Οι βεντάλιες των μαγισσών

Θα έρθει κάποτε η άνοιξη στην πλάση 

το χαμόγελο να στεριώσει στα χείλη των παιδιών.

Μην θαρρείς πως θα είναι παιδούλα με ξέσκεπο 

κεφάλι, φανταχτερό φόρεμα, κόκκινα σαν φράουλα χείλη 

και ολόξανθα μαλλιά. 

Αντιθέτως μεσόκοπη θα είναι με σκληρά απ' την δούλεψη 

χέρια και μπράτσα όλο μυς απ' το χειρισμό 

της σαΐτας και της στρόφιγγας της πέτρινης αυλής.

Στο κεφάλι θα φορά καπέλο από εφημερίδα καλοτσακισμένη

σαν κι αυτό που φορούν οι εργάτες όταν γυρίζουν τον τροχό.

.Αποσταμένη από τα πένθη, τα αντίο και τους αποχωρισμούς  

μαντήλια στο κεφάλι ή στο χέρι της διόλου δεν θα δεις να φέρει.

Η αρχέγονη μου άνοιξη φυγάδεψε σε καρυδένια σεντούκια

τα καλούδια και τα μεταξωτά της φουλάρια. 

Στα μαντήλια συνήθειο τώρα το έχει να δένει σπόρους 

μαζεμένους ώρα απογευματινή απ' τους αγρούς 

που συγγενεύουν με τον ήλιο εκεί πέρα στα ξερονήσια 

που κι οι πέτρες μήτρα γυναίκεια χαίρουν να έχουν.

Στα πετρωμένα στήθη της έχει πήξει το γάλα των αδύναμων 

ελαφιών και των αναψοκοκκινισμένων εργατριών.

Έτσι και να κάνεις πως την αγκαλιάζεις όλος ο κόσμος θροφή 

και δύναμη γιομίζει καθώς και θερισμένα στάχυα με τον καρπό 

μεστό και πλούσιο. 

Όργιο καρπό σαν του καναρινιού το ράμφος που παιδεύει 

τις μυλόπετρες κι αλεύρι βγάζει αφράτο σαν τους λαγόνες 

της γης πριν τον οργασμό της με τον επιβήτορα ήλιο. 

Η άνοιξή μου κιούπια με χωνεμένο ασβέστη βαστά στα χέρια.

Παραφυλάει να έρθει η ώρα την βούρτσα να πάρει 

την μάντρα που βγάζει στο ποτάμι να ασπρίσει και τον κορμό 

των κερασιών να απ' τα τρωκτικά να προστατέψει και τις αίγες.

Κραταιά έχει υπομονή, δεν γερνά, το σκουλαρίκι στο αριστερό 

της αυτί κόκκινο έχει ρουμπίνι.

Απ' τις ανταύγειες του μεθά και στο εργαστήρι της μπαίνει 

τα ακριβά να φτιάξει φυλακτά, έτσι που σαν έρθει η ώρα 

να κοκκινίσουν τα μάγουλα των παιδιών και η καμπούρα 

των ιερωμένων πλατύ να γίνει αλώνι, απλόχερα να τα μοιράσει. 

Ο μέγας καρπός να βγει απ' το αρμυρισμένο μαντήλι 

και στη γη να φυτευτεί, χρυσά δεμάτια να δώσει και γεμάτα κασόνια.

Να μην θλίβονται οι ξάγρυπνες μανάδες δίπλα στα παγωμένα βρέφη.

τις γεναριάτικες νύχτες, ήρθε καιρός πια να μην τις

περιγελά ο βαρκάρης ανεμίζοντας τα φαιά του κιτάπια 

σάμπως βεντάλιες μαγισσών στα γκρεμισμένα τους κάστρα.