Η ηχώ των δρόμων ( πριν η σκέψη αναρριχηθεί)

Η περικοκλάδα τύλιγε τους τοίχους

Με τα θηλυκά της χέρια
Μεταφέροντας ψηλά στα παράθυρα
Την ηχώ των δρόμων
Κουρασμένοι μονότονοι ήχοι
Ξεκλείδωναν της ανάμνησης
Το σκεβρωμένο σαρκίο
Δεν μιλούσες... μονάχα
Ψηλάφιζες την ρητίνη
Στις ρωγμές της ασφάλτου
Και στα φρεάτια έψαχνες
Πουθενά δεν έβρισκες
Το απόκομμα από το εισιτήριο που έχασες
Κι ήταν η παράσταση αφιερωμένη σε εσένα απόψε

Η γλυτσίνια απλωνόνταν
Στην μαρμαροκονία του μπαλκονιού
Με μαβιές αγκαλιές
Εμποτίζοντας τον ασβέστη
Με τις αιθέριες νότες της
Το πέτρινο στόμιο της κρήνης
Διάβαζε προσευχές και εδάφια
Από την συνοικία των Ερώτων
Έπαιρνες νερό
Ξεδιψούσε το όνειρο
Αναγκάζοντας το σώμα σου
Να δεχτεί μετανιωμένο
Το αντίτιμο της απουσίας
Που ένα παιδί ακούμπησε στο πανέρι της μνήμης

Το αγιόκλημα σκαρφάλωνε
Στο πέτρινο περβάζι της εξώπορτας
Με γλωσσίτσες εύοσμες
Σε αποκοίμιζε
Ζάλη νυχτερινή
Ίλιγγος του ανέφικτου
Ανυπόγραφο λάγνο ποίημα
Που ποτέ δεν απήγγειλες
Όσο κι αν το κοινό
Χειροκροτώντας σε παρότρυνε
Να το επιχειρήσεις
Ανυπόγραφο λάγνο ποίημα
Βαπτισμένο στην άγια κολυμπήθρα των δρόμων
Ντύθηκες τον μεταλλικό ήχο των αμαξωμάτων
Ήταν Αύγουστος και στα σιταροχώραφα της Θήβας βάραινε η σάρκα της ζωής