Η γλώσσα των γερόντων

Όλα τα μονοπάτια οδηγούσαν

στον ουρανό. 

Μοναδικός ο δρόμος αυτός

σαν του έρωτα το μοναδικό πετράδι

που κρατούσαμε στα χέρια μας

από παιδιά ακόμα στους αχυρώνες. 

Μπαίναμε στα σύννεφα και

τα βουρτσίζαμε με τα δάχτυλα

όμορφα να δείχνουν. 

Περνούσαμε καλά κι άνετα

μες στη μαλακωσιά τους, βγάζαμε

τα άρβυλα ξελαφρώναμε. 

Μαζί μας είχαμε φέρει ενδύματα

πορφυρά και ντύναμε  τα σύννεφα 

απ' άκρη σ' άκρη, έφευγαν οι ώρες

γρήγορα κι έφτανε να αποσώνει 

το φως της μέρας και να συντρίβεται

πέρα στα βουνά. 

Το δειλινό σφάδαζε δίπλα

στα ερωτευμένα ζευγάρια με το

ξυραφάκι του πόθου να τους ματώνει 

τα χείλη. 

Γεμίζαμε αίματα και κάτι μεγάλα

θεόρατα σκυλιά μας έπαιρναν 

τότε στο τρέξιμο. 

Γάβγιζαν κι από το στόμα τους

έτρεχε ασημένιο το σάλιο τους. 

Μας έφταναν, βορά οι σάρκες μας

στα δόντια τους γίνονταν. 

Έπεφτε πυκνό το αίμα μας κι επέπλεε

πάνω στους καθρέφτες των σύννεφων

τρομάζαμε. 

Τα σκυλιά υποχωρούσαν κι εμείς

γιορτάζαμε την ελευθερία μας δίπλα

στα μποστάνια με τα καρπούζια. 

Κόβαμε στα τέσσερα ένα από αυτά

και γευματίζαμε. 

Με πρησμένες κοιλιές γιορτάζαμε

τα επινίκια και σε διπλούς

μπαίναμε χορούς. 

Κοντά μας οι γέροντες ενθουσιώδεις

μας χειροκροτούσαν, γαληνεύαμε. 

Μας μιλούσαν αινιγματικά δεν

τους καταλαβαίναμε κι αυτοί 

με το στόμα ανοιγμένο ως απάνω

γελούσαν δυνατά. 

Σταματούσαμε το χορό και τους

περνάμε στο κατόπι, τους φτάναμε

δεν μας εξηγούσαν. 

Έμπαιναν στις συννεφοσπηλιές 

κλειδώνονταν και παρέδιδαν τα

κλειδιά στους αγγέλους. 

Εμείς χωρίς κλειδιά δεν είχαμε

άλλο δρόμο να πάρουμε παρά 

αυτόν του γυρισμού. 

Με λαβωμένα τα πόδια φτάναμε

σπίτια μας. 

Οι κυράδες μας όλο απορία

μας ρωτούσαν τι πάθαμε. 

Δεν απαντούσαμε οι γέροντες

μας είχαν πάρει και τη φωνή. 

Πλενόμασταν και πέφταμε στα

κρεβάτια σχεδιάζοντας νέα ταξίδια. 

Ο νους μας ήταν στους γέροντες, 

στη μυστική τους γλώσσα κι εμείς

απελπισμένα ψάχναμε τρόπους 

για το πως θα τους δελεάσουμε 

να μας δεχτούν πάλι πίσω με

μια αρμαθιά κλειδιά στα χέρια.