Οι κάτω χώρες

Ήρθες στεφανωμένος με τρία στεφάνια.
Το πρώτο από κλάδο μυρτιάς ήταν,
το άλλο από κλαδιά ελιάς και το
τρίτο το πιο βαρύ από βέργες λυγαριάς.
Θεοί στα απέθεσαν μου είπες εκεί στις
κάτω χώρες που ζεις, όμορφα να
μπαίνεις στην πληρότητα και στην αθανασία.

Είναι απαιτητικοί οι Θεοί και τα δώρα τους
με ευθύνες σε φορτώνουν.
Δεν μπορώ άλλο να τα κρατώ, πονάω μου
καταμαρτύρησες.
Μούδιασε ο αυχένας μου, γέρνει ο λαιμός μου
και το κεφάλι μου βαρύ σαν κουλούρα 

από ατσαλόσυρμα είναι.
Προσεχτικά στα αφαίρεσα κι ήρθε να λάμψει
το πρόσωπο σου σαν ήλιος μεσημεριανός.
Χάρηκες σαν το μικρό παιδί που του χαρίζουν
μια μπάλα παγωτό.

Φάνηκε καθαρά το πρόσωπο σου, οι ρυτίδες
σου κι εκείνη η ουλή που είχες στο μέτωπο.
Άρχισες να συνέρχεσαι, να μιλάς και να διεκδικείς.
Είπες για τη ζωή στις κάτω χώρες πόσο
σκληρή και απαιτητική είναι.
Αποκάλυψες πως εκεί ολοχρονίς καρπίζουν
τα αμπέλια και ο τρύγος ποτέ δεν τελειώνει.
Μίλησες για τις γυναίκες πως φορούν
εξώπλατα φορέματα με παγιέτες
και πούλιες.
Οι άντρες δένουν κεφαλόδεσμο και χορεύουν
διαρκώς.

Όμορφα περνώ μου ψέλλισες μα
κουράστηκα την στρόφιγγα του χρόνου
να γυρνάω ασταμάτητα. 

Εχθρός σου η μονοτονία, φίλος σου η ουτοπία.
Είναι και τα αμπέλια που χρειάζονται πολλές
περιποιήσεις και δεν σε αφήνουν να φαντάζεσαι.
Ξεφύλλισμα, κλάδεμα, τρύγημα, παράχωμα
και κέντρωμα.
Σε άκουγα προσεχτικά.
Σε νοιαζόμουν.
Απ' το χέρι σε κρατούσα εδώ ξανά να σταθείς.
Δεν θα σε αφήσω να φύγεις.
Άναψα τη φωτιά κι οι φλόγες έπαιζαν
παιχνίδια θανάτου πάνω στο πρόσωπο σου.
Σε πήγα μακριά και ζωή εμφύσησα στις φλέβες σου.

Χαμογελούσες και που και που κοιτούσες
τα στεφάνια περιπαικτικά.
Έκλεισε ο κύκλος μου είπες κι εγώ σε αγκάλιαζα
και πολλά σου διάβαζα ποιήματα.
Ο εκλεκτός μου έγινες, η μούσα μου, το
σταυραδέρφι μου.
Δεν θα σε αφήσω να μακρύνεις από εδώ.
Χρειάζομαι λίγο θάνατο για να εκτιμώ
τη ζωή και στην κόψη των δευτερολέπτων
θέλω να μπορώ θεσπέσια να βιώνω τον έρωτα σου.