οι θησαυροί του Ιονίου

Αν κάποτε θάρθεις να με βρεις, θα ήθελα
να κρατάς στα χέρια σου ένα πράσινο κάτοπτρο
να εκπέμπει φλύαρα δεμάτια πευκοβελόνων
που εγώ σου είχα χαρίσει.
Δεν ξέρω, είναι πάρα πολύ δύσκολος ο ερχομός σου.
Γι αυτό στενάζω...και δεν ξέρω
Ας πάει…
Μη ξεχάσεις μόνο εκείνο το γαλάζιο αρκουδάκι
με τα μαύρα μάτια και τη στραμπουλιγμένη μύτη,
νομίζω πως ήρθε ο καιρός να το περιθάλψω.
Θα ήθελα, ναι, να φοράς ένα φαρδύ πουκάμισο
με μαύρο φερμουάρ για να κρύψω στη ζέστα του
την μικρή ελίτσα, τα μάτια τα γελαστά και
τους χάρτες με τους ποταμούς του Ιονίου…
Όχι, τις αφέλιές μου, τις έχω κόψει τον Οκτώβρη
που μεγάλωναν οι τοίχοι, είχαν διαπεράσει
την όρασή μου, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς…
Θα συγχωρέσω, την ψυχρή πορσελάνη του αεικίνητου
ματιού σου, εκείνα τα άγουρα χρόνια
που ενώ εγώ πλάγιαζα με τα αηδόνια του Ιονίου,
εσύ άδραξες την ευκαιρία και ξεπούλησες
τις ασημένιες πόρπες, τις μαύρες παραμάνες
και τα εξάγωνα κουτάκια με τις καρφίτσες
στον πρώτο ενεχυροδανειστή!
Σου έχω και μια έκπληξη… τώρα που
τέλειωσαν τα χαρτιά της γης, εγώ φρόντισα
και εξασφάλισα ένα άλλο υλικό, τα πέλματά μου,
εκεί αποτύπωσα και το ποσό της αποπληρωμής.
Αν κάποτε θα ήθελες νάρθεις να με βρεις
μη ξεχάσεις προπάντων να φέρεις το μπουκαλάκι, ξέρεις...
Ίσως να έχει μείνει απολιθωμένο στις στρώσεις
της τέφρας, ένας χορωδός του καπνού κάτι τέτοιο μου είπε.
Όχι εκείνο που σου είχε δώσει η μάνα σου
με το ξεθωριασμένο οξύ, το άλλο, το χρυσαφί
που μέσα είχα φυλακίσει την αρμύρα για να μεταλάβεις,
και τα σπλάχνα των Φαιάκων που αιμορραγούσαν
ακόμα χτύπους!
Αν έσκαβες λίγο θα το έβρισκες..
Και κάτι ακόμα, σήμερα διάβασα στις εφημερίδες
πως τα ενεχυροδανειστήρια της γης θα μείνουν
κλειστά για ένα χρόνο.
Δεν πειράζει, θάρθεις όμως….
Τουλάχιστον συμπόνεσε εκείνο το γαλάζιο
αρκουδάκι, με χρειάζεται!


χαρισμένο στην Φαραώνα