οι κύκλοι του απογεύματος

Μια μέρα θα έρθω με ματωμένα
Βατόμουρα να σε βρω
Εσύ θα στέκεσαι όπως πάντα
Πλάι στο παλαιό λαβομάνο
Υποψιασμένος και ράθυμος
Κύκλους θα διαγράφεις στον αέρα
Με το επίχρυσο κουταλάκι
Του απογευματινού σου καφέ
Η περσική γάτα θα είναι στα πόδια σου
Λιπόθυμη κι αδύναμη θα επιζητεί
Τα χάδια σου
Αδιαφορώντας για το άρωμα σου
Και τις τρύπιες σου τσέπες
Μια καμπύλη θα σχεδιάζεις ύστερα
Στην μικρή φορτηγίδα που έχεις στο χολ
Τα χρόνια θα κολυμπούν μαζί με τους χάρτες σου
Ανάγκη για ταξίδι
Ή επαναφορά στο σώμα του πάθους;
Ας τελειώνουμε με τα ερωτηματικά
Τις όποιες προφάσεις
Και τις απίθανες ηχηρές απαντήσεις
Μετανοεί η σιωπή στο σύθαμπο

Μια μέρα θα έρθω με ματωμένα
Βατόμουρα να σε βρω
Το απόγευμα θα έχει μπει στο σπίτι
Από την ανατολική περσίδα
Και αναπαυτικά θα κάθεται
Στον σκαλιστό καναπέ
Σαν ερημίτης πλοηγός
Δεν θα τολμάς να το κοιτάξεις κατάματα
Μην και ντραπεί ή από φοβία στην τόση ομορφιά
Πάντα αγαπούσες τα μεστά απογεύματα
Τα παρομοίαζες με τα σκελετωμένα πιθάρια
Που έχεις στον κήπο σου
Ολογέμιστα με ατόφιο χρυσάφι
Ποτέ δεν κατάλαβα αυτή σου την υπερβολή
Τόσο χρυσάφι θα φοβίσει τις πεταλίδες
Στο σιντριβάνι της Αυγής

Μια μέρα θα έρθω με ματωμένα
Βατόμουρα να σε βρω
Ανταύγειες χρυσού θα σκορπούν τα μάτια σου
Ακουμπισμένα φιλήδονα
Στις κόγχες του ανέμελου Ιούλη
Θα σε αναγνωρίσω από τα ζουμερά
Πορτοκάλια που θα κρατάς στο χέρι
Ολομόναχος θα είσαι χωρίς επισκέπτες
Το λαβομάνο θα έχει σπάσει
Η περσική σου γάτα θα λαγοκοιμάται
Στο προγονικό καναπέ
Η φορτηγίδα θα επιχειρεί το παρθενικό
Ταξίδι της στις αμφικτιονίες του βορρά
Και στα πιθάρια του κήπου θα σκάνε
Ολόδροσες αγριοτριανταφυλλιές
Με χρυσά πέταλα
Μόνο ένα παιδί στην απέναντι αλάνα
Θα αντικρίζει τον ήλιο μέσα από το σπασμένο
Καθρεφτάκι σου υπνωτισμένο
Θα λυγίσω τα γόνατα να έρθω όσο πιο
Γρήγορα μπορώ
Μη φύγεις
Θα σταυρώσω με αγκάθια τις χελιδονοφωλιές
Της μοναξιάς σου
Κι από τα ματωμένα βατόμουρα οίνο γλυκό
Θα σου φτιάξω
Μόνο κρύψε το παιδί να μη δειλιάσει στο χιόνι
Των κύκλων του απογεύματος.