Βρέθηκα σε ένα σπίτι που τα πολλά
ρίχτερ το ανέβασαν στην επιφάνεια
μέσα από τα βάθη μιας πανάρχαιος
λίμνης.
Ένα σπίτι εφτάκλειστο χωρίς πόρτες
και παράθυρα παρά μονάχα με μια
στέγη που περιστρέφονταν διαρκώς
σαν τη μπαλαρίνα των υπαίθριων λούνα
παρκ.
Ζαλιζόμουν και φωνή δεν είχα
να ζητήσω βοήθεια ή έστω κάπου
να αποτανθώ για να ελευθερωθώ
από την αιώνια καταδίκη.
Έγκλειστη έμενα να θρηνώ τους
αποτρόπαιους θανάτους όλων των
συγγενών μου που η σεισμική δόνηση
τους πήρε μακριά μου.
Χάθηκε η μάνα τα αδέρφια κι όλο
το οικογενειακό μου δέντρο ξεκληρίστηκε.
Άλλα σπίτια πάλι γύρω δεν υπήρχαν.
Είχαν όλα κατρακυλήσει στον
πυρήνα της γης και παρανάλωμα
έγιναν από το μάγμα της.
Μονάχη έμεινα να μετρώ τις πληγές
που σαν φίδια έζωναν το σώμα μου.
Σκάλιζα με τα νύχια την πέτρα
μα τίποτα, χτυπούσα με μανία τα πόδια
το πάτωμα να υποχωρήσει αλλά
άδικος ο κόπος.
Βαριά τα αγκωνάρια του σπιτιού
και πώς να τα παραμερίσω;
Το πήρα απόφαση πως αυτός ήταν
ο τάφος μου και πως ως εδώ έφτανε
η αποστολή μου.
Τρεφόμουν με λειχήνες και με κάποια
μονοπύρηνα όντα που ως τώρα αγνοούσα.
Καταδικασμένη όπως ήμουν
κατέφυγα στα βιβλία κι έμαθα
απέξω πάρα πολλά ποιήματα και ακόμα
ακόμα πολλά πολυσέλιδα μυθιστορήματα .
Συντροφιά μου υπήρξαν ήρωες τους,
παρηγοριά μου ακριβή οι στίχοι που
για θέμα τους είχαν μόνο τον έρωτα.
Ξιφουλκώ τον αέρα για να νιώθω ζωντανή.
Ενθυμούμαι τον ποιητή που μίλησε
για τα θεόρατα τείχη που περιβάλλουν
τώρα τον κόσμο μου όλον και που με
αποσπούν διαρκώς από την οχλαγωγή
και την ποταπότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου