Θετικοί δεν υπάρχουν δρόμοι αν δεν ψαχτείς

Πρόσεχε το σώμα σου. 

Μην το αφήνεις να κατρακυλήσει 

στην αδηφάγα λήθη.

Στη λήθη τα σώματα πεθαίνουν 

διπλό θάνατο και ύστερα για χρόνια 

ολόκληρα σέρνονται στο στερέωμα 

αδρανή, αδιάφορα και άκαμπτα. 

Κάνεις δεν βρίσκει την τόλμη 

ή την παλικαριά να τα ενταφιάσει

για να γλιτώσουν από τη σήψη

και τον εκμαυλισμό.

*

Μην κόβεις τις ανεμώνες του χειμώνα. 

Είναι τα σκουφάκια που φορούν 

τα νεκρά παιδιά για να ζεσταίνονται. 

Δεν έχει ήλιο εκεί που ζουν παρά 

μονάχα έναν διαρκή συννεφιασμένο ουρανό. 

Πώς να ζήσουν λοιπόν αν τους

πάρεις τα λουλούδια την μόνη τους

απαντοχή που με το μητρικό 

μοιάζουν χάδι και με το πατρικό φιλί. 

*

Μάθε να κλαις. 

Τα δάκρυα εκτός από ασπίδα και λύτρωση

σε βοηθούν να δεις με το δυνατό φακό τους

πίσω από τα σκοτάδια σου.

Αν δεν λυγίσεις, γρήγορα από μπουνάτσα 

θα το γυρίσει σε τρικυμία κι εσύ 

αγκυροβόλιο δεν θα βρίσκεις παρά 

με βαρκάκι θα μοιάζεις που αδυνατεί 

με κόντρα άνεμο να μπει στο λιμάνι

για να ξεφορτώσει την καλή ψαριά. 

*

Μάθε να δίνεσαι ολοκληρωτικά

στον έρωτα, στη ζωή, στο θάνατο 

και στη δημιουργία. 

Μην διαλέγεις τον πλάγιο δρόμο 

παρά μόνο την διπλοφωτισμένη ευθεία

να ακολουθείς που γυμνό θα σε οδηγήσει 

στα άγια επί γης πάθη εξυψώνοντας σε 

πέρα και πολύ πάνω από τις ανθρώπινες 

που σου έμαθαν συνθήκες. 

*

Να ξυπνάς πάντα πριν τα χαράματα. 

Μην αφήνεις τον ύπνο να σου στερήσει 

το καταπραϋντικό λυκαυγές. 

Στο λυκαυγές και κάτω από τη συμφωνική 

ορχήστρα των κοτσυφιών γράφονται 

τα πιο αληθινά ποιήματα μακριά πολύ 

από το λουστραρισμένο ψεύδος των λέξεων

που καταποντίζουν έξωθεν το πνεύμα. 

Να φοβάσαι τα ποιήματα που δεν γράφτηκαν 

και λαρυγγισμοί γίνονται στον ύπνο σου.