οι σκοτεινές αποικίες

Στις ακτές της Σαλαμίνας πλάι στους θηλυκούς

στρογγυλούς λόφους με την αψίδα της τρίαινας

χαραγμένη πάνω τους από τα τόξα της θεάς άρπας

Τα τρίχρωμα αμάραντα έχουν διανοίξει

με την καλύπτρα της ρίζας

τις σπηλαιώδεις κατοικίες τους.

Εκεί προσέτρεξα την θολή μέρα της δραπέτευσης

των αμνών να αναστήσω την σκοτεινή αποικία

των ερωτευμένων γυαλιστερών.

"Γυαλιστερές, μουσικά χωνιά γραμμοφώνων

που σίγησαν σε αποθήκες με ακάριες συμφωνίες

Ιερά ρινίσματα ασπίδων

μυθικές παριζιάνες"

Ένας χωρικός με προειδοποίησε να μην πλησιάσω

είναι επικίνδυνες μάγισσες οι γυαλιστερές

και το κύμα της ξεβράζει μόνο μία φορά το χρόνο

τότε που ο ουρανός βάφεται

με το κόκκινο κραγιόν της Ερωφίλης…

Αν απλώσεις το χέρι σου, είπε, και τις χαϊδέψεις

στο αριστερό στόμιο θα σε κάψει η ιώδης πορφύρα

κύματα θα σπάνε στα δάχτυλα της τρίαινας

στα δικά σου δάχτυλα

και το κίτρινο αφηνιασμένο άλογο θα σε ρίξει

από την σέλα, στις οπλές του

Δεν τον άκουσα, πώς θα μπορούσα να παραβώ

την υπόσχεση που είχα δώσει στις χάλκινες τρίαινες

Αυτές μου εμπιστεύτηκαν τη μυστική κρύπτη

και την πανάρχαια προσευχή που αφοπλίζει

το αρτεσιανό μάτι του χρόνου.

Η ώρα πλησίαζε, οι δείκτες των σύννεφων

δεν κάνουν ποτέ λάθος.

Είχα καθήκον να στεφανώσω τις κόμες των

γυαλιστερών με τον κλώνο της νύμφης ελαίας

Μύρα να προσφέρω και θαλάσσιες κλίνες

την ιερή στιγμή της οργιώδους συνουσίας

των γυαλιστερών

Μια έκρηξη κοσμογονίας στο παγοδρόμιο

της θάλασσας που ανταριάζεται κι αναρριγά

ύφαλους διεισδύοντας αρρενωπούς σε απόρθητες

μυθικές νησίδες

Μεγαλοπρεπείς τριήρεις στη παλάμη ανασηκώνει

με βωμούς ρακένδυτους, εσταυρωμένους

Ήμουν λοιπόν ο επίλεκτος ιχνηλάτης με τα εξόφθαλμα

δόρατα

ο ποιητής του αμάραντου έπους των σαλαμινομάχων

γυαλιστερών

Και δεν ξέχασα, ξέρεις....έθαψα τα ρινίσματα

στους μυχούς της μασχάλης σου

Πως νιώθεις;