Το αθάνατο νερό

Είναι καιρός τώρα που βαδίζεις 

πάνω σε ένα τεντωμένο σκοινί

σε δυσθεώρητα ύψη δεμένο. 

Πώς και δεν φοβάσαι στο κενό 

μην πέσεις και σπάσει η στάμνα 

που κρατάς στα χέρια σου;

Ή μήπως πάλι πώς και δεν 

νοιάζεσαι μην ακρωτηριαστείς πέφτοντας 

πάνω στην καυτή ανάσα της ασφάλτου

πριν προλάβει κάποιος να σε

συγκρατήσει μέσα σε δίχτυ σφιχτό;

Σε θωρώ και τρέμω.

Τρέχω προς τα εσένα. 

Τα καινούργια φοράω λουστρίνια 

και δοκιμάζω την ισορροπία μου

πάνω στους μίσχους των λουλουδιών. 

Από ψηλά εσύ με παρακολουθείς.

Μάλιστα σαν να ακούω να ψιθυρίζεις 

μια μελωδία για αγάπες περασμένες.

Σε ακολουθώ. 

Μόνο πώς να σε αφήσω;

Μάνα δεν έχεις να σε παρακαλέσει 

να κατέβεις ή έστω ένας πατέρας. 

Αδερφή δεν υπάρχει να σε συμβουλέψει.

Μόνο εγώ σε γνοιάζομαι.

Μάνα, αδερφή, φίλος και πατέρας μαζί. 

Απλώνω τα χέρια.

Πηδάω ψηλά, τεντώνομαι.

Πώς να σε φτάσω;

Με τα σύννεφα συγγένεψες και με τα

ουράνια τόξα συνομιλείς.

Το αποφάσισα.

Εκεί δεν θα σε αφήσω να μείνεις.

Πέτρες θα παίρνω και θα σου πετώ.

Βέλη θα φτιάχνω και θα σου στέλνω. 

Σφαίρες θα ρίχνω την άτρωτη σάρκα σου

να βρίσκουν. 

Με μπάλες κανονιών θα σε πολιορκώ. 

Εδώ να έρθεις να σου αλλάξω την παλιά 

φορεσιά και με το λινό να σε ντύσω κοστούμι.

Να ζηλεύουν οι κοπελιές. 

Στις ρούγες να μιλούν για εσένα οι κυράδες

κι εγώ να στέκομαι δίπλα σου και να

κορδώνομαι όχι γιατί μόνο σε έχω κοντά μου

αλλά γιατί κάτοχος έγινα της στάμνας 

με το αθάνατο νερό.