Άτιτλο

Στο αδειανό κουτάκι της Nivea

φυλάκισε τρεις λωρίδες 

ανέφελου ουρανού. 

Ήταν Μάης μήνας που το επιχείρησε. 

Της πήρε πολύς χρόνος 

για να τις κυνηγήσει και να τις βρει

στην καλύτερη μορφή τους.

Ανέφελες.

Βαθυκύανες.

Εαρινές.

Γεμάτες από την προσμονή του ωραίου 

και του ανέφικτου. 

Τώρα όταν πιάνει συννεφιά κι όταν 

έρχεται στη γη η βροχή, το χαλάζι, το χιόνι 

κι η ομίχλη σε αυτό το κουτάκι προσφεύγει. 

Της φτάνουν τρεις λωρίδες Μαγιάτικου

ουρανού για να ντύσει τις ώρες της

με την αισιόδοξη αύρα που κάνει 

τις παπαρούνες να ανθίζουν μέσα 

σε μια νύχτα ξαφνικά. 

Κόκκινο μέσα στο οργιώδες πράσινο.

Μεθύσι κάτω από έναν ουρανό 

που ανοίγει τις πύλες του μονο σε όποιον

έμαθε να συνομιλεί κρυφά με τον Θεό. 

Το κουτάκι αυτό δεν το αφήνει 

καθόλου από τα μάτια της ειδικά 

τις μεγάλες νύχτες του Γενάρη 

που αγαπιούνται στον κόσμο

οι απαρνημένοι με τις πολλές αμαρτίες 

κλειδωμένες στα ωχρά τους χείλη. 

Μαζί του λοιπόν στη δουλειά, στον έρωτα,

στο τρεχαλητό και στην ανάπαυση. 

Στιγμή μακριά του.

Περισσεύει στόν κόσμο η αδικία 

και ο ωχαδερφισμός.

Κι αν χαθεί;

Τι;

Κι αν μια μέρα φύγει από εδώ 

στην κόρη της θα το αφήσει να 

έχει ο κόσμος ξαστεριά, ελπίδα 

κι απαντοχή για αγάπες μεγάλες. 

Σε αυτό το τσιγκίνο κουτάκι 

όλη η ανάταση του κόσμου, η Ανάσταση 

και το Άγιο Πάσχα με τις ξεμυαλίστρες 

βιολέτες και τις πασχαλιές. 

Είθε ο κόσμος όλος να προσκυνήσει 

αυτό το τόσο χρήσιμο κουτάκι

όπως η μικρή Ευτέρπη προσκυνάει 

τα ματωμένα πόδια του Ιησού στην 

σταύρωση κι αφήνει πάνω τους 

ένα δάκρυ μετάνοιας για όλους εμάς.