Σε αλπικά τοπία χορεύει ξέφρενα η μοναξιά

Στο κόκκινο λιβάδι μιλούσαν
Για τα αποδημητικά πουλιά
Είχανε συνάθροιση οι αγροφύλακες
Με τις μακριές μπέρτες
Τα μαύρα στιβάνια
Και τις κόκκινες ανεμώνες
Ανθισμένες πάνω στο πλατύ τους στέρνο
-Ο κοκκινολαίμης χτυπούσε το ράμφος του οργισμένα
Στην ξερή άργιλο
Έψαχνε το ρυάκι που οδηγούσε
Τα δάκρυα των απολησμονημένων
Στην όχθη του ορμητικού ποταμού-
Ευθαρσώς τέθηκαν τα θέματα
Από τον υπέργηρο της ομήγυρης
Τα πουλιά εξάπαντος θα έπρεπε
Να επιστρέψουν στις φωλιές τους
Πριν το θέρος στεφανώσει
Τη γη με μύρτα και καμπανούλες της λήθης

Τα πουλιά του κόκκινου λιβαδιού
Δεν έφτασαν φέτος
Αποξεχάστηκαν κουρασμένα
Πάνω στα ξάρτια των ναυαρχίδων
Τα τράβηξαν οι ναύτες με απόχες
Και σχοινιά από κοκοφοίνικα
Σε αμπάρια αδειανά και υγρά τα έκλεισαν
Να κλωσήσουν τα χοντρότσοφλα αυγά
Των κοσμικών πεδίων
Τώρα σε αλπικά τοπία
Χορεύει ξέφρενα η μοναξιά
Οι μακριές μπέρτες ξέφτισαν
Τα μαύρα στιβάνια τρίφτηκαν
Κι οι ανεμώνες σε μνημάτων ανθογυάλια
Σαπίζουν αργά μες την βροχή
Οι αγροφύλακες αποχώρησαν γυμνοί
Με τις αργασμένες φτέρνες τους
Να βουλιάζουν σε σπασμένα γυαλιά

Τα πουλιά δεν ήρθαν
Κι ούτε θα επιστρέψουν πάλι
Στο κόκκινο λιβάδι
Τώρα σε αλπικά τοπία
Θλιμμένα ακούγονται τραγούδια
Αποχώρησαν άπραγοι οι αγροφύλακες
Χωρίς φτερωσιά κι ελπίδα
Με μόνο δυο μυδράλια στα χέρια
Εκδίκηση να πάρουν απ' τους αιθέρες
Οδυρόμενη η γη αναπολεί την εποχή
Της γονιμότητας και της αναγέννησης
Στρέφοντας τον κύκλο της διαδοχής
Στα βρώμικα νερά των υπογείων
Με τα σκληρά της ακρόνυχα νέες γραφές
Κι επιστολές αποστέλλει στους ουρανούς
Πριν τα μαύρα στιβάνια της κόλασης γίνουν προπομποί