μιλούν τα χέρια;

Έστρωσε το κρεβάτι της Κατευθύνθηκε στο μπάνιο Μαύροι κύκλοι

σκίαζαν τα μάτια της Το δέρμα χαρακωμένο από βαθιές ρυτίδες

Σμιχτά τα χείλη Κι ένα άτολμο δάκρυ στο κάτω βλέφαρο τρεμόπαιζε

αναίτια Άτολμο κι αναποφάσιστο Ανήμπορο να χωρέσει στον

κόσμο της λήθης ή της ανυπαρξίας Διαμάντι να γίνει στη χώρα της

χαράς!

Τα πρωινά δάκρυα είναι τα πιο αληθινά σκέφτηκε όπως και τα όνειρα

της αυγής την ώρα του ενυπνίου

Τόσο ζωντανά που θαρρείς πως με αίμα τροφοδοτούν τους αυλούς

της ψευδαίσθησης Και με κραυγές χθόνιες εφοδιάζουν τη λίθινη

φαρέτρα της μοναξιάς

Πολύ ζωντανά όνειρα!

Πραγματικότητες κοφτερές σαν λάμες ενθυμίων:

Ένα σώμα αγαπημένο Μια αύρα κυματιστή Μια συμφωνία ημιτελής

Μια παρουσία άυλη Ένας ιππότης με κομμένο πόδι και πλατύ χαμόγελο

Ένας κήπος χέρσος με κουτσουρεμένα δέντρα Ένας καρπός στα λαξευτά

βράχια της μνήμης Μια τελεία που εμποδίζει το όποιο νόημα Μια αγάπη

που στερήθηκε από παιδί!

Πολύ ζωντανά όνειρα!

Περιστροφές γύρω από έναν σταθερό άξονα

Χέρια πολλά χέρια άκαμπτα να επιζητούν ανυπόμονα φίλιες επιστροφές

Χέρια λευκά να κρατούν μαντήλια με σχέδια χαριτωμένα Σάμπως να

θελαν ν' αποδιώξουν έτσι το άδικο Να βρουν τρόπους  ν' αντιπαλέψουν

τις μεγάλες απώλειες

Μαντήλια που βούτηξαν την πίκρα τους στις ακονόπετρες για να λειανθεί

λίγο το σκληρό νύχι του ζέφυρου!

Χέρια πολλά χέρια και μαντήλια υγρά

Ακόμα τα κρατά στη ζεστασιά της τσέπης της Ακόμα τα χρειάζεται Να

σφουγγίξει τα μάτια Να σκουπίσει τα χέρια Κυρίως τα χέρια Τα δικά της

αλλά και τα ξένα Εκείνα τα αποσταμένα Εκείνα που ποτέ δεν συνάντησαν

τους δρόμους Χέρια που δεν αγαπήθηκαν πολύ Χέρια που μάτωσαν στο

ψύχος Χέρια που σιγά - σιγά ατρόφησαν μοναχά Χέρια που στις φλόγες

παραμορφώθηκαν για πάντα!

Η μαμά της είχε πάντα σημάδια στα χέρια Το χειμώνα συνήθως παίρναν

το χρώμα της αργίλου Σκάγανε κι αυτά όπως σκάει η άργιλος στην ανομβρία

"Με λαδάκι απ' το καντήλι να τα αλείφεις" την συμβούλευε η προγιαγιά μου

Έτσι ημερεύουν τα χέρια Έτσι απαλύνονται οι πληγές Έτσι επιστρέφει η

ομορφιά στο κορμί Είναι ρίζες τα χέρια Φυσικοί ταμιευτήρες!

Κι ήταν όμορφη η μαμά

Κι είχε πολλά χέρια η μαμά Όλα τα προλάβαινε Ένα όμως της ξέφευγε

μονίμως να κάνει Να τα αφήσει ελεύθερα Φτερούγες να γίνουν ζεστές

Να την αισθανθούν Να τα απλώσει γύρω απ' τον παιδικό της λαιμό

Στοργικά να την αγκαλιάσει Να της μιλήσει Να την προσέξει Χάδι

να γίνουν πριν την βραδινή προσευχή Σεπτά ευαγγέλια κάτω απ' το

μαξιλάρι Ανάλαφρα να την οδηγήσουν ως το λυκαυγές...

Χωρίς φόβους Χωρίς ψιθύρους Χωρίς αβίωτες στιγμές

Ίσως εκεί να οφείλονταν κι η συχνή παρουσία των ονείρων που για

χρόνια την ταλάνιζαν

Στα αμίλητα χέρια καθώς και στα μαντήλια που ποτέ δεν ποτίστηκαν

απ' της αγάπης τα μύρα

Το λουλάκι της μαμάς τελικά αποδείχτηκε πανίσχυρο όπως αλύγιστος

ήταν κι ο χαρακτήρας της!

(για όποια μάνα πατρίδα ή ιδεολογία)