Οι νότες της μνήμης

*
Δίπλα στις εμπρήστριες χόρευαν
Γυμνά αγουροξυπνημένα κορίτσια
Από ρεκλάμες μακρινές
Ξέχασαν να δώσουν τα στοιχεία τους
Και το όνομά τους στον φαροφύλακα
Ανύμφευτο έμεινε το φεγγάρι
Με τη χαρακιά του προδομένου
Εραστή στο στήθος του

*
Στο δάσος έτρεχε ένα παιδί
Με μια χρυσή χήνα στην αγκαλιά του
Από τη χήνα έλειπε το δεξί της μάτι
Στένευε ο κόσμος βιαστικά
Σαν πεσμένο ρούχο στον υπόνομο

*
Το φέγγος υποχωρούσε
Και μια αρχαία καταιγίδα
Ράπιζε την επιφάνεια της λίμνης
Περιμάζεψες τους σπόρους
Του νεκρού σπουργιτιού
Στο σκοτάδι της ειμαρμένης
Τρέμοντας σαν φύλλο ξερό

*
Στην απλωμένη μπουγάδα
Της φυλακής
Το κουστούμι του τυφλού
Χαμογελούσε ελεύθερο

*
Στον υαλοκαμβά της γης
Έπεσε την εσπέρα
Νεκρό το φτερό
Του πορφυρού πετεινού
Ιλαρό φως ξημερώνει στο κελί
του απείρου

*
Πίσω από το βαγόνι
Αλυσίδα αμμόλοφων
Κρίκους ανοίγει το μερμήγκι
Ασημένιο κομπολόι στεναγμών
Να μετράς τους ψαλμούς

*
Φεγγάρι άσπρο
Ζαχαρένια φλούδα
Πορτοκαλιού στο πάτωμα
Ψάθινη μέρα
Αιώρα απουσίας
Ο αναβάτης χαλάρωσε
Τα γκέμια του ήλιου
Σαν να σκοτείνιασε

*
Ακριβά αρώματα
Έκρυψε στο χώμα
Μια βιαστική νυφίτσα
Η επιτάφια μαρμαροκονία
Χλόμιασε ξάφνου

*
Θαλασσινό νερό
Έβγαινε από το κοχλία
Τρύπησε το τύμπανο του αφτιού σου
Πως να ακούσεις τώρα
Το τυμπανιστή
Που βάδιζε στον δρόμο
Με τις σκυφτές πικροδάφνες

*
Δάγκωσε ένα σύννεφο
Ο τρελός εκδορέας
Τώρα παραπαίει
Στη κόψη της πέτρας άχρωμος
Σαν την ξεβαμμένη ουρά
Του κυνηγημένου αετού
Λιβάνι και σμύρνα
Μύριζαν τα ρούχα του
Πως να αντέξεις
Τα ηχοκύματα της μοναξιάς

*
Ανήκε στην σφαίρα του ήλιου
Και άρχισαν οι αριθμητικές πράξεις
Να μην ισχύουν
Τα χρόνια του καίγονταν σαν σπίρτα
Δύο πουλιά και ένα κλωνί λουίζας
Άγγιζαν τη μαγεία του άπειρου
Θηρευτής Θεός
Διασπάθιζε τους ύμνους της Άνοιξης
Ματώνοντας το μεσημεριανό φέγγος
Με το φονικό σπαθί του Μάρτη