Ο πίνακας

Αν ερχόσουν τώρα με τα φτερά σου ορθάνοιχτα

τι θα συναντούσες;

Θα βρεις τις πικροδάφνες μου μισομαραμένες κι άτονες 

κι εκείνο το γιασεμί του κήπου με τον ξύλινο κορμό 

απελπισμένα να προσπαθεί τα άνθη να συγκρατήσει.

Οι νύχτες μου μυρίζουν γιασεμί και νυχτολούλουδο.

Όλα στην υπηρεσία της νύχτας.

Όλα δοσμένα στων άστρων την χόβολη, εκεί ψήνω τον καφέ μου.

Από εκεί ξεκρεμάω τρεμουλιαστό φως, το προστατεύω,

σε κεριά και σε καντήλια το μεταλαμπαδεύω έτσι που 

να φωτίζω αχνά της ψυχής την ατραπό που ανοιχτή έχει

πορεία μόνο προς τα ύψη.

Το φόρεμα μου έχει σταξιές από κερί, έχει εγκαύματα

από των άστρων τις τρεμάμενες φωτίτσες.

Είπα να χρησιμοποιήσω πυρσούς, άνετα να μπαίνω 

στο δέντρο των φλεβών και στα κρύα σπήλαια.

Θυμάσαι που είχαμε ανακαλύψει έναν χειμώνα ένα σπήλαιο

που ούτε ακόμα τα ζώα του δάσους δεν το είχαν βρει.

Εκεί κοιμάμαι τις νύχτες. Δεν είναι όνειρο μην μπερδευτείς,

Είναι το σπήλαιο μας, η καταφυγή μου απ' τα γήινα.

Το στολίζω με άνθη γιασεμιού, με κιλίμια, ανεβατά εργόχειρα.,

και πιθάρια με γεράνια από τους κήπους της μάνας μου.

Αντέχω το ψύχος.

Αντέχω τα αυστηρά μάτια των ζαρκαδιών.

Δεν με φοβίζουν τα χνώτα της γηραιάς αρκούδας.

Έχω τους πυρσούς μου, τα κεριά μου, τα λυχνάρια μου 

και την περιβολή του γαλαξία για μεσοφόρι με αγαπούν.

 

Αν αποφασίσεις να έρθεις φύλαξε στην τσέπη σου  

πέντε βαγιόφυλλα, εκεί που μένεις κατάσπαρτο είναι το 

μέρος με βάγιες πανύψηλες.

Μην ξεχνάς άλλωστε πως κι οι ήρωες εκεί έχουν στήσει κονάκια.

Εγώ θα είμαι εδώ.

Πήρα αποστάγματα λουλουδιών κι έφτιαξα έναν πίνακα τεράστιο

και τι δεν έχει πάνω δεν φαντάζεσαι.

Χρυσαετούς, φτερά παγωνιών, ξέπλεκες κόρες, 

της Φαιστού τις όμορφες γυναίκες, ασφοδίλια 

και τις αγαπημένες σου παιώνιες.

Στο κέντρο τοποθέτησα τη μορφή σου ούτε ένα κύτταρο 

δεν μου διέφυγε, τίποτα δεν ξεχνώ.

Πιστά σε ζωγράφισα, λίγο τα φτερά σου με παίδεψαν 

έτσι λευκά με θάμπωναν, δάκρυζα χωρίς να κλαίω, 

τα κατάφερα όμως μια χαρά, στην ανάγκη θα έβαζα τα δικά μου.

Έλα μια νύχτα να τον δεις.

Χρειάζομαι λίγο λάμψη απ' τα μελιά σου μάτια να προσθέσω ακόμα.

Τον έχω ακουμπήσει σε έναν βράχο.

Δεν είναι δύσκολη η προσέγγιση, άλλωστε τα πόδια σου 

στιβαρά είναι δεν θα δυσκολευτείς.

Μόνο μην ξεχάσεις τα βαγιόφυλλα στα μαλλιά σου να τα αποθέσω

δοξαστικους να σου φτιάξω ύμνους, αθάνατους.

Έλα να στον χαρίσω, απόκαμα από την δουλειά.

Εσύ μόνο και μόνο εσύ μπορείς να τον δεις.

Εσύ να τον ξεκρεμάσεις απ' τον βράχο χωρίς να καταστραφεί.

Τρελή γίνομαι κι ο έρωτάς σου εμπνέει τα ελάφια, τα ζαρκάδια,

εμένα κι όλη την πανστρατιά των άστρων  .

Η λευκή αρκούδα, έννοια σου, σε νάρκη έπεσε.

Έλα, φοβάμαι πολύ τον ήλιο μην έρθει και τον αποχρωματίσει.