Είσαι ο πολικός μου πλανήτης
Εκείνος που άνθρωποι
Μαργωμένοι απ την τρέλα
Με λευκά σαντάλια
Και μπόλκες ντρίλινες
Τον κατοίκησαν προ αιώνων!
Χάνω τους ήχους
Και μου αντιγυρίζεις
Υγρό το σώμα της θάλασσας
Αν και ήξερες πόσο φοβάμαι
Τις χαλκόχρωμες του βυθού φυσαλίδες!
Είσαι το εκατόχρονο πλατάνι
Με τη νερομάνα στο πλάι
Ίσκιο δεν χόρτασα
Μόνο γουλιά - γουλιά ήπια
Το απόσταγμα του ήλιου
Κέρασμα πρώτο των φιλιών σου!
Εξαγνίζω των ματιών σου
Τη σκοτεινή λεπίδα
Εκείνη που σε λωρίδες
Έκοψε τη κόκκινη χλόη
Που μάρτυρες της λήθης την περπάτησαν!
Είσαι η φλαμουριά και το πεύκο
Που πάνω τους σκάλισαν
Με μαυριτάνικο στιλέτο
Ξόρκια και μαγγανείες
Ξεχασμένες
Δαίμονες που με σκληρότητα στο τέλος αποποιήθηκαν!
Σχηματίζω το σήμα της Νίκης
Ηττημένη ναυαρχίδα
Ανέμους στα στενά ναυτολογώ
Τραγουδώντας Θούριους
Που πεσόντες συνέγραψαν
Σε παλίμψηστο κιτάπι πειρατικό!
Είσαι το ασημένιο κουμπί
Στη κουμπότρυπα του πεθαμένου
Που ξέπλεκες κορασίδες
Τον ξαγρυπνούν
Με του γάμου τον στέφανο στα χέρια!
Κραδαίνω σφιχτά
Τον κομμένο φλοιό της ελάτης
Και βαθιά τα χνάρια μου περνώ
Στου ρετσινιού
Το πανάρχαιο κεχριμπάρι
Στίγμα διάστικτο σε στέρνο αυλακωτό!
Είσαι ο διακεκομμένος
Κελαηδισμός του κούκου
Στο πυκνόριζο δάσος
Την ώρα που η Άνοιξη
Νεκροφιλά με μύρα στα χείλη
Τα πέτρινα μέλη της ελαφίνας!
Τοξεύω την φωλιά
Του Αετού
Να προσαρτήσω
Το ακοίμητο βλέμμα
Έμβλημα να το βάλω
Σε εκστρατείας παντιέρα!
Είσαι το σήμαντρο
Στην πέτρινη κιβωτό μου
Ρυθμικά χτυπάς το σφυρί
Στου όρθρου τις ώρες
Μη διαβεί πετούμενο
Άγρυπνο τις συμπληγάδες μου!
Εφορμώ στο σκοτεινό σου σύμπαν
Σαν μετεωρίτης
Καίγοντας το μαύρο
Σιγκούνι της νύχτας
Που με αυτό πένθιμα ένδυσες
Ολοφυρόμενος
Την γύμνια του Έρωτα σου!
Είσαι η οπή
Στο πέταλο του αλόγου
Που σπινθήρες πέταξε
Κύκλιες ταλαντώσεις
Του μηδενός
Σε ταξίδι αναχωρητικό
Πλάι στα κοιμητήρια!
Πορεύομαι σε ξερή κοίτη
Ιστορικών ποταμών
Εκτοξεύοντας βότσαλα
Στις καμάρες των γεφυριών
Που τάφος έγιναν
Στα κορίτσια με το χαράκι στο μέτωπο!
Είσαι ο πολικός μου πλανήτης
Εκείνος που άνθρωποι
Μαργωμένοι απ την τρέλα
Με λευκά σαντάλια
Και μπόλκες ντρίλινες
Τον κατοίκησαν προ αιώνων!
Δημοσιεύτηκε στο διαδικτυακό περιοδικό λογοτεχνίας
"Ποίηση και λογοτεχνία"http://poihsh-logotexnia.blogspot.gr/2013/10/blog-post_4237.html
Έρχομαι γιατί είναι δροσερή η σκιά των κήπων σου και ωραία τα χοϊκά σου λουλούδια.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκύβω να πιω απ' την πηγή και ο έρωτας που κρύβεις πίσω από όλα τα πράγματα με κυριεύει..
φιλί..
Τοξεύω την φωλιά
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου Αετού
Να προσαρτήσω
Το ακοίμητο βλέμμα
Έμβλημα να το βάλω
Σε εκστρατείας παντιέρα!
Σου πηγαίνουν τα ύψη....τα όποια ύψη
Γιώργος...ένας φίλος
Είσαι το ασημένιο κουμπί
ΑπάντησηΔιαγραφήΣτη κουμπότρυπα του πεθαμένου
Που ξέπλεκες κορασίδες
Τον ξαγρυπνούν
Με του γάμου το στέφανο στα χέρια!
Η ζωή πάντα αντάμα με τον θάνατο
προχωρά...εκείνο που της δίνει μια άλλη διάσταση αναμφισβήτητα είναι ο έρωτας που τόσο χοϊκά περιέγραψες
Δανάη
Από σήμερα θα προσπαθώ ν’ακολουθώ,
ΑπάντησηΔιαγραφήτις κεχριμπαρένιες σταγόνες
που αφήνεις στο πέρασμά σου..
Καλώς σε βρήκα!
Καθε φορα που σε διαβαζω,
ΑπάντησηΔιαγραφήοι λεξεις σου
ομορφαινουν περισσοτερο
το καλοκαιρι μου....
Στρατή μου σε ευχαριστώ πολύ
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίσαι κυρίαρχος και διαφεντεύεις το χώρο της ποίησης γι αυτό και τα λόγια σου αποκτούν πολλαπλό βάρος
φιλί
Γιώργο μου όντως θαμπώνομαι από τα ύψη και τις κορυφές...τις θεωρώ σαν
ΑπάντησηΔιαγραφήιστορικές πυραμίδες του κόσμου και του πνεύματος
φιλί
Δανάη μου πράγματι μέσα σε ένα αέναο δίπολο ζούμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλί
Καλέ μου Ανταίε χάρηκα που βρίσκεσαι εδώ....ένα πολύ θερμό καλωσόρισες
ΑπάντησηΔιαγραφήΤυγχάνει να αγαπάω το ιστολόγιο σου και χαίρομαι να τα λέμε!!!
φιλί
Velvet σε ευχαριστώ πολύ
ΑπάντησηΔιαγραφήΝιώθω πολύ χαρούμενη αν ομορφαίνω τις μέρες σου και ειδικά αυτές του Θέρους
φιλί
Είσαι η φλαμουριά και το πεύκο
ΑπάντησηΔιαγραφήΠου πάνω τους σκάλισαν
Με μαυριτάνικο στιλέτο
Ξόρκια και μαγγανείες
Ξεχασμένες
Δαίμονες που με σκληρότητα τις αποποιήθηκαν!
Τέτοια είναι η γητειά του Έρωτα
που ακόμα και οι δαίμονες την αποποιούνται
Συνταγμένη του ονείρου
Όνειρό μου συμφωνώ απόλυτα
ΑπάντησηΔιαγραφήφιλί βαπτισμένο σε πέλαγο ανοικτό
Ειναι αυτη η συνομωτικη σχεση των καιρων...μια αγαπη που υπηρχε πολυ πριν την συναντηση..οταν το μελλουμενο εγραφε την ιστορια τού "μαζι".
ΑπάντησηΔιαγραφήΚι αν ειναι εκεινος(-η)ολα αυτα τα λυρικα ομορφα,τα απολυτα αποκρυφα των αισθησεων,γιατι ο κοσμος να κλαιει?
Γιατι να μην μπορει να μεινει αιωνια μια σχεση που στομα συλλαμβανει και ομολογει ανομολογητες ομορφιες και ξαφνιασματα που και το ιδιο το αντικειμενο του ποθου ειχε παραμελησει και παραπεταξει απο μεσα του?
Εκεινος που ομολογει μπορει να πραξει κιολας... κι ομως τελικα το "μαζι" ποτε δεν πραγματοποιειται.
Νιωθω εντομο κλεισμενο στο ρετσινι του πευκου σαν σπανιο κεχριμπαρι σε βιτρινα του χρονου.
Χαμογελο και καλησπερες.
:)
Νιωθω εντομο κλεισμενο στο ρετσινι του πευκου σαν σπανιο κεχριμπαρι σε βιτρινα του χρονου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ άγριο μου μέλι κι εγώ νιώθω μια αμελητέα κηλίδα στον πανανθρώπινο έρωτα
πολλά φιλιά σε κουτάκια αμπαλαρισμένα με ροδόφυλλα
Τι έγραψες πάλι... Αδυνατώ να σχολιάσω... Ό,τι και να γράψω μου μοιάζει φτωχό μπροστά στην τόση ομορφιά του λόγου σου...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑφήνω απλά ένα φιλί...
Καπετάνιε μου σε ευχαριστώ πολύ
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα σχόλια σου πάντα τα ξεχωρίζω
ελεύθερα θέλω να αποτυπώνεις το λόγο σου...σαν δαμαστής του κύματος που είσαι!!!
φιλί θερμό όπως οι μέρες που ζούμε