Έγινες άσπρο σύννεφο
βαμβάκι να σε κλέψω
να επουλώσω τις πληγές
κι όσα έχω ν' αντέξω
Έγινες θάλασσας θωριά
και πελαγίσιο κύμα
να ακουμπώ τις πίκρες μου
του έρωτα το ρήμα
Εγώ δεν σου χρωστώ πολλά
μονάχα μιαν αγκάλη
της άνοιξης μου ομορφιά
του πόθου μαϊστράλι
Να έρχεσαι να δίνεσαι
να κολυμπάς εντός μου
να γίνεσαι ο φάρος μου
ο ψεύτης εαυτός μου
Ν' ασπάζομαι τα χάδια σου
στα δώματα του ονείρου
να σε πηγαίνω μακριά
στα χέρια του απείρου
Εγώ δεν σου χρωστώ πολλά
μονάχα μιαν αγκάλη
της άνοιξης μου ομορφιά
του πόθου μαϊστράλι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου