Η μικρή αμαζόνα

Αγαπούσε τον καφέ,
τα αφεψήματα μέντας,
πράσινου τσαγιού και
τα άφιλτρα τσιγάρα.
Μικρή αμαζόνα θα την
έλεγες με δάχτυλα
μακριά πιανίστα και
με κόμη χρυσή σαν
τα αθέριστα στάχυα
στην αυλή του φτωχού.
Το πρόσωπο της παρέπεμπε
στον ήλιο και τα αυτάκια της
μικροί ημισέληνοι ενός
Αυγούστου που χάθηκε
ανεπιστρεπτί.

Τα δάχτυλα πιανίστα
βάφονταν κίτρινα από
την νικοτίνη.
Με την λίμα που ο πατέρας
της τρόχιζε τα μαχαίρια
την αφαιρούσε.
Δεν άφηνε ίχνος κι όλο
πάλι ματαίωνε την ημέρα
που θα έκοβε το τσιγάρο.
Από μικρή το έμαθε
όταν ο μερακλής παππούς
της επισκέπτονταν το πατρικό
και την κέρναγε ένα από αυτά.

Πήγαινε στον αχυρώνα
και το κάπνιζε στα κρυφά.
Κάποτε μάλιστα άναψε
ένα μπροστά στην μάνα της.
Αυτή λιβάνισε τρεις φορές
το σπίτι να φύγει ο έξω
από εδώ.
Ο παππούς γελούσε.
Ο πατέρας έλεγε συνεχώς
την ίδια πάντα επωδό.
Μην γίνεστε δούλοι
του καπνού.
Δεν τον άκουγε.
Ο πατέρας είχε λάβει
μέρος σε μάχη.
Ο πατέρας έτρεμε κι είχε
πολλά τικ.

Τώρα καπνίζει τα τσιγάρα
μόνη της κι οι ημισέληνοι
την έχουν εγκαταλείψει.
Μόνο στον ύπνο της βλέπει
παλιούς γνώριμους νεκρούς
να την κερνούν τσιγάρο.
Αραίωσε κι η κόμη της
κι η φτώχεια στην γη
έχει πολλαπλασιαστεί.
Αναθυμάται και δακρύζει.
Ξεχνάει και πονεί.
Στον αχυρώνα είχε
παίξει τα πρώτα ερωτικά
της παιχνίδια.
Στα δαχτυλίδια του καπνού
μετρά τώρα τα χρόνια
της νιότης που πέρασαν
και τους χαμένους Αυγούστους.