Εν μια νυκτί μόνο

Εν μια νυκτί μόνο διαπέρασες
Με τις δυο χρυσές σου αστραπές
Τη δεύτερη φάλαγγα
Του παγωμένου μου αντίχειρα
(Τετριμμένα όνειρα και παύσεις του μηδενός
Ζητούσαν εκδίκηση στην αλέα με τους κηπουρούς)
Κεραυνοί του παντός χτύπησαν διαμιάς
Το λαμπρό παλάτι του ήλιου!
Φαέθων εσύ μυθικός
Θηρευτής κιαι δαμαστής της πλησμονής
Κατοικείς στον Ηριδανό ποταμό επηρμένος
Κόνδορας κραταιός και άγρυπνος
Σαν της Στυγός τον ακοίμητο δράκο
Στο άγνωστο πορεύεσαι τροπαιοφόρος

Λεύκες σγουρόμαλλες σκεπάζουν
Το υδάτινο κρατίδιο σου
Αρματηλάτη με τον διακαή πόθο στα μάτια
Δρέπεις τον άρρητο φθόγγο της αυγής
Κι ολομόναχος περιφρουρείς
Τις εσχατιές και τα έγκατα βάθη
Ενυδρείο των πλάγιων θαλασσών
Απλωμένο ιστίο της αρμύρας
Σαγηνεύεσαι από της Κόρης το ιερό στέρνο
Εν μια νυκτί μόνο σώπασες... ριγώντας
Άμποτε είχες πει η μουσική των δρυμών
Να μας ξεναγήσει
Στην αρχέγονη γη των Κενταύρων!

Εν μια στιγμή μόνο έλαμψε
Πάνω στην άλω του φεγγαριού

Η τελευταία ποικιλία των εξωτικών κρίνων
Κρίνα από το παιδικό σου φυτολόγιο
Που μια ομάδα φύλαρχων στο φως καλλιέργησε
Απαρχής της ζωής των ανθέων
Οι κάλυκες σου
Ανέσπερη φορεσιά των εραστών
Στήμονας γεωμετρημένος σε βλέφαρο ελαφιού
Αναπνοή μεθυστική της αμπέλου
Φτερό από το σπασμένο μελανοδοχείο της έκλειψης

Εν μια νυκτί μόνο λογάριασες
Την αμετροέπεια στη γλώσσα των γλάρων
Βαφτήστηκες τη σιωπή της διάφανης πέτρας
Πολέμαρχος του γκρίζου σκότους
Χαλάρωσες τη θηλιά από το λαιμό των άστρων
Αποδημώντας στα φεγγερά στερεώματα του έρωτα
Γητευτή της πολύεδρης κλίνης των μελισσών
Κρατάς στο οστεοφυλάκιο σου
Τη σπάνια περγαμηνή από τους τάφους
Της συλημένης Τροίας

-Κλαίει η Ανδρομάχη σε δώματα βασιλικά
Πλημμυρισμένα στην αιθάλη και στο χρώμιο-
Δάκρυα και αίμα από αδένες αδρανείς
Σκορπούν πάνω στο χάλκινο κέρας της θλίψης
Τα μαύρα αναφιλητά της λησμοσύνης
Εν μια νυκτί μόνο σώπασες... ριγώντας
Άμποτε είχες πει η μουσική των δρυμών
Να μας ξεναγήσει
Στην αρχέγονη γη των Κενταύρων!
(Τετριμμένα όνειρα και παύσεις του μηδενός
Ζητούσαν εκδίκηση στην αλέα με τους κηπουρούς)