Ανάφλεξη

Με τα καλαμποκόφυλλα οι

γιαγιάδες μας γέμιζαν στρώματα,

παπλώματα και μαξιλάρια.

Ζεσταίνονταν τα σώματα με αυτά. 

Ξεκουράζονταν τα κορμιά.

Χτυπούσαν δυνατά οι καρδιές 

σαν έμπαιναν στου έρωτα 

τον αέναο στροβιλισμό. 

Χριτς χρατς τα καλαμποκόφυλλα

να θορυβούν άγρια τίς νύχτες. 

Οϊμέ οι γειτονιές να απαντάνε. 

Όμορφα χρόνια με αθώα ακόμα 

τα χαμόγελα καί χωρίς πολλές 

αιτιάσεις οι αγκαλιές. 

Τώρα τα καλαμποκόφυλλα τα καίνε 

στα χαντάκια δίπλα στους κήπους. 

Μεγάλες οι φλόγες που ανεβαίνουν,

ίσαμε δυο μέτρα περίπου, τα φίδια και

τις σαύρες να φοβίζουν και τα παιδιά 

να τα κάνουν να λακίζουν. 

Αν έχεις μάτια εσωτερικά

θα διακρίνεις ανάμεσα στις φλόγες 

κάτι μεγάλα χέρια με δαγκάνες 

αντί για δάκτυλα να προσπαθούν 

να περισώσουν κάτι από το ανέφικτο. 

Είναι οι ψυχές που κατεβαίνουν 

κι έρχονται εδώ λαχταρώντας λίγη 

ζεστασιά κι ανάπαυση. 

Στους ουρανούς που ζουν 

έχει πολλή ψύχρα και από μόνα 

τους τα σεντόνια των σύννεφων 

δεν τους φτάνουν, κρυώνουν και

τουρτουρίζουν όλες τις εποχές. 

Επιπλέον τα σώματα τους υποφέρουν,

καθώς δεν αναπαύονται καλά έτσι 

που κοιμούνται στις κακοτράχαλες 

βουνοκορφές πλάι στις αποικίες 

του τσαγιού, πονούν οι αρθρώσεις 

τους κάθε που κατεβαίνουν τις 

σκάλες για να έρθουν ως εδώ. 

Συμπόνεσε τους κι άσε στην άκρια 

κάποια ξερά φύλλα, στρωσίδια για 

να φτιάξουν. 

Αυτοί θα σε ευγνωμονούν και

δάκρυα θα χύνουν που στη συνέχεια 

βροχές θα γίνονται, τα χωράφια 

όπως παλιά να καρπίζουν μαζί με 

τα αθώα χαμόγελα και τις χωρίς 

πολλές αιτιάσεις αγκαλιές.