Οι δυο κόσμοι

Είμαστε δυο ποταμοί

που διαρρέουν την ίδια

πεδιάδα. 

Ξεχωριστές κοίτες, 

ξεχωριστές όχθες, 

ρους αλλιώτικος και 

ονόματα διαφορετικά. 

Ο ένας ο δικός σου

τραβάει προς τα βόρεια

κι ο άλλος ο δικός μου

τραβάει προς το νοτιά. 

Εσύ γοργός κι αφηνιασμένος

χύνεσαι σε ψυχρά πελάγη

και στο διάβα σου ποτίζεις

οπωρώνες. 

Εγώ πιο αργή σχεδόν καρτερική

εκβάλλω σε θερμές θάλασσες

και ποτίζω χρυσούς

σιτοβολώνες. 

Έρχονται τα παιδιά στους

οπωρώνες σου, με μανία

τα διώχνεις και τα απειλείς 

ότι θα τα πνίξεις. 

Έρχονται γυναίκες σε εμένα

με μακριές μαντήλες και

τσόχινα σανδάλια και να

θερίσουν τις αφήνω αφού

πρώτα τις δροσίσω και

γλυκόλογα τους πω. 

Εσύ ο απαγορευμένος καρπός

που κανείς δεν δοκίμασε. 

Εγώ το κεχριμπαρένιο σιτάρι

που μια ολόκληρη χώρα 

μπορεί να θρέψει. 

Οι κοίτες μας δεν θα σμίξουν

ποτέ και διαφορετικοί

θα μείνουμε σε όλα. 

Εσύ ο ασίγαστος γίγαντας

που δέντρα παρασέρνει 

και χάσματα δημιουργεί. 

Εγώ η θηλυκή δύναμη

που φιλιώνει με τη φύση

και μοσχοβολά ρείκι

κι άγρια μέντα. 

Διώχνεις τα πουλιά και

σε εμένα έρχονται, βλαστιμάς

τα βατράχια και σε εμένα

καταφτάνουν να παίξουν με

τους γυρίνους και στα καλάμια

μου να χωθούν. 

Η ζωή εμένα περιζώνει 

και τραγούδια μου

ψιθυρίζει εωθινά κι εσένα 

ένας καταχθόνιος θεός σε

ορίζει κι ένας θάνατος

βασανιστικός σε ακουμπά. 

*

Εγώ είμαι που τραβώ

από τα μαλλιά την κάθε Σύλβια

όταν στέκεται μπροστά

στο γκάζι.

*

Ξεχιόνισες το σώμα μου κάποτε

κι αυτό σου το χρωστάω

Τώρα κρατάω τόσες στοίβες

χιονιού πάνω μου που και χίλια

χέρια να "χες δεν θα έφταναν.