Ωδή στη σκλαβιά

Χαρίσαμε στο καναρίνι μας την ελευθερία 

του.

Ανοίξαμε το πορτάκι κι εφυγε.

Τρομαγμένο άρχισε στην αρχη να κάνει 

με τα αδύναμα φτερά του ένα γύρω την 

κάμαρα μας κι ύστερα έφυγε αναποφάσιστο 

κάπως από την ανοιχτή πόρτα προς το άγνωστο. 

Χειροκροτήσαμε ενθουσιασμένοι.

Ο μικρός Μανώλης έβαλε τα δάχτυλα 

στο στόμα και σφύριξε δυνατά χαρούμενος 

κι αναψοκοκκινισμένος. 

Χοροπηδούσαμε ευχαριστημένοι. 

Δεν πέρασαν τρία λεπτά και το καναρίνι 

επέστρεψε σαν απογοητευμένος φυγάς. 

Δεν βρήκε φωλιά και ταίρι που να το 

περιμένει, μήτε τροφή που να περισσεύει. 

Μπήκε μόνο του στο κλουβί με μια ασυνήθιστη

ελαφράδα στις κινήσεις του.

Το κοιτάξαμε έκπληκτοι καθώς εκείνο

μασουλούσε το καναβούρι του.

Στο αριστερό του φτερό είχε μια σταγόνα αίμα. 

Σε κάποιο κλαράκι φαίνεται θα τραυματίστηκε.

Του βάλαμε δροσερό νεράκι, ήπιε κι άρχισε 

να κελαηδά τόσο γλυκά που άλλοτε έτσι δεν

το είχαμε ξανακούσει. 

Ο μικρός Μανώλης μας έβγαλε από την 

αμηχανία.

"Είναι μια ωδή στη σκλαβιά" είπε 

"Είναι φαινόμενο της ανελεύθερης εποχής 

μας" συμπλήρωσα με στομφο εγώ κι έτρεξα 

να κρυφτώ πίσω από την κουρτίνα για να μην 

μου τις βρέξει η μαμά.