Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2019

Μονόλογος

Αποτέλεσμα εικόνας για ζογκλέρ

Όλα αφημένα στη σιγαλιά και της πρωινής λιακάδας.
Τα σεντόνια, τα ασπρόρουχα της κυρά - Ξένης
κι εκείνος ο παλιός αμφορέας που ο παππούς
τυχαία έβγαλε απ' το χώμα ένα απόγευμα
όταν μερεμέτιζε τα τοιχία του κάτω κήπου.
Άλλη μια ηλιόλουστη μέρα σεργιάνιζε στις εμπασιές της πολίχνης.
Βελανίδια στρωμένα στη γη κι ένα πλήθος χρυσοκόκκινα φύλλα
συνέθεταν ένα καθαρά φθινοπωρινό σκηνικό.
Που πας χωρίς τα καινούργια σου παπούτσια;
Τα αγκάθια θα σε πληγώσουν κι εκείνο το σκουριασμένο
συρματόσκοινο θα σου τρυπήσει τα πέλματα.
Αν άκουγες τραγούδια ή διηγήσεις νεκρών κάτι θα είχες μάθει:
Θα ήξερες πως η μοναξιά είναι ένα ραβδί σε γεροντικό χέρι
που χτυπάει ρυθμικά στα πλακόστρωτα και που δύσκολα το αποχωρίζεσαι.

Τα χέρια ελεύθερα κι η καρδιά να αναπηδάει σαν τόπι.
Γύρισε σε βοριά τριγύρω και της ψυχής ο φανός τρεμουλιάζει.
Απόψε δεν θα μαγειρέψω, θα φας κάτι  πρόχειρο.
Μια φέτα ψωμί από εκείνο που ζύμωσες το πρωί,
καμιά ελίτσα και λίγο γαλοτύρι.
Αν ακούσεις χτύπο στην πόρτα μην ανοίξεις.
Θα είναι εκείνος ο ζογκλέρ με την τεράστια μύτη.
Δεν με διασκεδάζει πια.
Βαρέθηκα τα ξεφτισμένα δίχρωμα ρούχα του.
Βαρέθηκα τις λουστρινένιες μπότες του.
Την στιχομυθία του που δεν καταλήγει ποτέ πουθενά.
Μην ανοίξεις λοιπόν με απωθούν τα χλωμά πρόσωπα
τα επίπλαστα χαμόγελα με τρομάζουν και τα άπληστα μάτια με διώχνουν.

Προχτές τον συνάντησα στο δρόμο ήτανε πιωμένος κι έκλαιγε.
Τον πλησίασα κι αυτός τότε άρχισε σαν τρελός να τρέχει
κρατώντας μια τεράστια μποτίλια στο χέρι.
Κάποια στιγμή σταμάτησε και μου έβγαλε θρασύτατα τη γλώσσα.
Κάθισα στο παγκάκι συνοφρυωμένη κι ολίγον τι λυπημένη.
Τώρα γιατί στα λέω όλα αυτά δεν ξέρω
Ίσως να θέλω να σου ξυπνήσω το παιδί μέσα σου.
Εγώ μεγάλωσα κι από καιρό άρχισα να μην κόβω τα νύχια μου
Βιώνω θανάτους.
Βιώνω σκιές από μέταλλα.
Βιώνω πλαγιομετωπικές με τον έρωτα.

Τα ασπρόρουχα της κυρά - Ξένης πρέπει να στέγνωσαν.
Αν τα κρατήσει μια βραδιά έξω ακόμα θα τα γαργιάσει ο γαλαξίας.
Πάρε την τηλέφωνο να τα μαζέψει.
Στον αμφορέα έβαλα χτες το πρωί κίτρινα χρυσάνθεμα.
Δεν τα πρόσεξες κι η πικράδα απ' τ' άρωμά τους δεν σε συνεπήρε.
Πάω για ύπνο άλλαξα σεντόνια, έβαλα εκείνα τα νυφικά της μαμάς.
Ακόμα μυρίζουν λεβάντα και λουλάκι.
Αν σου χτυπήσει λοιπόν παρά τις αντιρρήσεις μου άνοιξε.
Μόνο μην του δώσεις να πιει θα αρχίσει πάλι να τρέχει και να χειρονομεί.
Αυτή η εικόνα ξέρεις θα περάσει στα όνειρά μου σαν εφιάλτης.
Α! ξέχασα να σου πω ήταν παλιός συμμαθητής μου και με ήθελε σαν τρελός.
Μόνο ψωμί να τον κεράσεις, ένα μεγάλο καρβέλι και θα δεις πως θα γαληνέψει.
Καληνύχτα εγώ θα συνομιλήσω με τους αγγέλους μου
Αύριο που ξέρεις μπορεί να βρέχει και να αδυνατούν να κατέβουν ως εδώ.
Καληνύχτα και μην ξεχάσεις να γυαλίσεις τα καινούργια σου παπούτσια.
Αύριο θα κατέβουμε στην πόλη να αγοράσουμε μια αλαβάστρινη κόρη.
Μου λείπει η συντροφιά κι ο καλός λόγος ειδικά τις νύχτες
που τόσο πολύ άρχισαν τελευταία να μεγαλώνουν.

7 σχόλια:

  1. Αχ Ελένη μου με τις δημιουργίες της καρδιάς σου!
    Πόσο όμορφο και τούτο σου το αφηγηματικό ποίημα!
    Πόση δύναμη έχεις να ανοίγεις τις καρδιές μας και να τις γεμίζεις με τις εικόνες και τις σκέψεις σου.
    Καλησπέρα κοπέλα μου και ειλικρινά σε ευχαριστώ για την ομορφιά που μας χαρίζεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συνέχισε να ποιείς με το δικό σου ακριβό τρόπο.
    Με εκτίμηση...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Συνομίλησες όντως με τους αγγέλους σου! Και γίναμε μάρτυρες αγγελικών στίχων.
    Υπέροχο Ελένη μου
    Πού χάθηκες ;Όλα καλά;
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Είναι τόσο όμορφο και τόσο σπάνιο, να σου επιτρέπει κάποιος να ταξιδέψεις στην ψυχή του! Το εκτιμώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή