Το πολύχρωμο έντομο σε γνωρίζει

Τις μεγαλύτερες στιγμές της ζωής μου 

τις πέρασα μαζί σου.

Πες μου πώς γίνεται δύο μόνο ώρες

να ισούνται με μήνες, χρόνια κι ακόμα

ακόμα με χιλιετίες;

Πες μου ακόμα πώς είναι δυνατόν ένα 

μόνο φιλί να μαγεύει και να παραλύει 

το σώμα για τόσα χρόνια;

Δεν λυγίζω, σε συλλογίζομαι σαν έναν 

ώριμο λωτό που όσο κι αν τον γεύομαι 

τόσο τον αποζητώ. 

Έτσι κι η αγάπη σου. 

Μεγάλη σαν την κοιλάδα της πατρίδας

και γλυκιά σαν ένα όνειρο στο προσκέφαλο 

του Πρωτομάη. 

Είσαι ο σιδηροδρομικός σταθμός που 

κάτω από τους φανοστάτες του σμίγουν

φλύαρα ζευγαράκα. 

Πρόσεξε την Ξένια, την Αλίκη, την Μυρσίνη  

τον Αγησίλαο, τον Κωστή και τον Ορφέα 

με τι περιπάθεια κοιτάζονται κι αν έρθεις 

πιο κοντά θα δεις τα φτερά που φυτρώνουν

στους ώμους τους.

Άγγελοι γίνονται σε μια χώρα που δεν 

ξεχνά τους ήρωες της αλλά αντίθετα 

επιμένει να δένει βραχιολάκια για να 

θυμάται πεντακάθαρα τις μορφές τους. 

Μες τους ήρωες κι εσύ. 

Και τώρα αν δεν έρχεσαι λίγο με πικραίνει. 

Απλώνω το σάλι μου, ξεδιπλώνω σεντόνια, 

κόβω τα νύχια μου και ακούω συνεχώς 

βήματα απέξω. 

Ξέρω πως είναι μικρών παιδιών αλλά 

βαυκαλίζομαι πως είναι τα δικά σου. 

Αυταπάτη θα πεις μα αλίμονο είναι 

μονόδρομος.

Ψευδαίσθηση θα αντιτείνεις αλλά το 

πολύχρωμο έντομο που έχει γαντζωθεί 

στην κουρτίνα μου επιμένει να έχει 

άλλη άποψη κι αυτό σε γνωρίζει πιο καλά

απ' όλους και το πιστεύω.