Ανεμίζαμε σημαίες μέσα στην νύχτα
Για που τραβούσαμε δεν ξέραμε...
Όρθιοι κι ωραίοι ωσάν ραψωδοί πηγαίναμε μπροστά
Στην χθόνια γητειά του θανάτου ταγμένοι!
-Μεστοί και ροδοδάχτυλοι
Προλειάναμε άστρινα κύμβαλα
Στο γιορτάσι του πένθους-
Μαγεμένα άνθη κι επιτάφια κρίνα λευκά
Σκέπαζαν τον οίνο που κοινωνούσαμε
-Εύπλοια μάτια οι αποστάσεις του ουρανού-
Γυμνοί κι αναμάρτητοι ιερείς
Υφαίναμε το εξάκλωνο πέπλο της ερωμένης νύχτας
Υπερασπιστές πάντα των χαμένων θρόνων
Διώκτες αδίστακτοι του αχώρητου οίκτου
Τιμητές και πορθητές της παρθενικής πορφύρας
Φλογισμένοι από τη φενάκη της πλάνης μας
Κραδαίναμε τον αρμυρό ιστό της λήθης
Σε δάκτυλα που ψηλάφιζαν την αμυχή της ψυχής
Προχωρούσαμε με βήματα αδρά
Στα παλίμψηστα εδάφια των χρησμών
Με στάχτη και φως
Έραναν τα ρούχα μας οι μύστες
Κάλυπταν τη γηραιά εσθήτα των βωμών μας
Με δάκρυα από τη κολυμπήθρα των ναών
Στάχτη και φλόγες πυρές
Πάνω σε ηφαίστεια σκοτεινά που βρυχούνταν
Σαν νεογέννητα αγρίμια δάσους ολόδροσου
Κραυγές οργιαστικές των Βακχών
Σκυτάλη του έρωτα πασίχαρη
Στυλωμένα πέλματα λαβωμένου ελαφιού
Κανένας δεν ομονοούσε στην βιάση μας
Απρόσμενοι μείναμε και μόνοι στη λατρεία των παρίων!
Φευγιό στον ασίγαστο παλμό των νεκρών εφήβων
Χαράσσαμε νέες πορείες στο σκότος της ενδοχώρας
Επηρμένοι απ το μέγα ύψος της δρυός
Οιστρηλατούσε ο νους ημισελήνους πόθους
Σταλμένους σιωπηλά στα οικητήρια της άμπωτης
Γρήγορα υποστείλαμε τις σημαίες μας
Λάβαρα σκισμένα παλμογράφοι της θλίψης
Φτάσαμε αργά μεθυσμένοι από τα οράματα μας
Στο φυλάκιο στα πρανή της Αχερουσίας
Άτμητος ψυχοπομπός ο οίκτος
Φορούσε του αρχάγγελου την όψη
Τι και για ποιόν;
Λίθινες οι μάσκες του ταγού χειμώνα
Απέτρεπαν τα σκιώδη πνεύματα του ποταμού
Μοιραίες πορείες στα αργιλώδη πετρώματα της αλισφακιάς
Συρρίκνωναν τη γλυκόπνοη ανάσα της ζωής
(Πως να κυριαρχήσεις στο αβέβαιο βήμα του οίκτου;)
Εύπλοια μάτια οι αποστάσεις του ουρανού
Μας καρτερούσαν
Ανεμίζαμε σημαίες μέσα στην νύχτα
Για που τραβούσαμε δεν ξέραμε...
Όρθιοι κι ωραίοι ωσάν ραψωδοί πηγαίναμε μπροστά
Στην χθόνια γητειά του θανάτου ταγμένοι!
Να πηγαίνουμε μόνο μας αξίζει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι ας μη ξέρουμε κατά πού...
Με τα λάβαρα πότε υψωμένα, πότε μεσίστια και πότε σε υποστολή...
Φτάνει να πηγαίνουμε με το βλέμμα στηλωμένο στον ορίζοντα...
Θάνατος δεν υπάρχει για τους ταγμένους στον ιερό σκοπό τού ταξιδιού... Κι αν φτάσουμε μια μέρα κατάκοποι, σκονισμένοι και ωραίοι, εκεί, στο πέρασμα, δεν θα το δαβούμε για να τελειώσει κάτι μα για να ξεκινήσουν όλα από την αρχή...
Το συναίσθημα τού οίκτου πρέπει μόνο στους αταξίδευτους... Αυτούς που μένουν στην απέναντι όχθη παρατηρώντας με λαχτάρα την πτήση των άλλων μα δεν τολμούν ποτέ να ανοίξουν τα φτερά τους...
Όταν αποφασίζεις εσύ (και μερικοί ακόμα ταξιδευτές που θαυμάζω) να γράψεις είναι που σκέφτομαι εγώ να το γυρίσω στην... ξυλογλυπτική :-)
Θαυμαστικό φιλί...
Θαυμάζω το κέντημά σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά!
όντως κέντημα όπως λέει ο άνωθεν
ΑπάντησηΔιαγραφήκέντημα ολκής..
Ασάλευτε τιμονιέρη
ΑπάντησηΔιαγραφήπροχωράμε πάντα μπροστά
στο δρόμο της δικαίωσης των ονείρων μας
με μόνο συνοδοιπόρο
του νου την έγερση
Σε φιλώ
Στρατή σε ευχαριστώ πολύ
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις πόσο πολύ εκτιμώ
την γνώμη σου
φιλιά πολλά
akrat σε ευχαριστώ πολύ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜου αρέσει η σελίδα σου
και τη παρακολουθώ
φιλιά πολλά
οι λέξεις γενούν εικόνες. οι εικόνες συναισθήματα. τα συναισθήματα κατακλύζουν κάθε κουτάκι του νου και της καρδιάς...
ΑπάντησηΔιαγραφήμόνο από καρδιάς τολμώ να σε διαβάζω και να σε νοώ...
Βίκυ μου με τη καρδιά
ΑπάντησηΔιαγραφήπροσεγγίζουμε οτιδήποτε
αληθινό και απτό στις αισθήσεις
φιλί
Βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε για που τραβάμε..
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ γνώση μας κατοικεί. ΌΠως και Σένα Σε κατοικεί η Ποίηση!
Εξαιρετικό!
Ευαγγελία σε ευχαριστώ
ΑπάντησηΔιαγραφήγια τα θερμά σου λόγια
Είμαι υπόχρεη
φιλιά πολλά
Καναρινένια το σχόλιο σου
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό λάθος έχει μπει σε άλλη
ανάρτηση και συγκεκριμένα
στο ποίημα "δοξαστικό"
Συμμερίζομαι τις απόψεις σου
περνάω μια φάση ενδοσκόπισης
με κάποιες υπαρξιακές αναζητήσεις
που με ταλανίζουν
και αυτό αποτυπώνεται στα γραπτά μου
φιλιά πολλά