τα δώρα της λεμονιάς (μονόλογος)

Όταν ήσουν μικρό παιδί πριν αποδημήσουν
οι πέρδικες με τις κυρτωμένες ράχες
φύτεψες στον κήπο σου
μια ατροφική λεμονιά.
Θυμάσαι επακριβώς χρονολογία, ημέρα και ώρα
Στο τρίτο στρατώνι την έβαλες
στο πεζούλι με τα αμφίσημα μανιτάρια
ίσα στο σύνορο που συγγένευε
με την κρύα πυραμίδα.
Μη κάνεις πάντα το ίδιο λάθος
δεν σου μιλώ για τις γνωστές πυραμίδες
Στο κουπί του Αη Λιά ορκίζομαι!
Την υιοθέτησες την λεμονιά
σαν απόδειξη κρατάς στο συρτάρι σου
τα παραστατικά με τις έγχρωμες σφραγίδες.
Επίσημα έγγραφα.
Γιατί λοιπόν διαρκώς επανεξετάζεις
στα δικαστήρια των ονείρων σου
κυριότητες, κεκτημένα, αποδοχές κληρονομιών…
Βιάζεις τους λεμονανθούς άθελά σου!
Το συρτάρι σου ποτέ ληστής δεν παραβίασε
το φρουρούν Ακρίτες άμισθοι δράκοντες...
Μεγάλωσε η λεμονιά, έριξε πλούσιο ανάστημα
Γεννήτορας.. Έφερε τρίφορους, τετράφορους
καρπούς και σε αυτό φρόντιζες μόνο εσύ.
Ήξερες να αριθμείς και να τρέφεις με ακρίβεια
λεμονανθούς!
Είχες τη σωστή δοσολογία, σπούδασες
με στερήσεις πολλές τη γεωπονική της
Όλα...τα έχεις καταγράψει
στο μοβ τετράδιο με λεπτομέρειες.
Πενθούσες
Και πάντα μιλούσες ακατάληπτα
Έλεγες μην σφάξετε τα κίτρινα μπαλόνια
τι θα χαρίσω στα παιδιά
την ημέρα των γενεθλίων της;
Τα κόκκινα κωνοειδή γλειφιτζούρια
του κυρ Βαγγέλη σάπισαν χωρίς οξυγόνο
Γιατί σωρεύεις άτακτο πόνο;
Τη λεμονιά δεν άφησες ποτέ
κανείς να τη τρυγήσει
την περιφρουρούσες δεν έκοβες καρπούς
ούτε σήπονταν, μετανάστευαν μόνο
τέσσερις φορές το χρόνο στις υπερκόσμιες
λαγήνες με το χοντρό αλάτι.
Τελικά μόνο οι άγγελοι γνωρίζουν τη νοστιμιά της γης!
Είναι καιρός λοιπόν να δώσεις εξιτήριο
στην βλαστήμια των αναμνήσεων.
Σκέψου...
Κάποια ανοιξιάτικα μεσημέρια που βοούσε
στα στήθια σου καθαρό αίμα
στον ίσκιο της λύγιζες το ζεματισμένο σπαθί
Πώς σκιρτούσες στο θρόισμά της ….Σου μιλούσε!
Τότε επέστρεφαν κι οι κυρτωμένες
πέρδικες με τους ατσαλάκωτους κεραυνούς
και πάνω στα φύλλα της έγραφαν μηνύματα
Τα ξέρεις
Τα κρατάς
Τίποτα δεν απώλεσες.
Στο αλωνάκι σου φυλάς σπόρια λεμονανθού
Κι οι πέρδικες πάλι θα σταθούν
στα ηλεκτροφόρα σύρματα
Περίμενε….
Η κόκκινη διχάλα στήνει παγανιά
στο σκουριασμένο μάνταλο
Είθε!

στην Δήμητρα