Τρίτη 25 Σεπτεμβρίου 2012

Το αβέβαιο του οίκτου


Ανεμίζαμε σημαίες μέσα στην νύχτα
Για που τραβούσαμε δεν ξέραμε...
Όρθιοι κι ωραίοι ωσάν ραψωδοί πηγαίναμε μπροστά
Στην χθόνια γητειά του θανάτου ταγμένοι!
-Μεστοί και ροδοδάχτυλοι
Προλειάναμε άστρινα κύμβαλα
Στο γιορτάσι του πένθους-
Μαγεμένα άνθη κι επιτάφια κρίνα λευκά
Σκέπαζαν τον οίνο που κοινωνούσαμε
-Εύπλοια μάτια οι αποστάσεις του ουρανού-

Γυμνοί κι αναμάρτητοι ιερείς
Υφαίναμε το εξάκλωνο πέπλο της ερωμένης νύχτας
Υπερασπιστές πάντα των χαμένων θρόνων
Διώκτες αδίστακτοι του αχώρητου οίκτου
Τιμητές και πορθητές της παρθενικής πορφύρας
Φλογισμένοι από τη φενάκη της πλάνης μας
Κραδαίναμε τον αρμυρό ιστό της λήθης
Σε δάκτυλα που ψηλάφιζαν την αμυχή της ψυχής

Προχωρούσαμε με βήματα αδρά
Στα παλίμψηστα εδάφια των χρησμών
Με στάχτη και φως
Έραναν τα ρούχα μας οι μύστες
Κάλυπταν τη γηραιά εσθήτα των βωμών μας
Με δάκρυα από τη κολυμπήθρα των ναών
Στάχτη και φλόγες πυρές
Πάνω σε ηφαίστεια σκοτεινά που βρυχούνταν
Σαν νεογέννητα αγρίμια δάσους ολόδροσου
Κραυγές οργιαστικές των Βακχών
Σκυτάλη του έρωτα πασίχαρη
Στυλωμένα πέλματα λαβωμένου ελαφιού

Κανένας δεν ομονοούσε στην βιάση μας
Απρόσμενοι μείναμε και μόνοι στη λατρεία των παρίων!
Φευγιό στον ασίγαστο παλμό των νεκρών εφήβων
Χαράσσαμε νέες πορείες στο σκότος της ενδοχώρας
Επηρμένοι απ το μέγα ύψος της δρυός
Οιστρηλατούσε ο νους ημισελήνους πόθους
Σταλμένους σιωπηλά  στα οικητήρια της άμπωτης

Γρήγορα υποστείλαμε τις σημαίες μας
Λάβαρα σκισμένα παλμογράφοι της θλίψης
Φτάσαμε αργά μεθυσμένοι από τα οράματα μας
Στο φυλάκιο στα πρανή της Αχερουσίας
Άτμητος ψυχοπομπός ο οίκτος
Φορούσε του αρχάγγελου την όψη
Τι και για ποιόν;

Λίθινες οι μάσκες του ταγού χειμώνα
Απέτρεπαν τα σκιώδη πνεύματα του ποταμού
Μοιραίες πορείες στα αργιλώδη πετρώματα της αλισφακιάς
Συρρίκνωναν τη γλυκόπνοη ανάσα της ζωής
(Πως να κυριαρχήσεις στο αβέβαιο βήμα του οίκτου;)
Εύπλοια μάτια οι αποστάσεις του ουρανού
Μας καρτερούσαν
Ανεμίζαμε σημαίες μέσα στην νύχτα
Για που τραβούσαμε δεν ξέραμε...
Όρθιοι κι ωραίοι ωσάν ραψωδοί πηγαίναμε μπροστά
Στην χθόνια γητειά του θανάτου ταγμένοι!

11 σχόλια:

  1. Να πηγαίνουμε μόνο μας αξίζει...
    Κι ας μη ξέρουμε κατά πού...
    Με τα λάβαρα πότε υψωμένα, πότε μεσίστια και πότε σε υποστολή...
    Φτάνει να πηγαίνουμε με το βλέμμα στηλωμένο στον ορίζοντα...

    Θάνατος δεν υπάρχει για τους ταγμένους στον ιερό σκοπό τού ταξιδιού... Κι αν φτάσουμε μια μέρα κατάκοποι, σκονισμένοι και ωραίοι, εκεί, στο πέρασμα, δεν θα το δαβούμε για να τελειώσει κάτι μα για να ξεκινήσουν όλα από την αρχή...

    Το συναίσθημα τού οίκτου πρέπει μόνο στους αταξίδευτους... Αυτούς που μένουν στην απέναντι όχθη παρατηρώντας με λαχτάρα την πτήση των άλλων μα δεν τολμούν ποτέ να ανοίξουν τα φτερά τους...

    Όταν αποφασίζεις εσύ (και μερικοί ακόμα ταξιδευτές που θαυμάζω) να γράψεις είναι που σκέφτομαι εγώ να το γυρίσω στην... ξυλογλυπτική :-)

    Θαυμαστικό φιλί...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. όντως κέντημα όπως λέει ο άνωθεν

    κέντημα ολκής..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ασάλευτε τιμονιέρη
    προχωράμε πάντα μπροστά
    στο δρόμο της δικαίωσης των ονείρων μας
    με μόνο συνοδοιπόρο
    του νου την έγερση
    Σε φιλώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Στρατή σε ευχαριστώ πολύ
    Ξέρεις πόσο πολύ εκτιμώ
    την γνώμη σου
    φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. akrat σε ευχαριστώ πολύ
    Μου αρέσει η σελίδα σου
    και τη παρακολουθώ
    φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. οι λέξεις γενούν εικόνες. οι εικόνες συναισθήματα. τα συναισθήματα κατακλύζουν κάθε κουτάκι του νου και της καρδιάς...
    μόνο από καρδιάς τολμώ να σε διαβάζω και να σε νοώ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Βίκυ μου με τη καρδιά
    προσεγγίζουμε οτιδήποτε
    αληθινό και απτό στις αισθήσεις
    φιλί

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Βαθιά μέσα μας γνωρίζουμε για που τραβάμε..
    Η γνώση μας κατοικεί. ΌΠως και Σένα Σε κατοικεί η Ποίηση!

    Εξαιρετικό!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ευαγγελία σε ευχαριστώ
    για τα θερμά σου λόγια
    Είμαι υπόχρεη
    φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Καναρινένια το σχόλιο σου
    από λάθος έχει μπει σε άλλη
    ανάρτηση και συγκεκριμένα
    στο ποίημα "δοξαστικό"
    Συμμερίζομαι τις απόψεις σου
    περνάω μια φάση ενδοσκόπισης
    με κάποιες υπαρξιακές αναζητήσεις
    που με ταλανίζουν
    και αυτό αποτυπώνεται στα γραπτά μου
    φιλιά πολλά

    ΑπάντησηΔιαγραφή