Σάββατο 12 Ιουλίου 2008

τα δώρα της λεμονιάς (μονόλογος)

Όταν ήσουν μικρό παιδί πριν αποδημήσουν
οι πέρδικες με τις κυρτωμένες ράχες
φύτεψες στον κήπο σου
μια ατροφική λεμονιά.
Θυμάσαι επακριβώς χρονολογία, ημέρα και ώρα
Στο τρίτο στρατώνι την έβαλες
στο πεζούλι με τα αμφίσημα μανιτάρια
ίσα στο σύνορο που συγγένευε
με την κρύα πυραμίδα.
Μη κάνεις πάντα το ίδιο λάθος
δεν σου μιλώ για τις γνωστές πυραμίδες
Στο κουπί του Αη Λιά ορκίζομαι!
Την υιοθέτησες την λεμονιά
σαν απόδειξη κρατάς στο συρτάρι σου
τα παραστατικά με τις έγχρωμες σφραγίδες.
Επίσημα έγγραφα.
Γιατί λοιπόν διαρκώς επανεξετάζεις
στα δικαστήρια των ονείρων σου
κυριότητες, κεκτημένα, αποδοχές κληρονομιών…
Βιάζεις τους λεμονανθούς άθελά σου!
Το συρτάρι σου ποτέ ληστής δεν παραβίασε
το φρουρούν Ακρίτες άμισθοι δράκοντες...
Μεγάλωσε η λεμονιά, έριξε πλούσιο ανάστημα
Γεννήτορας.. Έφερε τρίφορους, τετράφορους
καρπούς και σε αυτό φρόντιζες μόνο εσύ.
Ήξερες να αριθμείς και να τρέφεις με ακρίβεια
λεμονανθούς!
Είχες τη σωστή δοσολογία, σπούδασες
με στερήσεις πολλές τη γεωπονική της
Όλα...τα έχεις καταγράψει
στο μοβ τετράδιο με λεπτομέρειες.
Πενθούσες
Και πάντα μιλούσες ακατάληπτα
Έλεγες μην σφάξετε τα κίτρινα μπαλόνια
τι θα χαρίσω στα παιδιά
την ημέρα των γενεθλίων της;
Τα κόκκινα κωνοειδή γλειφιτζούρια
του κυρ Βαγγέλη σάπισαν χωρίς οξυγόνο
Γιατί σωρεύεις άτακτο πόνο;
Τη λεμονιά δεν άφησες ποτέ
κανείς να τη τρυγήσει
την περιφρουρούσες δεν έκοβες καρπούς
ούτε σήπονταν, μετανάστευαν μόνο
τέσσερις φορές το χρόνο στις υπερκόσμιες
λαγήνες με το χοντρό αλάτι.
Τελικά μόνο οι άγγελοι γνωρίζουν τη νοστιμιά της γης!
Είναι καιρός λοιπόν να δώσεις εξιτήριο
στην βλαστήμια των αναμνήσεων.
Σκέψου...
Κάποια ανοιξιάτικα μεσημέρια που βοούσε
στα στήθια σου καθαρό αίμα
στον ίσκιο της λύγιζες το ζεματισμένο σπαθί
Πώς σκιρτούσες στο θρόισμά της ….Σου μιλούσε!
Τότε επέστρεφαν κι οι κυρτωμένες
πέρδικες με τους ατσαλάκωτους κεραυνούς
και πάνω στα φύλλα της έγραφαν μηνύματα
Τα ξέρεις
Τα κρατάς
Τίποτα δεν απώλεσες.
Στο αλωνάκι σου φυλάς σπόρια λεμονανθού
Κι οι πέρδικες πάλι θα σταθούν
στα ηλεκτροφόρα σύρματα
Περίμενε….
Η κόκκινη διχάλα στήνει παγανιά
στο σκουριασμένο μάνταλο
Είθε!

στην Δήμητρα

15 σχόλια:

  1. Eλενη μου
    το κειμενο σου σημερα εχει στοιχεια που δεν διεκρινα στα αλλα...εχει νωχελια κι απαντοχη...τρυφεροτητα και ηρεμια...εχει και γαληνη ...ισως το θεμα του ,ισως η δικη σου διαθεση...η μπορει και το προσωπο που το αφιερωνεις να σταθηκαν οι αφορμες.
    Ειναι οπως κι ολα σου τα κειμενα υπεροχο.

    Σε φιλω

    Υ.Γ και μη με ντρεπεσαι ...δεν υπαρχει κανενας λογος ναι?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Νάμαι και εγώ. Άργησα να φανώ γιατί στο εξοχικό μου δεν είχα γρήγορο ιντερνετ και ήταν δύσκολες οι μπλογκοβόλτες! Από σήμερα έβαλα κόνεξ και έτρεξα να ξεκουραστώ στους ποιητικούς σου κήπους!
    Όπως πάντα μιλάς με εικόνες και όχι απλά στίχους!!
    Φιλιά και καλό Σ/Κ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Moυ θύμισες ενα κήπο που βρέθηκα εντός του πριν δυο χρόνια , γεμάτο λεμονιές και ροδιές..
    Ένα κήπο που προσπαθώ να ξεχασω..
    Μια ζωή που προσπαθώ να αφήσω πισω..
    Μα ποσο μπορει να το κανει αυτο κανεις..όταν ζει αναμεσα σε τοσους αλλους που του το θυμίζουν..

    Καλημερα Ελένη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. εξίσου υπέροχη τούτη η γαλήνη
    στη θάλασσα της πένα σου!

    με την αγάπη μου και το δροσερό πάντα χαμόγελό μου για σένα...:)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Φαραόνα μου όταν η καρδιά
    πονάει αγοράζει "ελευθέρας"
    και γαληνεύει
    Τελικά έχεις την ικανότητα
    να ΔΙΑΒΑΖΕΙΣ
    σου χρωστώ πολλά

    ίσως σου στείλω
    mail μπορεί και σύντομα

    φιλιά κι αγγαλιές ανοίχτες
    κοντέσα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλώς την Μαριάννα μου
    Πόσο μου έλειψες!
    Οτι αγαπάς από τον κήπο μου
    κόψε!
    "φροντίζω την αγάπη
    ξεσκέπαστο φανελάκι
    μην καεί"

    Να περνάς καλά γλυκιά μου
    Κάνε μια βουτιά για μένα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Μαρία μου
    σε όποιον κήπο
    κι αν βρεθούμε
    ένα αγκάθι θα βρεθεί
    να μας αγκυλώσει
    Της λεμονιάς όμως
    η πληγή
    είναι πανάκριβή

    καλό σου απόγευμα
    με πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. "γωγώ μου
    Θάλασσά μου.....
    η γαλήνη αναπνέει από μια μικρή
    κουμπότρυπα τραχειοτομής
    Χάρισε την χρυσή κλωστή ένα βράδυ
    στον αποστειρωμένο χειρουργό
    Αδύνατον να ράψει τώρα το κουμπί
    με τη γιαγιά άγκυρα
    Και που την έχει...!"

    το έγραψα για σένα
    λίγο πικρό μου βγήκε
    συγνώμη
    Έχεις πάντα την αγάπη μου
    και πολλά πολλά φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Πωπω τι όμορφο. Εγώ θυμάμαι μια αμυγδαλιά που είχα φυτέψε με αγάπη πολύ. Κι ύστερα ήρθαν οι μπολντόζες και μου τη σκότωσαν για να κάνουν 17 μετρα δρόμο μπροστά από το σπίτι μου.
    Όμορφη ανάρτηση.
    Χάρηα που ήρθες και μου έδωσες την ευκαιρεία να σε γνωρίσω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Μου φαίνεται περισσότερο σαν μεταδικαστικός αγώνας προς άφεση αμαρτιών παρά ως αφιερωμένο εγκώμιο προς αγαπητό πρόσωπο. Παρόλα αυτά υπέροχη η ζωγραφιά που ποίησες με τον πανέμορφο πινέλο σου. Αν και λιγάκι ιδιαίτερα προσωπική όπως αντιλαμβάνομαι, μας έδωσες μια μικρή γλυκόξινη γεύση εκείνων που η λεμονιά σου καρπίζει.

    Καλό υπόλοιπο Κυριακής

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Διαπεραστική μου σιωπή
    Καλώς ήρθες
    Τα δεντρα είναι η απόληξη
    των πελμάτων μας
    Αν "κουτσουρευτούν"
    διαταράσσονται αρχέγονοι
    κανόνες της ύπαρξής μας

    να είσαι πάντα καλά
    και να κοιτάζεις μπροστά
    ξέρω....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Λάκη μου
    αυτό το "μεταδικαστικός αγώνας προς άφεση αμαρτιών"
    δεν κολάει με το ποιήμα
    Βέβαια ο καθένας προσωπικά
    αναλύει
    Η αφιέρωση πάντως είναι εντελώς
    ανεξάρτητη από το κείμενο
    Όξινη κατα γενική "ομολογία"
    είναι οι συγκεκριμένοι καρποί
    Ετσι τους αποτύπωσα με το "πινέλο"
    μου

    καλό απόγευμα και στοχαστικό να έχεις

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. καθώς περνούσα για να μπω
    η φύση.... συναινούσε..
    μια ανθισμένη λεμονιά
    άρωμα με κερνούσε

    Αρώματα και χρώματα
    και μυρωδιές τ'Απρίλη
    και έσκυψε και με φίλησε
    η άνοιξη στα χείλη

    Στοιχειώσανε τα όνειρα
    εκείνα που κεντούσες
    στον ασκιανό μίας λεμονιάς
    που τόσο αγαπούσες...

    Μαζί με τους λεμονανθούς
    που ο άνεμος σκορπούσε
    σου κλέψε και ένα όνειρο
    που τόσο λαχταρούσες.....

    Μα οι πέρδικες το βρήκανε
    το όνειρο το χαμένο
    στη αγκαλιά στ' αφήσανε
    το γλυκοαναθρεμμένο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Περίπλου
    είσαι θαυμάσιος
    συμπυκνώνεις τέλεια
    τις σκέψεις
    (ίδιον των Κρητικών)
    Με αφοπλίζεις
    Σου δίνω αγάπη

    "Αδιάκριτα μάτια περιπολούν
    τα πράσινα γόνατα
    μην σκάψεις"
    για σένα

    καλό απόγευμα

    ΑπάντησηΔιαγραφή