Ουράνια ταξίδια

Ο ουρανός φορά πριν το ηλιοβασίλεμα
το πιο βαθυγάλαζο ρούχο του.
Έκοψα εφτά λωρίδες και σου έραψα
το κυριακάτικο σου πουκάμισο
να χτυπά η καρδιά σου σαν τα φτερά
των αγγέλων που ανεβοκατεβαίνουν
την ουράνια σκάλα στην γη για να φτάσουν
πρόσφορο να μοιράσουν στα εκλεκτά
τους σώματα.

Ήσουν όμορφος και θαλερός μέσα στο
μπλε σου ρούχο.
Μάνιαζαν οι θάλασσες μαζί σου κι έπνιγαν
τα καράβια.
Χάνονταν οι ναυτικοί, οι χάρτες και τα
παλαιικά μπαούλα μπροστά στην οργή της.
Μόνο ένα ναυτάκι επιζούσε με το χρυσό
σταυρό στο στήθος.
Ήταν μικραδέρφι σου που σωσίβια μοίραζε
στα παιδιά και αξίνες στους κηπουρούς.
Χαμογελούσες και του έπιανες το χέρι
χορό να ξεκινήσετε πάνω απ' τα κύματα.
Πρώτος στο τσάμικο ξεγελούσες τις νεράιδες
που την φωνή σου λάτρευαν.
Τραγουδούσες εκείνο το μακρόσυρτο και
τα πελάγη ησύχασαν.
Έβγαιναν στην επιφάνεια οι νεκροί ναύτες
και σου φιλούσαν το χέρι κι εσύ μέσα στα
μπλε ντυμένος έπαιρνες ένα κομματάκι αφρού
και κορδέλες τους χάριζες.

Σε θωρούσα κι έμπαινα στη μάχη με φτερά
γλάρων καλυμμένη.
Από τότε δεν αποσταίνω μπλε να σου φτιάχνω
πουκάμισα και με κορδέλες λευκές απ' τον αργαλειό
των σύννεφων να σου
στρώνω το δρόμο της επιστροφής.
Σε περιμένει το ναυτάκι καπνίζοντας σέρτικο.
Σε περιμένουν οι νεκροί που θυμιάζουν
τα όνειρα.
Σε περιμένω κι εγώ με κλάρες δάφνης στα
χέρια Θεό να σε χρήσω κι αρχηγό όλου του
σύμπαντος.
Είναι χλωμές κι άχρωμες οι Κυριακές χωρίς τα
βαθυγάλαζα ρούχα σου και τα τινάγματα των χορών σου.