Υστεροφημία

Κι αν δεν μιλώ 

κι αν δεν χρησιμοποιώ 

εκείνες τίς θλιβερές αντωνυμίες 

εσύ με ακούς.

Κοχύλι έγινα για σένα σφραγισμένο 

να ακούς τις μέσα θάλασσες μου

και κοντά μου να έρχεσαι 

στηριγμένος σε εκείνο 

το μεσιανό κατάρτι που τόσο μα τόσο 

σου πήγαινε. 

Βρεγμένος, ποτισμένος με αρμύρα 

εκτινάξεις να κάνεις και να ανεβαίνεις 

από τους βυθούς γυμνός στην επιφάνεια. 

Συνεπαρμένη εγώ να σε κοιτώ 

και χαλίκια να πετάω επάνω σου

για να ξυπνάς από το λήθαργο,

για να ξεχνάς εκείνη τη νύχτα 

του φθινοπώρου που έμελλε 

να γίνει προσευχή στην χώρα 

των κύκνων. 

Άστεγη από χρόνια σε πλησιάζω. 

Εξαυλωμένη κι επιθετικά μόνη 

ανεβασμένη πάνω στο βράχο της 

λήθης σε καλώ για ταξίδι.

Θυμήσου είχαμε ένα δικό μας

αστέρι κάποτε. 

Ψηλά παραμένει στο στερέωμα 

και μας περιμένει μιας και η γη

με εύκαμπτες μας διώχνει λυγαριές.

Μακριά μας πετάει, μας καταδιώκει 

μετά από τη στιγμή εκείνη που

κάναμε το λάθος κι αγγίξαμε 

το καταματωμένο σώμα του έρωτα. 

Συγχώρεσε την 

Όλα τα κάνει για την υστεροφημία της.

Για εκείνο το βιβλίο που έγραψε 

πατώντας πάνω στις χαμηλές νότες μας.

Ελα κοντά μου κι ας χαθείς στο 

πρώτο πεντάλεπτο, αρκεί να σε δω.

Ξεχνάω τις φιγούρες τελευταία. 

(τον Αύγουστο εκείνο που σε λησμόνησα 

θα τον σκοτώσω και την τέφρα του

θα πετάξω στις θάλασσές μαζί του

να σμιξεις και τα πιο όμορφα 

να κάνεις παιδιά.)