χάλκινες θάλασσες

Έζησα τα χρόνια μου μέσα σε αβαθείς
Χάλκινες θάλασσες

Ένα πλεούμενο αγκυροβολημένο στις

Ηράκλειες στήλες της Μοναξιάς μου
Ανεβοκατέβαζε πένθιμα φεγγάρια
Και κύματα δορυφόρους
Δεν είναι η περιστροφή που με φοβίζει…

Μάζεψα τα ιστία μου μετά τη
Προτροπή των λησμονημένων καταιγίδων
Στο κατάρτι με βρήκε η αστραπή
Δεν παραδόθηκα και ανακωχή
Δεν μου εδόθη ποτέ
Στις συνάψεις της μνήμης κλείδωσα
Το διαμαντένιο δάκρυ του νυχτολούλουδου
Μη και λείψουν από τον κόσμο
Τα εξάγωνα κουτάκια της μάντρας
Όταν οι λευκές κατοικίες ωχριούν στον ορίζοντα

Κορμούς αειθαλών δέντρων και χλοοτάπητες
Βλεφαρίδων υλοτόμησα τα απογεύματα του Μάη
Για να σκεπάσω της γοργόνας
Το σκουριασμένο πτερύγιο
Τότε που η παλίρροια συνωμοτούσε μέσα μου
Και ρωγμές σημάδευαν το μέτωπο μου

Κι έφτασε η νύχτα που οι θάλασσες
Ανέβαζαν πνιγμένους όρκους κι αινίγματα
Το περιστέρι επέστρεφε χωρίς
Ούτε ένα κλάδο
Ήταν καιρός να λύσω τους κάβους μου
-Νωρίς ευτύχησα τον αρμυρό πόνο
Της τραμουντάνας-
Κι απέπλευσα στην χοάνη του Πρωτέα
Αντάμα με τα αγαπημένα του κήτη

Εκεί ζω με τη σπασμένη μου ρομφαία!