Πίσω από ένα πυκνό σύννεφο
που το πάει σε βροχή κρυβόσουν
κι εγώ σε αναζητούσα.
Έκοβα αμάραντες τουλίπες
από τους κήπους του δειλινού
και ξανοιγόμουν για να σε βρω.
Στη χρυσή σκάλα του ουρανού
τη μποτιλιαρισμένη από τις
άκακες ψυχές έβγαινα κι ανέβαινα
δύο δύο τα σκαλοπάτια.
Λαχάνιαζα, ίδρωνα μου κοβόταν
η ανάσα μα δεν τα παρατούσα.
Είχα πολλή απόσταση να διασχίσω
και πολλές ψυχές να χαιρετήσω
μέχρι να φτάσω στον προορισμό μου.
Μικρές φωτίτσες τα μάτια των ψυχών
μου έδειχναν τον δρόμο για να μη χαθώ
μέσα σε άγνωστα τρίστρατα.
Ένα τρίχρονο παιδί μάλιστα
με φίλευε μύγδαλα που τα τσάκιζε
με τα δυο του χέρια.
Δεν πεινούσα μα τα έπαιρνα μη τυχόν
μου θυμώσει.
Ατελείωτη η σκάλα.
Περνούσαν μέρες περνούσαν νύχτες
κι εγώ πήγαινα.
Οι ψυχές κοντά μου πάντα.
Απορούσα πώς και δεν νύσταζαν
και πώς ακούραστες έμεναν
για να με καθοδηγούν.
Στιγμή δεν σταματούσα.
Άλλωστε δεν είχε ίσκιο να σταθώ.
Δεν είχε δέντρο να ξαποστάσω,
μερικές μόνο σειρές από ροζ πικροδάφνες
στα αριστερά μου έβρισκα.
Όσο πιο κοντά σου έφτανα
τόσο εσύ απομακρυνόσουν.
Άπλωνα χέρια για να σε αγκαλιάσω
μα μου ξέφευγες.
Έτεινα τις τουλίπες για να ομορφύνεις
μα δεν τις καταδεχόσουν.
Δελέαζα το τρίχρονο αγόρι και
σου έστελνα γράμμα και γραφή
κι εσύ το απειλούσε ότι θα το γκρεμίσεις
από τις σκάλες.
Σε μέμφομαι.
Σε λοιδωρώ.
Σε πολιορκώ.
Ποτέ όμως εδώ δέν θα σε έχω.
Αυτό το σύννεφο η βρόχινη φυλακή σου
είναι κι αυτή η χρυσή σκάλα όσες
κι αν περάσω δοκιμασίες δεν οδηγεί
στην Ιθάκη σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου