Το γιατρικό

Και το πιο μικρό νυχάκι σου

μου ανήκει. 

Και το τελευταίο κύτταρο σου

είναι δικό μου. 

Σε ορίζω.

Σε ελέγχω. 

Μα να σε διαβάσω δυσκολεύομαι. 

Γραφή πυκνή δυσανάγνωστη. 

Την ερευνώ δεν μου δίνεται.

Σαν κείμενο αρχαίο την πλησιάζω,

αρχαιολόγος ριγμένος στα κατάπια του.

Μα δεν μπορώ φωτεινό πάλι να σε έχω. 

Κάποτε ανοιχτό ήσουν βιβλίο,

πεντακάθαρο.

Σε ήξερα καλά 

Σε αποστήθιζα με την πρώτη. 

Τώρα το μαστίγιο του χρόνου 

σε άλλαξε ολοκληρωτικά. 

Προσπαθώ να το παραμερίσω,

να το δω να φεύγει, να το πετάξω 

μακριά, να το φυγαδεύσω στο άγνωστο. 

Δεν τα καταφέρνω. 

Αντίθετα το νιώθω να με χτυπά 

και να με καταδιώκει. να μην με αφήνει

στην πηγή σου μπροστά να σταθώ 

και αχ πόσο σε διψάω. 

Δίψα σφοδρή. 

Ξερά τα χείλη. 

Τσιγάρο που τελειώνει κι αφήνει 

μια στιφάδο στο στόμα. 

Σε διψάω δίπλα. 

Πικραίνομαι, πισωπατώ μα δεν

απομακρύνομαι .

Δεν ξέρω αν θα σε κατακτήσω 

αλλά θα έρχομαι, άρρωστος που 

ζητάει γιατρειά πέρα από τα φάρμακα 

και τις συνταγές. 

Το γιατρικό εσύ 

Η ίαση το φιλί που δεν σου έκλεψα.