Της λύπης

Έτρεχε σε ένα περιβόλι. 

Σκόνταψε σε μια μηλιά.

Δεν είχε πάνω της καρπούς,

δεν ήταν η εποχή τους.

Δεν είχε μπουκέτα με άνθη, 

δεν ήταν ο καιρός τους.

Είχε μόνο φύλλα, φύλλα πολλά,

καρδιόσχημα. 

Απόρησε με το σχήμα τους.

Αποκλείεται είπε. 

Κι όμως έβλεπε καλά....δεν μπορεί να λάθευε. 

Καρδιόσχημα φύλλα έχουν 

τα κυκλάμινα, οι φράουλες και οι κισσοί.

Αποφάνθηκε. 

Ποτέ οι μηλιές. 

Ήταν μια αλλόκοτη μηλιά. 

Μηλίτσα του γκρεμού. 

Σε εκείνη είχε καταφύγει η μικρή Πανδώρα 

όταν της πέθανε ο καλός της

και κρεμάστηκε. 

Δεν μπόρεσε το δέντρο να αντέξει 

το χαμό, έκλαψε, ξεμαλλιάστηκε, θρήνησε 

ώσπου στο τέλος μέσα από την μεγάλη 

του ρίζα ανάβλυσαν δάκρυα πολλά 

στο σχήμα της καρδιάς που στη συνέχεια 

έγιναν φύλλα για να σείονται και να λαλούν στον κόσμο μοιρολόγια απόκοσμα.