δοξαστικό

Οι μύστες κι οι ποιητές
Αγαπούν τα κορίτσια
Με τα ηχηρά ονόματα
Μυρτώ Ροδάνθη Αντιγόνη Ευανθία
Τις αστρόφεγγες βραδιές
Χαράζουν με το μεσαίο τους νύχι
Πάνω σε κορμούς χαρουπιάς
Το ιωβηλαίο του Έρωτα τους
-Φρεάτια ανοιχτά τους ακολουθούν
Με μαδημένες τις ανεμώνες στο χείλος τους-
Μια κουκουβάγια με χλομά μάτια
Παραστέκει τους δισταγμούς τους
Ανεβασμένη πάνω στους ώμους τους
Ασάλευτη
Σαν το παιδί που φοβήθηκε
Την ριπή της φωτεινής ρουκέτας κι αποσβολώθηκε
Ψιθυρίζουν χρησμούς κι ικεσίες
Με ανάστροφα μάτια τίγρης

Τους καταδιώκουν στα βραχύβια ταξίδια τους
Λευκές σελίδες
Ταπεινών αναγνωσμάτων
Με ποιμένες μεθυσμένους
Κι αγόρια με κοφτερά γυαλιά στα χέρια
Αντί για τσέρκια απαντιούνται
Οι ερωμένες παπαρούνες
Με βέλη στους στήμονες τους
Στοχεύουν επικίνδυνα
Τις ματαιόδοξες προελάσεις τους
Προελάσεις στους υγρούς χειμώνες
Με τις ιδρωμένες στέρνες
Μόνιμους ακολούθους τους

Πουλούν τα αντίτυπα τους
Σε υπαίθριους πάγκους
Ετήσιων εκθέσεων
Κι ύστερα επιστρέφουν γυμνοί στις ακτές
Αποσπώντας πράσινες πεταλίδες
Από τα βάθη των ωκεανών
Που τις κρύβουν
Με δέος και ευλάβεια
Μέσα σε άδεια κουτιά από τσιγάρα
Φοβούμενοι μήπως το δειλινό φως
Του πράσινου πόντου τους τις αρπάξει

Τους καταδιώκουν
Μαγιάτικες καταιγίδες
Που χτυπούν πάνω στα  κλειστά φινιστρίνια
Της συμπαντικής τους ουσίας
Αγκαλιάζονται με τις πέτρινες κοπέλες
Που κλαίνε γυμνές στο χώμα
(Φίδια φαρμακερά
Περιζώνουν τα πόδια τους
Κι έχουν τη πλάτη τους
Σημαδεμένη με τατουάζ λατρείας )

Οι μύστες κι οι ποιητές
Λαχταρούν το ύστερο φιλί
Της προδοσίας από τοξότες
Με παγερά χαμόγελα
Που εμφανίζονται μπροστά τους
Ζωσμένοι θάνατο
Ακούν τον ήχο
Της νεκρικής ύπαρξης τους
Καθησμένοι σε ξύλινες κλίνες
Με μαραμένα τα πρώιμα ρόδα
Ασπάζονται το φως και ταξιδεύουν
Με άσπρες βάρκες
Που έχουν στην πρύμνη τους ηχηρά ονόματα
Μυρτώ Ροδάνθη Αντιγόνη Ευανθία
Ζουν πλάι σε χαρωπές νύμφες και ανεβαίνουν
Την ανεμόσκαλα μειδιώντας ελαφρά
Έτοιμοι από καιρό να συναντηθούν
Με τους μαρμαρένιους κούρους που ουράνια κατοικούν σύννεφα