Προσμετράς τη σκιά σου πάνω σε διπλωμένο χαρτί

Έχεις δει ποτέ πύργο πέτρινο
Να καταρρέει
Σαν χάρτινο κατασκεύασμα
Να του απομένουν
Μόνο τα θεμέλια άθικτα
Έτσι σαν την σαύρα
Που από το σώμα της
Αποκόβουν την ουρά
Παιδιά με βέργα λεπτή σημύδας στο χέρι

Ορυμαγδός ερειπίων

Σύνθλιψη οραμάτων 

Να σταθεί εκεί ο μικρός πάροικος
Να κλάψει
Το απολεσθέν της τιμής του ένδυμα!

Έχεις δαμάσει ποτέ τη σκιά σου
Που διαγράφεται ακέραια
Πάνω σε διπλωμένο χαρτί τετραδίου
Σαν κόσμημα διπλοσκαλιστό
Μαστορικά φτιαγμένο
Από τους τεχνίτες
Της φαιάς αραχνιασμένης κοσμηματοθήκης
Που σε γάμου χαρά
Δεν γύρεψαν στολίδι
Να προσφέρουν στα προικώα μάτια
Πλουμίδι σε αλόγου χάμουρα
Να καρφιτσώσουν επιδεικτικά
Ώσπου η ομήγυρης στο τέλος
Με άνθη να ράνει περίχαρη τη δοτικότητα τους
Προσμετράς την σκιά σου
Σε ευθεία γραμμή
Δίδοντας αίμα στο πλήθος από την κρυφή αορτή
Ενός σπουργιτιού που στάθηκε να κελαηδήσει προς στιγμή στο πέτο σου!

Έχεις δει ποτέ σκοτάδι
Να αναμετριέται
Με το πρώτο ξάφνιασμα της αμφιλύκης
Και να μετουσιώνεται ευλαβικά
Σε πικρογέλιο πάνω σε χείλη αφίλητα
Προσμετράς τις λέξεις
Του απαγορευμένου
Συλλέγοντας διαμάντια πρωινής δροσιάς
Από τον ύπερο των γιασεμιών
Ήχος σήμαντρου μακρινού
Σε διαπερνά
Αναποφάσιστος στέκεις
Σε κήπου πηγάδι μυστικό
Σκιτσάροντας αχειροποίητα όνειρα
Στου νερού τις διακτινώσεις
Διαβάτης δεν περνά
Η ομήγυρις σκόρπισε
Μόνο το σήμαντρο σημαίνει ακόμα
Κονιορτοποιείς τότε ένα φύλλωμα φτελιάς
Σκορπώντας το σαν λάγγεμα στις κοίλες όχθες του αποξηραμένου ποταμού!