Ο πλαστουργός

 Με διασταλμένη την κόρη

παρακολουθώ με αγωνία
τις αναπνοές σου.
Κοντανασαίνεις.
Αφοπλιστικά με κοιτάς.
Το οξυγόνο δεν σου φτάνει.
Μπλαβίζει το μικρό σου νύχι.
Το σώμα σου κανάτι που πλάθει
ο αγγειοπλάστης και μισοτελειωμένο
μένει στους αιώνες.
Στους Θεούς των ανέμων
προστρέχω κι αρχαϊκούς
θυμάμαι μύθους.
Καλώ τον Πουνέντε, την Όστρια,
τον Λεβάντε, τον Μαΐστρο.
Δεν εισακούγομαι.
Σε βωμούς μαρμάρινους καταφεύγω
και παχυλά σφάζω αρνιά.
Τα πανιά μου ανοίγω και σαν
τριήρης πολεμική ταξιδεύω
σε πελάγη νέα και σε ποταμούς.

Κοντά σου φτάνω λαχανιασμένη.
Απ' τους ανέμους μου πιάνεσαι
τρέμοντας σύγκορμος.
Αρχίσεις να αναπνέεις.
Η λεπτή φλεβίτσα του λαιμού
σου πάλλεται.
Τα πόδια σου όμοια κουπιά
του Αη Λία αρχίζουν προς
τα βουνά να κινούνται.
Μικρός γίνομαι Θεός και σε
ξαναπλάθω.
Στο σώμα σου ζωή εμφυσώ.
Μια πανσπερμία σου φέρνω
από λέξεις, τα τραγούδια μου
να θυμάσαι κι αγιασμό απ' τους
στίχους να παίρνεις.

Αρχίζεις να ανασαίνεις με
αναπνοή βρέφους.
Τον αέρα με γροθιές χτυπάς.
Σε πλένω, σε ταΐζω, το γάλα
του γαλαξία σου φέρνω.
Πένα σου δίνω στα χέρια
πάνω στου ουρανού την πλάκα
να γράφεις ποιήματα.
Ανοίγεις την παλάμη σου
και με χαιρετάς.
Ωραίος ωσάν τους ερωτιδείς
προτάσσεις τα φτερά σου
κι έρχεσαι μπροστά στην
πόρτα μου.
Χτυπάς το ρόπτρο.
Σου ανοίγω.
Στις μάχες σε πηγαίνω
του σώματος και σε κλίνες
σε κοιμίζω.

Με βάγια στολίζω την κόμη σου.
Πλαστουργός σου γίνομαι και τα
κλειδιά σου φανερώνω
να μην χαθείς στα μεγάλα
πεντάγραμμα των τραγουδιών.
Ανυπόδητος στον κόσμο
μπαίνεις των αιωνίων κι εγώ
μικρός χαρταετός σε ακολουθώ
κατά πόδας με το σκοινί
τεντωμένο σαν το τόξο της
Αρτέμιδος στα βουνά της Θεσσαλίας.