Ο βυθός
Σ' αγαπώ κι είναι άπειρα
τα χιλιόμετρα που τρέχω.
αχάραγα σαν το πουλί
κελαηδώ για να αντέχω
Στις μουσικές χαρίζομαι
εισβάλω στο βυθό σου
είμαι κοντά στ' ορκίζομαι
παραμύθι μαγικό σου
Η μοίρα για εμάς έπλεξε
δίχτυ σφιχτό κι υφάδι
Η καρδιά μας ανέπτυξε
ταχύτητα που τα σπάει
Στις μουσικές χαρίζομαι
εισβάλω στο βυθό σου
είμαι κοντά στ' ορκίζομαι
παραμύθι μαγικό σου
*
Το όστρακο
Σε θέλω είναι αχαλίνωτος
ο πόθος που σου κρύβω
το κορμί σου περίπατος
σ' εξοχή κι όλο στρίβω
Πλαγιάζω στα λουλούδια σου
καρπίζω στη ψυχή σου
γεννιέμαι μες τα λόγια σου
θάλασσα η φωνή σου
Σε θέλω όστρακο γίνομαι
να παίζεις με το κύμα
στο άγγιγμα σου αφήνομαι
κάνε κι εσύ ένα βήμα
Πλαγιάζω στα λουλούδια σου
καρπίζω στη ψυχή σου
γεννιέμαι μες τα λόγια σου
θάλασσα η φωνή σου
Καλησπέρα Ελένη μου. Με μεγάλη μου χαρά, βλέπω γραφή ποιήματος με ρίμα και μέτρο. Πολύ ενδιαφέρον, κορίτσι μου καθώς και το αποτέλεσμα είναι πολύ καλό. Ξέρεις άλλωστε την αδυναμία μου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνέχισέ το, καλή μου φίλη.
Είναι η πρώτη φορά που γράφω ομοιοκαταληκτα
Διαγραφή