Η ακρόπολη της πέτρας

 Nikki

Το σκηνικό του τοπίου γύρω άλλαζε διαρκώς. Η σκληροτράχηλη μήτρα της γης έκοβε την ανάσα όσο προχωρούσαμε προς τον τελικό προορισμό

Κυρίαρχος παντού ο ήλιος η αρμύρα και η πέτρα και που και που λιγνα δεντράκια, αγκάθια και αφανωτοι θάμνοι. Χαμηλές ελιές, συκιές, γκορτσιες και φραγκοσυκιες  κάλυπταν αναρια το τοπίο 

Οι ελιές με τον ψιλό σαν ράμφος σπουργιτιου καρπό έδιναν αγώνα  να πάρουν ένα μέρισμα από το χώμα. Ο καρπός τους έβγαζε ένα θεϊκό λάδι

Κάθε του σταγόνα και μια μικρή κεχριμπαρένια χάντρα.

Μετά από μια ανοιχτή στροφή βρεθήκαμε μπροστά στην παντοκρατορία της πέτρας. Διπατοι και τριπατοι πύργοι σφιχτά δεμένοι μεταξύ σαν τα παιδιά που παίζουν την μέλισσα έκαναν ντεμπούτο μπροστά μας.

Ήταν η Βάθεια με τα οχυρωματικά πυργόσπιτα και τα χαλάσματα. Στενά παράθυρα σαν πολεμίστρες είχαν αντέξει επιδρομές κουρσάρων. Η καρδιά αντλούσε αίμα για να αντέξει το δέος που προκαλούσε το σκηνικό. Ατίθασα σκυλάκια καθώς και φτέρες φύτρωναν στις ρωγμές των χαλασματων δίνοντας ένα σάλπισμα ζωής στην αδηφάγα εγκατάλειψη τους. 

Ωδικά πουλιά 

φιλόξενη η ελιά 

κρισαρει το φως.