο.
Ρουφήχτηκαν προς τα μέσα οι χυμοί μου
κι οι καρποί μου απέβαλαν
τη γλυκιά τους σάρκα και μαράθηκαν.
Πένθιμη έγινα ελαιογραφία ενός
δρυμού που ούτε τα πουλιά δεν τον
καταδέχονται)
Για σένα είχα ανοίξει τα Ορφικά κείμενα
για να μελετήσεις, τη σκόνη να
αποτινάξεις από το χείλος της ζωής.
Απορώ αν καθόλου άκουσες.
Ωδικά σου είχα φέρει πτηνά τις
αισθαντικές να απολαύσεις μελωδίες.
Πόσο μα πόσο λάθεψα.
Ψαλίδι πήρες να πριονίσεις
τα φτερά τους.
Μαχαιράκι πήρες για να αποκόψεις
τα σπλάχνα τους.
Ανίκανα να γίνουν να μην μπορούν
από κοντά σου να φύγουν.
Έρμαιο σαν εμένα να καταμετρούν
τις ήττες από τις ένδοξες μάχες
καθως και τα σμήνη των νεκρών
που για αιώνες σήπονται σε τάφους
ομαδικούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου