Γέρνω τα μάτια στη γη της μυρτιάς
Ανακαλώντας σιωπηλά
Την υλακή των πυρόχρωμων σκύλων...
Κύνες θηρευτικοί δρομείς του στερεώματος
Αμφιφανείς αστερισμοί σε γηραιό ουρανό
Παραδίδονται στη κοσμική αγάπη
Κυματωγή ξέφρενη των εραστών
Πάνω σε κλίνες που ξεχείλισαν από παράπονο
Ένας αλλότριος ουρανός
Εκτοξεύει το σκότος του
Στα φρυγμένα δέντρα της χαοτικής πολιτείας
Δηλητηριώδης στρύχνος φύεται
Στο στόμα του Άδη
Το κώνειο του φιλοσόφου μαργωμένο στη σκιά
Βγαίνω στο λιμάνι
Να σκαλίσω στα ύφαλα των πλοίων
Την όμορφη γοργόνα με τα ρουμπινί λέπια
Με φρικαλέα χρώματα της δίνης να βάψω
Το μεσαίο κατάρτι που θρηνεί
Μελανόχρωμους γλάρους
Να αποθέσω στους γρανιτένους τύμβους των βράχων
Βγαίνω στο λιμάνι ασκεπής
Δηλητηριώδης στρύχνος φύεται
Στο στόμα του Άδη
Το κώνειο του φιλοσόφου μαργωμένο στη σκιά
Πηγαίνω στο ερειπωμένο σπίτι
Να διαβάσω τον αψύ φόβο των φαντασμάτων
Τη σκόνη να αιχμαλωτίσω
Από το φιλντισένιο περίγραμμα των κάτοπτρων
Στη πόρτα που στα σπλάχνα της
Τετερίζει το σαράκι
Με μίνιο να γράψω σύμβολα αινιγματικά της νύχτας
Με καραβίσια αρμύρα
Να περιλούσω το παραπέτασμα των μύθων
Που χάσκει στο κενό αμετανόητο
Δηλητηριώδης στρύχνος φύεται
Στο στόμα του Άδη
Το κώνειο του φιλοσόφου μαργωμένο στη σκιά
Χρόνους πολλούς αναζητούσα
Τη σωτηρία μου στη φυγή
Ξεθωριασμένο το κίτρινο στη κόμη μου
Σαν θερισμένο άχυρο
Καθεύδει το κατώφλι του μηδενός
Εκεί που σκιρτά ιριδίζον
Το φωτεινό δάσος της Λευκίμης
Προσκυνητής του έρωτα
Με σπάρτο εαρινό τάχτηκα
Να τυλίξω τα αψηλάφητα εδάφια της καρδιάς
Δηλητηριώδης στρύχνος φύεται
Στο στόμα του Άδη
Το κώνειο του φιλοσόφου μαργωμένο στη σκιά
Με σπουδή και ειρήνη πρόστρεξα
Να ρίξω τον πρώτο λίθο στη λίμνη
Το έρεβος βογκά
Τα ύδατα ανεβαίνουν
Το σκόρπιο μετάλλευμα εκρήγνυται
Μόνο οι δρόμοι παραμένουν ασύλληπτα αληθινοί
Μόνο οι λέξεις ξέρουν να αφήνουν
Τα ίχνη τους απαλά
Πάνω στις γαλάζιες λοφοσειρές με τις φλαμουριές
Είναι αργά
Να διασχίσεις το οροπέδιο της μελαγχολίας
Βούρκοι και σκίνα χλομά
Σε περικλείουν
Εκεί που κάποτε μοσχοβόλαγε
Η μέντα και η υγρή τύρφη
Δηλητηριώδης στρύχνος φύεται
Στο στόμα του Άδη
Το κώνειο του φιλοσόφου μαργωμένο στη σκιά
Με σκαιούς σαρκοφάγους θα πληρώσω
Τη παγωνιά της ύπαρξης μου
Θα υψώσω ένα σταυρό
Πάνω από τα δέντρα που βάφτηκαν κόκκινα
Επιστροφή στης λήθης το κρύσταλλο
Παγωμένος αναθυμάσαι το παρελθόν
Είναι ανώφελο μου είχες πει
Να οργώνεις με υνί
Τις άχρωμες σπείρες του φόβου
Ο χρόνος και ο θάνατος τα κυριεύουν όλα
Ηδύς ο βίος των εντόμων
Αναζητά
Το αλφαβητάρι της πεταλούδας
Που έμεινε στο βράχο φυλακισμένο
Δηλητηριώδης στρύχνος φύεται
Στο στόμα του Άδη
Το κώνειο του φιλοσόφου μαργωμένο στη σκιά
"Ένας αλλότριος ουρανός
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκτοξεύει το σκότος του
Στα φρυγμένα δέντρα της χαοτικής πολιτείας.."
και δεν γνωρίζουμε αν αυτός ο ουρανός είναι αυτός που θα έλθει, αν και εκδιώχθηκε ή είναι αυτός που ρημάζει, όντας εχθρικός μας, την πολιτεία πραγματοποιώντας την χαοτική..Και ο φιλόσοφος έπεται;
Με φιλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΆχρηστος θα είναι ο κάθε φιλόσοφος αν είναι δοσίλογος και λιγόψυχος και χαμερπής.
Αλλά εσένα οι λέξεις σου αγγίζουν την χλιδή των ουρανών και διεκδικούν μια άλλη σοφία.
Έτσι που η ανάγνωση γίνεται κοπιαστική αναρρίχηση στα ιερά βουνά μιας λεκτικής θρησκείας.
Τα φιλιά μου Ελένη!
ηδονή και οδύνη η κάθε σου λέξη.
ΑπάντησηΔιαγραφήένα σταυρό υψώνει πάνω από τα δέντρα που βάφτηκαν κόκκινα...
πάνω από τα ρουμπινί λέπια της ακαταπόνητης γοργόνας... τα φαντάσματα ξορκίζονται μέσα στο δάσος της Λευκίμης το φωτεινό... το φωτεινό σαν την σκέψη σου, το μοσκοβολημένο από θυμάρι κι αγριοβιολέτα σαν τους στίχους σου.
φιλιά Ελένη
Ο κόσμος ξαναχτίζεται μέσα από τις περιπλανήσεις στις ποιητικές σου διαδρομές..., υπέροχη Ελένη! Μαρία
ΑπάντησηΔιαγραφήΥψηλού ιξώδους ο λόγος σου Ελένη μου,
ΑπάντησηΔιαγραφήκάνει τη γραφή σου πυκνόρευστη,
έτσι που κάθε δομικό υλικό της να μένει για ώρα στα αυλάκια του νου, σαν για να προφτάσει να τα ποτίσει σε βάθος με τις ουσίες του.
Και το πετυχαίνει!
Στο τέλος κάθε ανάγνωσης, μένει πάντα βαθιά επηρεασμένος ο επισκέπτης σου... Και μαγεμένος.
"Από την αρχή τού κόσμου οι δύτες τής σκέψης επιστρέφουν στην επιφάνεια με τα μάτια γεμάτα αίμα"
ΑπάντησηΔιαγραφήΦ. Μέρβιλ
Νομίζω ότι εδώ, περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, βρίσκει τη δικαίωσή του...
Φιλί...
καλημέρα καλή σας εβδομάδα
ΑπάντησηΔιαγραφή΅Κυματωγή ξέφρενη των εραστών
Πάνω σε κλίνες που ξεχείλισαν από παράπον勤
μα πως με απογειώσατε ....
εύχομαι τα καλύτερα για όλους μας
Σαν συμβολή και σαν ελάχιστη βοήθεια ερμηνείας θα αναφέρω ότι το παραπάνω ποίημα είναι γραμμένο σαν καταγγελία για εκείνους που απογαλακτίστηκαν από τις διδαχές της Ιστορίας και ενστερνίστηκαν ιδέες του σκότους και του απόλυτου κακού
ΑπάντησηΔιαγραφήEriugena το βασικό στη ζωή μας είναι να μην αλλοτριωθεί η ψυχή μας και οι σκέψεις μας
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι φιλόσοφοι και οι διανοητές είναι οι φάροι μας αγαπημένε φίλε μου
φιλιά πολλά
Στρατή έχεις δίκιο κανένας διανοητής και πορθητής της σκέψης δεν πρέπει να ενδίδει σε μικρόπνοα πάθη και κυρίως να μην είναι ακοινώνητος και αμέτοχος στο γίγνεσθαι
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ για τα θερμά σου λόγια και τα κρατώ με αγάπη και ανιδιοτέλεια
Να είσαι καλά καλέ μου φίλε
φιλιά
Λύχνε μου πάντα με συγκινούν τα σχόλια σου αλλά το σημερινό το βρήκα καθ όλα τέλειο
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπικοινώνησες με τους στίχους μου και εμβάνθυνες στην ουσία των λόγων μου
Σε ευχαριστώ καλή μου φίλη και κρατώ τις σκέψεις σου σαν φυλακτό πολύτιμο
φιλιά πολλά
Μαρία μου χαίρομαι πολύ που σε ξαναβρίσκω εδώ και βέβαια ο κόσμος ξαναχτίζεται όταν το θελήσουμε αρκεί τα δομικά υλικά που θα χρησιμοποιήσουμε και ο μόχθος που θα βάλουμε να διαθέτουν ποιοτική και ανθρώπινη χροιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ πολύ και σε φιλώ
Μελίνα μου τι σπουδαίο και τι περιεκτικότατο αλήθεια το σχόλιο σου!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατέχεις και διαχειρίζεσαι με απίστευτη ευκολία και ποιότητα το λόγο και αυτό το επικροτώ από καρδιάς
"Υψηλού ιξώδους ο λόγος σου Ελένη μου" απίστευτα όμορφο και για να πω την αλήθεια ανέτρεξα στο λεξικό για τη λέξη ιξώδες
Χαίρομαι τη καλλιέργεια σου και βέβαια νοιώθω περήφανη να με κρίνουν άνθρωποι σαν εσένα
Μαγεμένη σε φιλώ
"Από την αρχή τού κόσμου οι δύτες τής σκέψης επιστρέφουν στην επιφάνεια με τα μάτια γεμάτα αίμα"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικά υπέροχη και βαθυστόχαστη σκέψη ασάλευτε τιμονιέρη μου (δεν ξέρω αν πράγματι δικαιώνεται η παραπάνω ρήση με το γραπτό μου...εγώ πάντως το κρατώ γιατί πολύ μου άρεσε)
Κοινωνώ με τα λόγια σου και με τροφοδοτούν με υψηλά νοήματα γι αυτό σε και ευχαριστώ πάρα πολύ
φιλιά
akrat χαίρομαι πολύ που βρίσκεσαι εδώ μια παρατήρηση θα κάνω μόνο και μη με παρεξηγήσεις δεν μου αρέσει καθόλου ο πληθυντικός κι αν θέλεις κι εσύ ας τον αποφύγουμε ας γίνουμε πιο φιλικοί και πιο γνήσιοι
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι αν οι στίχοι μου σου άρεσαν άλλωστε είσαι κοινωνικά και ανθρωπιστικά πολύ ευαίσθητος και ίσως σε αυτούς βρήκες κάποια δικαίωση και αποδοχή
Να είσαι καλά και καλή βδομάδα κι από εμένα
φιλί
Στην δεύτερη πράξη
ΑπάντησηΔιαγραφήόλα τ' αγάλματα
αποκτούν Ψυχή...
τότε
θα χρειαστεί "πολύ" ποίημα
για να σωθούν οι μελλοθάνατοι!....
"Το κώνειο του φιλοσόφου μαργωμένο στη σκιά "
Φιλί................
Κάκια μου τα αγάλματα και οι μελλοθάνατοι αποκτούν ψυχή
ΑπάντησηΔιαγραφήόταν καθαγιάζονται
στις παλλόμενες κοίτες
ενός ποταμού ιερού κι αυτός ο ποταμός δεν είναι άλλος παρά αυτός της ποιητικής τέχνης...εκεί όλα ψηλώνουν
θυσιάζονται σιωπούν και εκρήγνυται
όλα μετουσιώνονται στον υπέρτατο λόγο
Καλό βράδυ να έχεις
Ασυνήθιστα αγριο αυτο το ποιημα
ΑπάντησηΔιαγραφήμου θύμισε αυτο εδω
Mussorgsky - Night On Bald Mountain
-
Με σπάρτο εαρινό τάχτηκα
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα τυλίξω τα αψηλάφητα εδάφια της καρδιάς...
Να διασχίσεις το οροπέδιο της μελαγχολίας
Βούρκοι και σκίνα χλομά
Σε περικλείουν
Εκεί που κάποτε μοσχοβόλαγε
Η μέντα και η υγρή τύρφη...
είναι η αλήθεια πως με κάθε ανάγνωση οι πυκνές φυλλωσιές της ποίησής σου μου ανοίγονται με διαφορετικό τρόπο, οι λέξεις γίνονται πιο οικείες αλλά το εσωτερικό τους φως παραμένει μια απρόσιτη μαρμαρυγή... και τούτο είναι το ιδιότυπο της γραφής σου Ελένη... απαιτεί από τον αναγνώστη όλη του την ετοιμότητα όμως, τελικά, τον ανταμείβει με δώρα απρόσμενα...
ακόμη και τυφλός να ήταν κάποιος, αν άγγιζε με το χέρι του την οθόνη, οι λέξεις θα του μιλούσαν, θα του φώναζαν, θα τον ηλέκτριζαν...
να'σαι πάντα καλά προικισμένη αδελφή μου... καμαρώνω για σένα...
Υπέροχο το κομμάτι Βελουδένιε
ΑπάντησηΔιαγραφήσαν το ξέσπασμα του κύματος
σε βράχο τραχύ
Όντως ταιριάζει και δένει με το γραπτό έχει μια αγριάδα όπως ανέφερες
Σε ευχαριστώ πολύ
φιλιά πολλά
"ακόμη και τυφλός να ήταν κάποιος, αν άγγιζε με το χέρι του την οθόνη, οι λέξεις θα του μιλούσαν, θα του φώναζαν, θα τον ηλέκτριζαν..."
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό φίλε Νημερτή με αιχμαλώτισε..με την αφή και με τη τόλμη διαβάζουμε και γνωρίζουμε νομίζω τις πιο αρχέγονες έννοιες απαρχής κόσμου
Είναι το πρώτο μέσο γνώσης του ανθρώπου άλλωστε
Σαν ξεχωριστός άνθρωπος που είσαι ένας πραγματικός σύγχρονός στοχαστής τα λόγια σου για μένα αποκτούν μεγάλη βαρύτητα και σου είμαι ευγνώμων
φιλιά πολλά αδερφέ μου
Τι να πει κανείς για τη γραφή σου φίλη μου; Λυρισμός, εικόνες και συναισθηματα, ολα ντυμένα με τις κατάλληλες λέξεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε φιλω!!
Περήφανη μανιάτισσα σε ευχαριστώ για το πέρασμα σου πανάκριβα τα λόγια σου
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι με τιμούν
φιλιά πολλά
Ελένη,χαίρομαι που βρεθήκαμε!Εδώ γράφονται δυνατά ποιήματα!Καλό βράδυ!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλώς ήρθες Όλγα μου
ΑπάντησηΔιαγραφήοι χαιρετισμοί σου
στο κατώφλι μου δυνατοί
Σε ευχαριστώ
φιλί
διεικδικείς το άπειρο της φυγής
ΑπάντησηΔιαγραφήαποκαθηλώνεις φόβους
παραλύουν τα ντουβάρια
πετάς!
είσαι υπέροχη!
Ευαγγελία μου τα λόγια σου
ΑπάντησηΔιαγραφήμε συγκίνησαν πολύ
τα κρατώ σε κρύπτη μυστική
της καρδιάς
πολλά φιλιά