Ξέρεις εχτές το βράδυ πήγα και διάβασα το παγωμένο δάκρυ
του σαλιγκαριού μια απορία παιδική αθώα με έφερε εδώ
απλή απορία:
«Γιατί τα σαλιγκάρια να κλαιν σαν περπατούν;»
Μια προτροπή ερώτημα Θεού
Έμεινα άφωνη κυριευμένη με τύψεις, τι να απαντούσα πώς να
μικρύνω την αθωότητα
Τα σαλιγκάρια είναι οι βλαστοί της ψυχής μας που έρπουν σαν
κισσοί, πώς να το πω όμως;
Ξέρεις εχτές το βράδυ σούρουπο ήταν ιχνηλάτησα την πυώδη
πηγή του κόσμου, δάκρυ και πύον και κρούστες διαφανείς να
τέμνουν μοιραίες πορείες ,έφυγα τρέχοντας η αργή πορεία
πολιορκούσε τον ήχο των λέξεων!
Ιέρεια ταγμένη στο κοιμητήριο με τους διάτρητους κοχλίες
πένθησα την ηλικία των δακρύων κι αφιερώθηκα….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου